«Σκιαγραφώντας τον ηγέτη της λύσης» του Θεόδωρου Θεοδώρου

 

Όσοι νομίζουν ότι ξεμπερδέψαμε με το «βάσανο» των εκλογών, κάνουν λάθος. Μπορεί να τελείωσαν οι βουλευτικές, αλλά ο προεκλογικός συνεχίζεται. Τώρα βιώνουμε τον προεκλογικό των προεδρικών. Στην ουσία, οι βουλευτικές ήταν μία «προθέρμανση» για τις εκλογές του 2023, μία «πρόβα τζενεράλε» για το πολιτικό σκηνικό μέσα από το οποίο θα αναπτυχθούν εκείνες οι συμμαχίες που θα αναδείξουν τον επόμενο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μπορεί διακηρύξεις όπως, «οι επόμενες προεδρικές εκλογές είναι σημαντικές», «οι επικείμενες προεδρικές εκλογές είναι κομβικής σημασίας» και άλλα παρόμοια να κατάντησαν εκφράσεις κλισέ, αλλά με δεδομένο τη χειρότερη κατάσταση που έχει βρεθεί ποτέ το εθνικό θέμα, η κρισιμότητα των επόμενων εκλογών είναι μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.
Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι τι Κύπρο θα κληθεί να κυβερνήσει ο νέος Πρόεδρος. Το μόνο σίγουρο και δεδομένο είναι ότι θα παραλάβει και αυτός μια μισή πατρίδα, μια ελληνοκυπριακή κοινότητα αναγνωρισμένη ως Κυπριακή Δημοκρατία, ανεξάρτητα τού «δεν παρέλαβα κράτος και να παραδώσω κοινότητα» του Τάσου Παπαδόπουλου ή το πιο πρόσφατο και πανομοιότυπο, «να μην καταντήσει η Κυπριακή Δημοκρατία κοινότητα» του Νίκου Αναστασιάδη.
Το θέμα έγκειται στο αν η κοινότητα αυτή θα είναι μέρος μίας ντε φάκτο ή μίας ντε γιούρε διχοτομημένης πατρίδας. Με απλά λόγια, αν μέχρι το 2023 θα συνεχίσει να υπάρχει έστω μία αμυδρή ελπίδα για λύση και επανένωση, ή αν το ναυάγιο του Κρανς Μοντανά θα έχει οριστικοποιηθεί και το Κυπριακό μαζί με τους αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού θα έχουν τελειώσει άδοξα.
Στην πρώτη περίπτωση, δηλαδή της ύπαρξης παραθύρου ελπίδας για λύση στα πλαίσια μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, το ποιος θα είναι ο νέος Πρόεδρος είναι υψίστης σημασίας. Η αναγκαιότητα για έναν αξιόπιστο ηγέτη της λύσης είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης των επόμενων γενεών σε αυτή τη μαρτυρική γη.
Σκιαγραφώντας, ή ουσιαστικά αναζητώντας τον πραγματικό ηγέτη της λύσης, ίσως η μέθοδος της εις άτοπον απαγωγής να είναι η πλέον ενδεδειγμένη για να εντοπιστούν πρώτα αυτοί που δεν θα μπορούσαν να παίξουν αυτόν τον καίριο εθνικό ρόλο. Η διχοτόμηση είναι πλέον εντός των πυλών και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για τυχόν νέες απογοητευτικές μεταλλάξεις και παλινδρομήσεις.
Μετά την υποβολή από την άλλη πλευρά της απαράδεκτης πρότασης για δύο κράτη, και μετά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα για το «φλερτ» του Προέδρου με τη διχοτόμηση και την έλλειψη ουσιαστικής διάψευσης, ο Νίκος Αναστασιάδης δεν θα μπορούσε πλέον να πείσει, ούτε εντός αλλά κυρίως ούτε και εκτός, ότι μπορεί να διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο.
Ασφαλώς, ούτε κι ένας εκ των στενών συνεργατών του, οι οποίοι δηλώνουν, τουλάχιστον δημόσια, πλήρη ταύτιση με τις θέσεις του. Εκτός κι αν υπάρξει κάποιος ο οποίος, αρκετό καιρό πριν τις εκλογές, δηλαδή άμεσα, θα έχει διαχωρίσει τη θέση του δημόσια και θα έχει πει ένα «Mea culpa» για τυχόν εμπλοκή του σε ενέργειες που ζήμιωσαν την εθνική μας υπόθεση.
Ανατρέχοντας στους διάφορους κομματικούς χώρους, και αρχίζοντας από τα «εύκολα», ο επόμενος Πρόεδρος δεν μπορεί να προέρχεται από την ΕΔΕΚ. Άλλωστε, ο ίδιος ο πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος περιφέρεται ως ο ηγέτης του αντιδιζωνικού μετώπου. Το ίδιο και στην περίπτωση του ΕΛΑΜ. Ίσως αυτοί οι δύο να είναι οι πλέον σκληροί πυρήνες του απορριπτισμού απούσης της Αλληλεγγύης.
