Τελικά, ο τσιουπές του Αχαρακτήριστου Β’ κρύβει πολύ περισσότερα από εκείνα τα οποία ουδείς (ψυχικώς υγιής άνθρωπος) θα ήθελε ποτέ να δει.
Το θλιβερό είναι πως ο περισσότερος κόσμος δεν μπαίνει στη διαδικασία να καταλάβει πώς λειτουργεί ο τύπος αυτός –ο τάχα πνευματικός ηγέτης– ο οποίος μεταλλάσσεται και μεταμορφώνεται στον τρόπο που πολιτεύεται, όταν δεν θα έπρεπε καν να πολιτεύεται, εκβιάζοντας πράγματα και καταστάσεις τα οποία δεν έχουν να κάνουν με τίποτα άλλο από τα λεφτά.
Το θέμα δεν έχει να κάνει με τις εκλογές. Και δεν εκφράζει την προτίμησή μου σε κάποιον από τους δύο. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος.
Έχει να κάνει με τη διαμαρτυρία μου, ως πολίτη, όταν βλέπω αυτού του είδους την ανάμειξη της Εκκλησίας ΛΤΔ –την πάντα ελεεινή ανάμειξη και συνδεδεμένη με τον μοναδικό «θεό» στον οποίο πιστεύει αυτός ο τύπος, το χρήμα– στα πολιτικά πράγματα.
Και την ένστασή μου, αφενός μεν στη στάση αμέτρητων βοοειδών –χωρίς καμία διάθεση προσβολή των τετραπόδων– ανάμεσά μας οι οποίοι θεωρούν ότι είναι κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο, και λογικό είναι, αφού πολιτισμικά ζουν ακόμα πολλές δεκαετίες πίσω...
… αφετέρου δε, την αναξιοπρέπεια πολιτικών και αρχόντων οι οποίοι διαπλέκονται μαζί του. Και σε αντάλλαγμα για τη στήριξή του, του χαρίζουν πότε χαλαρώσεις –όπως τώρα στη Γεροσκήπου– και πότε άμεσο δικαίωμα παρέμβασης στα της εκπαίδευσης. Και τόσα άλλα.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο βρομερό από αυτό το παιγνίδι το οποίο ναι μεν ανήγαγε σε αναξιοπρεπέστατη «επιστήμη» η παρούσα κυβέρνηση, πλην όμως ήταν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό η πρακτική των πλείστων κυβερνήσεων.
Δυστυχώς και της κυβέρνησης Χριστόφια. Διότι, αν και υποσχέθηκε πολλά, ο τέως Πρόεδρος τίποτα δεν έκανε τελικά επί των ημερών του στον περιορισμό της εξάρτησης και της υποταγής της εκπαίδευσης σ’ αυτό τον μαύρο όσο και τα φουστάνια που φορούν συρφετό. H δε ανάμειξη του ΑΚΕΛ στις αρχιεπισκοπικές έδωσε την ευκαιρία που καιρό γύρευαν οι παπάδες για να μην κρατήσουν πια ούτε τα προσχήματα σε σχέση με την ανάμειξή τους, παντού και όσο απροκάλυπτα γουστάρουν.
Είναι ντροπή. Και είναι ακόμα μεγαλύτερη η ντροπή όταν ξέρει κανείς πως από τα λεφτά αρχίζει και στα λεφτά καταλήγει αυτό το καταστροφικό για τον τόπο κατάντημα: τα οικονομικά συμφέροντα τα οποία εξυπηρετούνται, πότε για να εξαγοραστεί η σιωπή του τσιουπέ και πότε για να εξασφαλιστεί η στήριξή του.
Τα λεφτά. Αυτό και τίποτα άλλο. Το οποίο άλλωστε ήταν και ο λόγος που ο συγκεκριμένος, για όσους δεν το γνωρίζουν ακόμη, δεν στήριξε ούτε ΕΛΑΜ, ούτε και Παπαδόπουλο στον πρώτο γύρο αλλά από τότε ήταν που είχε δώσει τη γραμμή για υπερψήφιση Αναστασιάδη την πρώτη κιόλας Κυριακή. Υπόγεια.
Γιατί; Μα διότι στα πεπραγμένα της παρούσας κυβέρνησης, πέρα από την εύνοια στις μπίζνες του τύπου αυτού, θα καταγραφεί με μελανό χρώμα όχι μόνο ο διορισμός του Θρονικού Επιτρόπου της Αρχιεπισκοπής, του κ. Καδή, ως υπουργού Παιδείας αλλά και κυρίως η πρωτοφανής ανάμειξη, ακόμη και για τα δικά μας δεδομένα, της Εκκλησίας ΛΤΔ στα της εκπαίδευσης στον τόπο μας.
Όπως βεβαίως και ο αργός ρυθμός με τον οποίο εξετάζονται τα… αιτήματα πολιτών για σεβασμό των θρησκευτικών ελευθεριών των ίδιων και των παιδιών τους στα σχολεία που πληρώνουν με τους φόρους τους (συν τα εφτά εκατομμύρια με τα οποία επιδοτούν ακόμη το μισθολόγιο της Εκκλησίας χωρίς να εφαρμόζεται η συμφωνία που υπήρξε μαζί της) αλλά και η σιωπή της Πολιτείας και του αρμόδιου υπουργού μπροστά στην εξαγγελία δημιουργίας ιεροδιδασκαλείων, στο ταλιμπανικό πρότυπο, για «κανονικούς ανθρώπους» (sic) σε χώρα της ΕΕ.
Παράλληλα και άλλα πολλά: όπως ο τρόπος με τον οποίο παπάδες αλωνίζουν μέσα στα σχολεία προσφέροντας στα παιδιά επιφυλακτικών ή αρνητικών γονέων ακόμα και κοπάνα από τα μαθήματα (!) προκειμένου να τα πείσουν να πάνε σε… εξομολογήσεις –μέσα στα σχολεία!– ώστε να κακοποιηθούν τα μυαλά τους με ανύπαρκτες «αμαρτίες» από αρρωστημένους ενήλικους.
Και να μπουν στο σύστημα της Εκκλησίας ΛΤΔ...
Και βεβαίως, η μείωση των ωρών διδασκαλίας των επιστημονικών μαθημάτων με παράλληλη αύξηση των ωρών των Θρησκευτικών, τα οποία σύμφωνα με αποφάσεις δύο ανεξάρτητων θεσμών του κράτους δεν διδάσκονται όπως θα έπρεπε αλλά λειτουργούν ως κατήχηση και προσηλυτισμός, κατά παράβαση της ίδιας της νομοθεσίας και του Συντάγματός μας.
Όλα αυτά δεν μπορούν να περνούν απαρατήρητα. Και κανείς μας, κανείς από όσους θέλουμε το κράτος και η κοινωνία να πηγαίνει μπροστά και όχι πίσω, δεν μπορεί να παρακολουθεί απαθής την Πολιτεία να σύρεται και να διασύρεται, διαχρονικά ναι αλλά εσχάτως με απείρως γοργότερους ρυθμούς, σε αυτή την κατρακύλα.
Προκειμένου ο εκβιαστής να παίρνει τα έργα και τις επενδύσεις που θέλει και οι πρόθυμοι πωλητές της υπόστασης και της σοβαρότητας του κράτους που τους πληρώνει –και ενίοτε πλουτίζει τους ίδιους και τις οικογένειές τους...– να δίνουν τα πάντα για να έχουν την εύνοια του τσιουπέ.
Αν δεν ντρεπόμαστε και εάν δεν ανησυχούμε, είναι ώρα νομίζω να αρχίσουμε επιτέλους.
