«Κυπριακό λογισμικό» στα χέρια δικτατόρων;

Αυτό μάλιστα. Αυτό είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για εξήγηση. Πολλοί ρωτούν συχνά, ειλικρινά και καλοπροαίρετα, πού σταματά η κριτική στο Ισραήλ και πού αρχίζει ο αντισημιτισμός.

Γενικά, η πιο καλή απάντηση είναι αυτό που είπε προ ημερών ο κορυφαίος των ιστορικών του Ολοκαυτώματος, ο 95χρονος Γεχούντα Μπάουερ, τον οποίο είχα τη χαρά να δω από κοντά στην Ιερουσαλήμ να μιλά με διαύγεια (και χιούμορ...) εφήβου: «Αν κριτικάρεις το Ισραήλ για το τι κάνει, αυτό δεν είναι αντισημιτισμός. Αν το επικρίνεις για το τι είναι, αυτό είναι αντισημιτισμός. Είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς;».

Δεν είναι. Αλλά και πάλι ο αντισημιτισμός -η πιο παλιά, μαζική και εδραιωμένη ως γνωστόν θεωρία συνωμοσίας- έχει περάσει στο παγκόσμιο υποσυνείδητο. Τελευταίο παράδειγμα η υπόθεση Pegasus με το λογισμικό παρακολούθησης κινητών τηλεφώνων δημοσιογράφων, πολιτικών και άλλων, η οποία προκαλεί σάλο, ειδικά στη Γαλλία.

Εάν δείτε μεγάλα διεθνή ΜΜΕ τα οποία έχουν εμπειρία στον χειρισμό του ζητήματος, θα προσέξετε πως -συνήθως, όχι πάντα, και συνήθως όχι εάν μιλάμε για αριστερόστροφα μεγάλα ΜΜΕ- η είδηση μεταφέρθηκε σωστά: μια εταιρεία, η NSO, ανέπτυξε και πούλησε αυτό το λογισμικό ακόμα και σε απολυταρχικά καθεστώτα.

Ώς εκεί. Πρόκειται για ιδιωτική εταιρεία και ως τέτοια που είναι κανείς δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για το πού βρίσκεται. Κανείς άλλωστε δεν θα είχε ενδιαφερθεί εάν η NSO ήταν στη Σιγκαπούρη, στη Φινλανδία ή στον Καναδά. Και κανείς δεν θα μιλούσε για… «σιγκαπουρέζικο λογισμικό», για «φινλανδικό λογισμικό» ή «καναδικό λογισμικό».

Οι πάντες όμως γνωρίζουν πια πως πρόκειται για ισραηλινό. Πρώτα και πάνω από όλα. Και παντού. Σε κάθε είδηση των πλείστων άλλων ΜΜΕ διεθνώς -το ίδιο και εδώ, μόνο που εδώ είναι σε όλα τα Μέσα δυστυχώς- η προέλευση του λογισμικού είναι η αρχή της είδησης. Είναι το επίκεντρο ενίοτε και περισσότερο από την ίδια την ουσία.

Γιατί; Μα διότι απλούστατα, άλλοι υποσυνείδητα και άλλοι ενσυνείδητα, πολλοί  δημοσιογράφοι έχουν παγιδευτεί -παγιδευτεί, στην καλύτερη μάλιστα περίπτωση- σε αυτό το στερεότυπο το οποίο θέλει τον «κακό Εβραίο» ή έστω τον πονηρό να είναι πηγή κακών από τη φύση του. 

Και το Ισραήλ είναι πια το πρόσωπό του. Εξ ου και η πολλαπλάσια προκατάληψη η οποία υπάρχει σε αυτού του τύπου τις ειδήσεις -και σε όλες τις κακές ειδήσεις που το αφορούν- η οποία δεν ξεκινά από το τι κάνει το Ισραήλ αλλά το τι είναι: ο «κακός» Εβραίος της εποχής.

Τραγικά, την ίδια ώρα, στο ίδιο το Ισραήλ, γιατί έτυχε να βρίσκομαι εκεί όταν ξέσπασε το σκάνδαλο, λόγω του απίστευτου πραγματικά πλουραλισμού που υπάρχει στην κοινωνία και στον δημόσιο διάλογο στη χώρα -με τις ειδήσεις που προβάλλουν τα διεθνή ΜΜΕ για να κατακεραυνώσουν το Ισραήλ να προέρχονται κατά 99% από τα ίδια τα ΜΜΕ των Ισραηλινών- το ζήτημα είχε πάρει διαστάσεις και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί συζητούσαν το πώς και το γιατί επετράπη σε μια εταιρεία στη χώρα τους να κάνει κάτι τέτοιο.

