Είναι ο θάνατος δικαίωμα; Ο δικός μας ναι. Των άλλων, όχι...

Την ώρα που τα νοσοκομεία δίνουν μάχη για να διαχειριστούν πέραν και των ορίων τους πολλές φορές τις εισαγωγές στις ΜΕΘ εξαιτίας του κορωνοϊού, η υπόλοιπη κοινωνία, το σοβαρό της τουλάχιστον κομμάτι, αγωνίζεται μάλλον εξίσου μάταια να αντικρούσει τις ορδές των ηλιθίων στα social media και αλλού.

Θέλω να σας το πω με απόλυτη σαφήνεια. Με το 90% των εισαγωγών στα νοσοκομεία να είναι ανεμβολίαστοι, η έγνοια μου αφορά δύο σημεία και τίποτα πέραν αυτών. 

Αφορά, πρωτίστως, τη μικρή εκείνη ομάδα των ανθρώπων η οποία για ιατρικούς λόγους δεν μπορεί να εμβολιαστεί, αφορά τα παιδιά τα οποία δεν τα καλύπτει -ακόμα- ο εμβολιασμός, αλλά και τον κόσμο με υποκείμενα νοσήματα ο οποίος κινδυνεύει περισσότερο, ακόμα και εάν εμβολιάστηκε. Κανείς, δε, δεν μιλά για τα παιδιά με σοβαρές ασθένειες και το τι περνούν οι δικοί τους γονείς τώρα με τη μετάλλαξη.

Για τους υπόλοιπους, που απλά δεν θέλουν να εμβολιαστούν διότι διαβάζουν ανοησίες στα social media ή έχουν επηρεαστεί από -ατιμώρητους ακόμα- μουλάδες και κατόχους πτυχίων οι οποίοι ολοφάνερα δεν διαθέτουν την απαιτούμενη επάρκεια, είτε σε επίπεδο γνωσιολογικό είτε σε επίπεδο νοητικό, είτε και τα δύο μαζί, λυπάμαι. Αλλά, πραγματικά, δεν με αφορούν πλέον. 

Όσο κι αν προσωπικά τους λυπάμαι ενόψει και των τρομακτικών προβλέψεων των ειδικών για το επόμενο κύμα, δεν μπορώ και δεν μπορούμε πια να κάνουμε κάτι.

Εκτός από ό,τι αφορά σε μία και μοναδική παράμετρο: την ευθύνη τους έναντι όλων των υπολοίπων. Αυτών που ανέφερα πριν, των υπόλοιπων εμβολιασμένων, ένα πολύ μικρό μέρος των οποίων στατιστικά θα επηρεαστεί, αλλά και κυρίως της κοινωνίας στο σύνολό της, η οποία μετά και από την απώλεια της τουριστικής σεζόν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην οικονομία, θα υποστεί τις συνέπειες των δικών τους πράξεων και της δικής τους βλακείας.

Πραγματικά, μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι τόσος πολύς κόσμος -διότι και από αυτούς που εμβολιάστηκαν ένα μεγάλο μέρος αναγκάστηκε να το κάνει και εάν το κράτος είχε σφίξει τα λουριά όταν έπρεπε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά σήμερα- μου είναι λοιπόν αδύνατο να πιστέψω ότι τόσος πολύς κόσμος μπορεί να είναι χάφτει ακόμα τις θεωρίες συνωμοσίας και τις άλλες ανοησίες. 

Δεν είναι ότι δεν το ξέραμε. Το ξέραμε. Εννοώ την έκταση του πράγματος. Το υποθέταμε, όσο κι αν δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε, από διάφορα άλλα κατά καιρούς. Είναι δε άλλωστε αρχή ότι ελάχιστοι λαοί κατάφεραν μέχρι σήμερα να είναι σε θέση να πουν ότι το ακατέργαστο κομμάτι της κοινωνίας ή το μη επιδεχόμενο εκ φύσεως κάποιας επεξεργασίας, για να το θέσω όσο πιο ανώδυνα γίνεται για όλους μας, δεν είναι η πλειονότητα. Έστω και οριακά.

Έκπληκτος παρακολουθώ το τι οι άνθρωποι σκαρφίζονται προκειμένου να μην αντιμετωπίσουν τον φόβο και τις φοβίες τους, έχοντας την ατυχία να είναι ο άνθρωπος το μοναδικό ζώο το οποίο γνωρίζει ότι κάποια στιγμή θα πεθάνει. Από εκεί ξεκινούν όλες οι μεταφυσικές του φαντασιώσεις, οι οποίες στόχο έχουν να τον απομακρύνουν από την ιδέα αυτή.

