Οι μεγάλες, σημαντικές και σοβαρές διεθνείς εταιρείες αξιώσεων, όταν επιλέγουν που θα έχουν ουσιαστική διοικητική παρουσία, δεν ικανοποιούνται μόνο με την αξιοποίηση ενός όποιου ευνοϊκού φορολογικού πλαισίου ή ενός «ευέλικτου» κανονιστικού περιβάλλοντος, αφού αυτά μπορούν να τα αποκτήσουν μέσω δομών, που από τη μια να εξασφαλίζουν τα όποια τέτοια «οφέλη» και από την άλλη να απομονώνουν το όποιο ρίσκο τα συνοδεύει.
Η Κύπρος, για πολλά χρόνια «έπαιζε» σε αυτό το συγκεκριμένο γήπεδο και σε μεγάλο βαθμό ακόμα «παίζει», αν και πλέον καταβάλλει προσπάθεια να το «ρηγάρει» με τέτοιο τρόπο που να μειώσει το ρίσκο φήμης και διακυβέρνησης για αυτούς που θα την προτιμήσουν και, ταυτόχρονα, να διατηρήσει τα όποια ανταγωνιστικά οφέλη τους παρέχει. Παράλληλα, η Κύπρος επιθυμεί, αν και δεν έχει πείσει ακόμα για την ειλικρίνεια των προθέσεών της, να καταστεί πραγματικά και συνολικά ανταγωνιστική επιλογή.
Σε αυτή την προσπάθεια συμβάλλουν πλέον όλοι. Από τους ανώτατους πολιτειακούς θεσμούς μέχρι τον πιο νέο σε ηλικία και εμπειρία επαγγελματία. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που άλλα λένε και άλλα κάνουν, που άλλα δείχνουν και άλλα σκέφτονται και ο κίνδυνος να μετατραπούν στο «σάπιο» μήλο που θα χαλάσει ολόκληρο το καλάθι αυτής της προσπάθειας είναι υπαρκτός. Αυτός ο υπαρκτός κίνδυνος έχει ήδη καταγραφεί από εκείνους που πραγματικά θα ήθελαν να αξιοποιούσουν την Κύπρο για τις πολύ σοβαρές δραστηριότητές τους και σχέσεις τους με μεγάλες και ανεπτυγμένες αγορές της Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής και της Ασίας, αλλά λόγω τούτης της παρατηρούμενης ασυνέπειας λόγων και πράξεων δεν προχωρούν με την κλιμάκωση της παρουσίας τους εδώ. Και ο λόγος είναι η δημόσια διοικητική ανεπάρκεια και αναποτελεσματικότητα που δημιουργεί αμφιβολίες και ανασφάλειες καθώς και η, ακόμα, όχι και τόσο καλή φήμη της χώρας.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Επειδή η νοοτροπία μας παραμένει «μεσανατολίτικη» και η συμπεριφορά μας ρέπει προς την «κουτοπονηριά». Δυο χαρακτηριστικά που μπορεί να γίνονται ανεκτά και να είναι διαχειρίσιμα από όσους έρχονται σε εμάς από τα «ανατολικότερα» της Κύπρου, αλλά που αποτρέπουν εκείνους που προέρχονται από τα «δυτικότερα» να μας εμπιστευτούν.
Και αυτό το ζήτημα δεν είναι τόσο αθώο ή θεωρητικό όσο νομίζουμε. Συζητείται σε επίπεδο εκτελεστικών οργάνων μεγάλων και σοβαρών οργανισμών και σημαντικών και με επιρροή κύκλων επιχειρηματικών συμβούλων στην Ευρώπη και στην Αμερική. Δηλαδή, ανάμεσα στους παράγοντες που ενώ από τη μια βλέπουν τα πλεονεκτήματα της Κύπρου, από την άλλη δεν έχουν πειστεί για την πρόθεσή μας να αφήσουμε πίσω συμπεριφορές που δυνατόν να τους προκαλέσουν αχρείαστη ζημιά.
Ειδικά στους τομείς της «νέας οικονομίας» και της βιομηχανίας της γνώσης, όπου αυτά που εμείς ακόμα «μετρούμε» ως σημαντικά, δεν είναι και τόσο. Όμως, και εδώ προκύπτει και μια άλλη προβληματική παράμετρος που θέλει τελική επίλυση, αφού ακόμα και σε εκείνους τους τομείς στους οποίους εμείς, υποτίθεται, εξειδικευόμαστε, η εμπειρία κάποιων επιχειρήσεων που μας προτίμησαν, είτε από επιλογή είτε από ανάγκη, δεν είναι και η καλύτερη λόγω του χάους που έχει προκύψει σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αδυναμίας αναμόρφωσης των κανονιστικών πλαισίων και της προσέγγισης της δημόσιας διοίκησης προς το επιχειρείν, παρά τις όποιες νέες πρωτοβουλίες για υποβοήθηση των επενδύσεων και των ξένων επιχειρήσεων.
Με άλλα λόγια, το μήνυμα που λαμβάνουμε είναι σαφές. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να μας προτιμούν και να διατηρήσουμε τη θέση μας ως προτιμητέα επιλογή και όχι μόνο ως επιλογή ανάγκης, θα πρέπει να διπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας και να λειτουργήσουμε με ακόμα μεγαλύτερες ταχύτητες και πιο ορθολογικές διαδικασίες. Όλα τα υπόλοιπα είναι δηλώσεις και τοποθετήσεις για τα συνέδρια και τις κοινωνικές εκδηλώσεων που «διανθίζουν» το επιχειρείν, που όμως ούτε το υποκαθιστούν και ούτε δύνανται, με την κοινότυπη πλέον παράσταση που στήνεται σε αυτά, να ικανοποιήσουν τις στρατηγικές ανησυχίες των μεγάλων και σοβαρών διεθνών επιχειρήσεων που ήρθαν εδώ.