Η νέα ισραηλινή κυβέρνηση διέταξε ήδη έρευνες και η μόνη ένδειξη που υπάρχει για γνώση της προηγούμενης είναι μια πληροφορία ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου έδωσε τη συγκατάθεσή της για την πώληση του λογισμικού στη Σαουδική Αραβία. Και πιθανότατα το έκανε, διότι δεν φαντάζεται κανείς την όποια εταιρεία στο Ισραήλ να τολμά να πωλήσει τεχνολογία αυτού του είδους στη... Σαουδική Αραβία χωρίς να ενημερώσει την κυβέρνηση. Εικάζεται δε ότι η πώληση ήταν μέρος μυστικής συμφωνίας της απελθούσας κυβέρνησης με το Ριάντ. Αλλά αυτό δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί. 

Σκέφτομαι δυνατά: εάν η εταιρεία ήταν κυπριακών συμφερόντων ή ακόμη χειρότερα μια εταιρεία με έδρα τη Λεμεσό λ.χ. και τα ΜΜΕ παγκοσμίως εστίαζαν στο «κυπριακό λογισμικό» και τους Κύπριους υπονοώντας ότι είμαστε απατεώνες και γκάνγκστερ, δεν θα διαρρηγνύαμε τα ιμάτιά μας απαιτώντας εξηγήσεις για το απαράδεκτο του πράγματος; Και δεν το κάναμε, άραγε, πολλές ήδη φορές ακόμα και σε περιπτώσεις που υπήρχε βάση αλλά -δικαίως!- φωνάζαμε ότι δεν φταίμε όλοι για το εάν κάποιοι είναι έτσι; 

Πόσω δε μάλλον εάν ο υπόλοιπος κόσμος μέσα από αιώνες διαστρέβλωσης και θεωριών συνωμοσίας είχε μάθει να φορτώνει στο είδος μας όλα τα κακά τα οποία φόρτωναν βολικά και ανέξοδα διαμέσου των αιώνων οι χριστιανικές κοινωνίες στους Εβραίους τους, ως το ξένο και το διαφορετικό, μετατρέποντάς τους εύκολα στον αποδιοπομπαίο τράγο για αιώνες και αιώνες, ώσπου έφτασαν στο Ολοκαύτωμα. 

Τους Εβραίους τους. Απογόνους των προσφύγων Εβραίων που εκδίωξαν οι Ρωμαίοι από τη γη τους διότι τόλμησαν να επαναστατήσουν και από εκείνη την ημέρα όλες οι προσευχές τους μιλούσαν, για δύο χιλιετίες, για την επιστροφή.
Δεν είναι λοιπόν αντισημιτισμός να κριτικάρει κανείς νηφάλια το Ισραήλ όπως θα το έκανε για την όποια πολιτική της όποιας χώρας, με την οποία διαφωνεί. Ακόμα και όταν κλείνει εθελουσίως τα μάτια σε φρικτές δικτατορίες με τις οποίες ταυτίζεται ιδεολογικά ή απλώς εξυπηρετούν τον πολιτικό του χώρο. Αλλά όχι, δεν είναι. 

Και όσοι δεν έχουν επηρεαστεί από αυτή την προκατάληψη γνωρίζουν πως η κριτική μέσα στο Ισραήλ για το Ισραήλ είναι εντονότερη και σίγουρα συχνότερη. Είναι συνεχής από το 1948 μέχρι σήμερα διότι υπάρχει μια ατελείωτη κοινωνική διαπάλη, απολύτως λογική σε μια χώρα η οποία στήθηκε από ανθρώπους από όλο τον κόσμο, τις πολιτισμικές αντιλήψεις, τη θρησκευτικότητα ή τον αθεϊσμό, τα πολιτικά ρεύματα και τις εισοδηματικές τάξεις.

Όσο όμως το λογισμικό της Σιγκαπούρης είναι σκέτο κατασκοπευτικό και του Ισραήλ είναι «ισραηλινό λογισμικό» και όσο ο Αμερικανός της ασφάλειας της αμερικανικής αερογραμμής στο Χίθροου ο οποίος κάνει ερωτήσεις στους επιβάτες είναι καλός και φροντίζει μπας και σκάσει καμιά βόμβα, ενώ ο Ισραηλινός στη Λάρνακα είναι «πράκτορας της Mossad» που παραβιάζει την κυριαρχία του κράτους μας, τόσο θα χρειάζεται να μιλάμε για τον αντισημιτισμό και να τον αντιμετωπίζουμε.

Για να δανειστώ την πρόταση του Μπάουερ: «Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει κανείς;».

Δεν είναι. Θέλει όμως να το καταλάβει; Εκεί καταλήγει το πράγμα.