Μόνο που αυτή η εξάρτηση που δημιουργεί στον εαυτό του προσπαθώντας να τον πείσει ότι είναι πιο ευτυχισμένος και ασφαλής, απλά διαιωνίζει και αυξάνει σε βάθος χρόνου φόβους και φοβίες, αλλά και την ανάγκη του να τροφοδοτεί το μυαλό του με ό,τι πιο παράλογο μπορεί να φανταστεί για να τις καταπραΰνει. 

Για αυτό και οι φοβικοί ως προς αυτό άνθρωποι χωρίζονται σε δύο βασικά είδη: τους θρησκόληπτους και όσους ακολουθούν παράλογες θεωρίες από τη μία και τους αδαείς από την άλλη. Οι οποίοι ακριβώς επειδή δεν κατέχουν κάτι, αντί να το αφήσουν στους ειδικούς και σε αυτούς που το κατέχουν, καταλήγουν, στην εποχή των social media, να βρίσκουν νέο νόημα στη ζωή τους, ανακαλύπτοντας ένα είδος «ευφυίας» το οποίο δεν ήξεραν ότι το είχαν. Τάχα.

Εκεί όπου οι πραγματικοί ειδικοί έφαγαν τα νιάτα τους σε πανεπιστήμια, σε εργαστήρια και ξαγρυπνώντας πάνω σε γνώση που απέκτησαν μετά από πολλά χρόνια κοπιαστικών σπουδών, ο μέσος άνθρωπος, ενίοτε και με πτυχία απλώς, όχι αυτής της ειδικότητας, κατάφερε να πείσει τον εαυτό του ότι έφτασε σε ένα παρόμοιο επίπεδο μέσα από βίντεο στο YouTube ή, ακόμη χειρότερα, μέσα από «προφητείες» διάφορων διαταραγμένων παπάδων και άλλες ανοησίες.

Διότι μόνο διαταραγμένοι φαντάζονται ότι βλέπουν το μέλλον ή ότι μπορούν να το δουν με τη βοήθεια φανταστικών τους φίλων στον ουρανό. Πρόκειται για παράλογη αντίληψη, η οποία επιδεινώνεται όταν γίνεται έμμονη ιδέα και ενασχόληση ή όταν σε μια κοινωνία είναι ευρέως αποδεκτή. Όταν, δηλαδή, πιστεύουν πολλοί σε αυτή και την όποια άλλη συγκεκριμένη παράλογη ιδέα.

Το να ξυπνάς μια μέρα και να συνειδητοποιείς ότι τα πράγματα γύρω σου είναι όντως τόσο κακά όσο έλεγαν οι πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις ή και, δυστυχώς, ακόμα χειρότερα είναι κάτι με το οποίο, είτε μας αρέσει είτε όχι, θα πρέπει να ζήσουμε.

Αυτό που δεν πρέπει, είναι να θεωρούν όλοι αυτοί δεδομένο είναι ότι πρέπει να το ανεχθούμε. Μιλούν για «δικαίωμά» τους στον μη εμβολιασμό και, είτε κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, είτε είναι όντως τόσο βλάκες που δεν καταλαβαίνουν ότι το δικαίωμά τους σε καιρό πανδημίας είναι συνδεδεμένο με την προστασία των άλλων. Και όταν πλήττει αυτή την προστασία το ατομικό δικαίωμα, παύει να υπάρχει. Είναι πολύ απλό. Πόσες φορές να το πούμε;

Όποιος δεν θέλει να εμβολιαστεί, δεν έχει θέση στο κοινωνικό σύνολο μέχρι να τελειώσει η πανδημία. Και αυτό, δυστυχώς, έχουμε αργήσει πολύ να το πούμε σε όλους αυτούς ως κοινωνίες. 

Όποιος και όποια προτιμά να πεθάνει, ας πεθάνει. Πρόβλημα δικό τους πια. Κανείς όμως και καμία δεν δικαιούται να οδηγεί άλλους ανθρώπους στον θάνατο ή τις κοινωνίες σε παράλυση και σε περαιτέρω φτωχοποίηση. Είναι καιρός να τραβήξουμε τη γραμμή και να φροντίσουμε να είναι ευδιάκριτη. Φτάνει νομίζω.

Υστερόγραφο: Η Στήλη πάει με άδεια. Θα τα ξαναπούμε αμέσως μετά το Δεκαπενταύγουστο. Καλή ξεκούραση σε όλους μας!