Ούτε από τους Οικολόγους μπορεί να προέρχεται, καθότι αυτοί ακόμα να αποφασίσουν τι πρεσβεύουν αναφορικά με το εθνικό θέμα. Ουσιαστικά στις βουλευτικές εκλογές μας είπαν, «ψηφίστε μας και μετά θα σας πούμε ποιες είναι οι θέσεις μας».
Τελειώνοντας με τον ενδιάμεσο χώρο, ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ανεξάρτητα αν προεκλογικά παρουσιάζεται υπέρμαχος της ομοσπονδιακής λύσης, το σωστό περιεχόμενο και η νέα στρατηγική αναιρούν την ίδια τη μορφή λύσης. Τα ίδια, σίγουρα με αρκετές παραλλαγές, ισχύουν και για τους «νεοφώτιστους» της ΔΗΠΑ.
Στους μεγάλους, αρχίζοντας από τη μεγάλη παράταξη της λύσης, είναι πλέον αμφίβολο εάν ο σημερινός πρόεδρος του κόμματος πληροί τις προδιαγραφές του ηγέτη της λύσης. Οι θέσεις του, τον τελευταίο κυρίως καιρό, είναι ταυτόσημες με αυτές του Προέδρου της Δημοκρατίας. Μπορεί να προσπάθησε ορισμένες φορές στο παρελθόν να διαφοροποιηθεί, αλλά μετά υπαναχώρησε. Το να έχεις σωστές θέσεις στο εθνικό θέμα δεν είναι αρκετό. Αυτό που χρειάζεται, είναι να διαθέτεις το πολιτικό ανάστημα και το θάρρος να «σπάσεις αβγά» τη δεδομένη, δύσκολη στιγμή. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλά παραδείγματα αμφιλεγόμενων θέσεων. Τρανό παράδειγμα η στάση που τήρησε στις 30 Απριλίου του 2018 όταν ο Μουσταφά Ακιντζί, σε μία ύστατη και δραματική προσπάθεια, μας κάλεσε να υπογράψουμε το πλαίσιο Γκουτέρες ως στρατηγική συμφωνία. Εκτός του ΠτΔ, δυστυχώς και ο Αβέρωφ Νεοφύτου με δηλώσεις του είχε αμφισβητήσει τις προθέσεις του Τ/Κ ηγέτη και μιλούσε και αυτός για πλαίσιο «φάντασμα» της 4ης Ιουλίου.
Στο ΑΚΕΛ, που μετά την περαιτέρω συρρίκνωσή του αντιμετωπίζει σωρεία προβλημάτων, αν και υπάρχουν πολιτικοί με σταράτες θέσεις στο Κυπριακό, όπως τον γ.γ. του κόμματος Άντρο Κυπριανού, δυστυχώς δεν θα μπορούσε να βρεθεί ο ηγέτης, γιατί φέρουν το τεράστιο βαρίδι του εθνικού εγκλήματος του 2004, του ΟΧΙ για να τσιμεντώσουν το ΝΑΙ.
Το ότι τα χαρακτηριστικά ενός ηγέτη της λύσης δεν εντοπίζονται σε έναν από τους σημερινούς πολιτικούς αρχηγούς ή ηγέτες είναι καταθλιπτικό αλλά όχι και αδιέξοδο. Υπάρχουν πολιτικοί με έντιμο πρότερο πολιτικό βίο, με δείγματα πολιτικής ηθικής και ευθιξίας και με διαχρονικές αταλάντευτες θέσεις στο εθνικό θέμα που θα μπορούσαν να αναλάβουν αυτήν την εθνική πορεία. Άνθρωποι που τυγχάνουν της πλήρους εμπιστοσύνης της ενωμένης Ευρώπης. Είτε αρέσει σε ορισμένους είτε όχι, οι «κουτόφραγκοι» εταίροι μας δεν είναι διατεθειμένοι να βιώσουν ξανά τις απογοητευτικές εκπλήξεις που βίωσαν στη Γενεύη και στο Κραν Μοντανά.
Εθνικό καθήκον των μεγάλων κομμάτων της λύσης, όσο είναι ακόμα μεγάλα, είναι να καταλήξουν σε μια «ευρωπαϊκή προσωπικότητα» και να βάλουν κατά μέρος τις προσωπικές φιλοδοξίες από τη μια και τις ιδεοληψίες από την άλλη. Δεν είναι η ώρα για προεδρικά κοστούμια ή δακτυλίδια. Εκτός και αν κάποιοι, «κατόπιν ώριμου σκέψεως», αποφάνθηκαν ότι δεν έχουν πρόβλημα να πολιτεύονται σε μία ντε γιούρε διχοτομημένη πατρίδα, κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο από αυτά που διακήρυτταν.