Γυναίκα (ξαφνικά) ή Νικόλας; Από τον έκτο όροφο ή από τον έβδομο;

«Είναι έγκλημα η συνεργασία με το ΔΗΚΟ;» διερωτήθηκε ο Ανδρέας Χρήστου μιλώντας χθες στην Κατερίνα Ηλιάδη και στον Πολίτη 107.6.

Όπου «συνεργασία», βλέπε πλέον τη στήριξη του Νικόλα Παπαδόπουλου για την προεδρία της Βουλής σε πρώτη φάση. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και εύκολο. Ειδικά μετά το εκλογικό στραπάτσο και ειδικότερα την ημέρα που η διερευνητική παρέδιδε στην Εισαγγελία το πόρισμα για τα διαβατήρια στο οποίο καταγράφεται η… εξαιρετικά δραστήρια ανάμειξη του οικογενειακού γραφείου του προαλειφόμενου για την προεδρία της Βουλής Νικόλα σε ένα θέμα το οποίο πλήρωσε βαρύτατα το ΑΚΕΛ στην κάλπη.

Έγκλημα δεν είναι αλλά, σίγουρα δεν είναι ούτε και απλό. Δεδομένης της υποψηφιότητας της Αννίτας Δημητρίου βέβαια, το ΑΚΕΛ μπορεί κάλλιστα να ακολουθήσει την πεπατημένη και να πει ότι ψηφίζει τον Νικόλα για να τσιμεντώσει την παρουσία των γυναικών στα πολιτικά πράγματα, όπως είχε κάνει και με τον πατέρα του τις τραγικές εκείνες μέρες.

Ή, μέσω της επίκλησης του μακαρίτη του Μιλόσεβιτς και ξεπερνώντας τεχνηέντως το ανάθεμα του τιτοϊσμού για τους απανταχού ορθόδοξους μαρξιστές - λενινιστές, να κάνει τη σύνδεση ανάμεσα στα δύο και να εξηγήσει ότι, όπως «άλλαξεν ο άθρωπος» άλλαξε και ο γιος του, ότι το ΔΗΚΟ είναι μέλος της σοσιαλδημοκρατικής ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο και πως όλοι αυτοί που πίεζαν το ΑΚΕΛ για ανοίγματα σε άλλους χώρους, ορίστε έχουν τώρα ένα άνοιγμα χάρμα!

Και βεβαίως πως το ΑΚΕΛ δεν σύρεται, συνεχίζοντας τα λάθη του, πίσω από τα προσωπικά καμώματα ενός τύπου ο οποίος υπό κανονικές συνθήκες θα είχε παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματός του μετά το νέο εκλογικό Βατερλώ αλλά το θεωρεί -και είναι περίπου, όσο του απέμεινε- ιδιοκτησία του, οπότε μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει, πάντα με γνώμονα την πολιτική του επιβίωση.

Από την άλλη, οφείλω να σας πω ότι τα νούμερα του ΔΗΣΥ με την ξαφνική κάψα του για γυναίκα πρόεδρο της Βουλής προσωπικά δεν τα αγοράζω. Είναι εξίσου τραγικός λαϊκισμός, δυστυχώς. Μακάρι να μην ήταν.

Αν ο ΔΗΣΥ ήθελε να προωθήσει όντως τον ρόλο των γυναικών σε δημόσια αξιώματα θα το είχε κάνει όπως έπρεπε οκτώ χρόνια στη διακυβέρνηση του τόπου και δεν θα βλέπαμε σήμερα τη θλιβερή αυτή εικόνα με τη μοναξιά της -αξιότατης- Ζέτας Αιμιλιανίδου στην κυβέρνηση και τις υπόλοιπες γυναίκες σε ρόλο γλάστρας συνήθως σε κάτι αξιώματα επιτρόπων κ.λπ.

Όπως προσέξατε, δεν σχολίασα την περίπτωση Γιολίτη, ούτε το γκλάμορους πάρτι στον Αστέρα Βουλιαγμένης, ούτε τα υπόλοιπα νέα της εγχώριας showbiz. Αναμένω ότι θα εκτιμηθεί αυτή μου η εγκράτεια σήμερα. Το έκανα διότι θεωρώ ότι για το σημερινό θέμα πρέπει να συζητάμε σοβαρά.

Συνεπώς, το ότι ο Αβέρωφ, επί των ημερών του οποίου η Αννίτα Δημητρίου διεγράφη από το ψηφοδέλτιο -προκειμένου να μπει ο… Γιαννάκη κιόλας!- και ο οποίος Αβέρωφ, ενέκρινε την κίνηση και έπαιξεν πελλόν έναντι της δήλωσης του μετέπειτα… υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού τους (!) Πρόδρομου Προδρόμου ότι «έχουμε εκλογές όχι καλλιστεία», με την οποία δικαιολόγησε απομάκρυνση της Αννίτας Δημητρίου και την απουσία γυναίκας, αυτός λοιπόν ο Αβέρωφ δεν μπορεί να ξύπνησε τώρα… Έμελιν Πάνκχερστ. Κάποιος πια να μας λυπηθεί!

Αυτά τα νούμερα προσβάλλουν τις γυναίκες και τον ρόλο που δικαιούνται να έχουν -αλλά σαφώς δεν έχουν- στον δημόσιο βίο. Ένας ρόλος ο οποίος εξ ορισμού είναι μέρος μιας ολόκληρης φιλοσοφίας και πρέπει να εκφράζεται με συνέπεια και με πρακτικά μέτρα διαχρονικά.

Ξεκινώντας από τη διόρθωση όλων των ανισοτήτων εις βάρος της γυναίκας στη χώρα μας και καταλήγοντας στην προώθησή της συστηματικά σε όλα τα αξιώματα, όχι μόνο ευκαιριακά και κάθε φορά που κάποιος πολιτικός, άντρας πολιτικός, θέλει να κάνει το κομμάτι του, για να λένε μετά το κλασικό «ορίστε, βάζουμε και γυναίκες» και να παριστάνουν τους προχωρημένους με αυτό το θέατρο.

Το τραγικότερο δε όλων είναι πως αυτό το νούμερο με την εκλογή προέδρου της Βουλής γίνεται κάθε φορά, όχι για το ίδιο το αξίωμα αλλά προκειμένου να γίνουν ασκήσεις επί χάρτου για τις προεδρικές παρακάτω και για τις συμμαχίες τους.

Είναι μια άνευ ουσίας συζήτηση με τόσο εξόφθαλμες σκοπιμότητες οι οποίες οδηγούν ενίοτε και στην εκλογή περιπτώσεων τύπου Συλλούρη. Και τρέχουμε εμείς μετά.

Να πω να μην είχε άλλα προβλήματα η χώρα, να το συζητάμε και έτσι. Αλλά, δεν γίνεται πια μαζί τους. Δεν γίνεται. Ειλικρινά. Δεν γίνεται!