Πληρώστε κορόιδα. Ίσως και λίγα να μας κάνουν...

Κάτι... λιγότερο από 700.000 ευρώ είναι το κόστος 19 νέων λιμουζινών για κρατικούς αξιωματούχους τις οποίες θα πληρώσουμε, μαζί με τη νέα θωρακισμένη λιμουζίνα του Προέδρου της Δημοκρατίας η οποία αντικαταστάθηκε και θα μας κάτσει και αυτή γύρω στις 250.000 ευρώ, άρα κοντά στο ένα εκατομμύριο.

Αυτά για όσους θύμωσαν τις προάλλες με εμάς που είπαμε ότι είναι αδιανόητο να γεμίζει το facebook με μπράβο και συγχαρητήρια επειδή το κράτος αποφάσισε να στείλει ένα παιδάκι για μια σπάνια θεραπεία.

Δεν μηδενίζω, όχι. Και όντως ο υπουργός Υγείας έδρασε, έστω και μετά που το θέμα πήρε διαστάσεις λόγω της ευαισθητοποίησης του κόσμου. Ωστόσο, εάν πρέπει κάπου να ξοδέψουμε φαιά ουσία, αυτό νομίζω πως είναι στην ανάγκη το κράτος μας και ειδικά οι κρατούντες να καταλάβουν πως όσο κι αν θα το ήθελαν, δεν διοικούν το Σουλτανάτο το Μπρουνέι αλλά μία μικρή χώρα με πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Και τεράστιες ανάγκες.

Το οποίο δεν μπορεί να αφήνει περιθώρια αυθαίρετες διασπάθισης των δημοσίων πόρων, είτε μιλάμε για τα λούσα της νέας Βουλής του Συλλουρουθκιού -των 100 τόσο εκατομμυρίων!- είτε για την επιδότηση των εισαγωγέων αυτοκινήτων για την αγορά κάθε λίγο και λιγάκι, από οχήματα υπηρεσιών μέχρι και λιμουζίνες για τους πιο ευαίσθητους πωπούς αφού, βλέπετε, όλοι αυτοί τις είχαν και στα χωριά τους.

Η φθορά είναι κατανοητή. Όταν έρχεται όμως. Όταν ένα αυτοκίνητο στοιχίζει τόσα, συντηρείται συνεχώς, έχει διανύσει καλή ώρα 200.000 χλμ και κρίνεται κατάλληλο για τη μεταφορά -διότι αυτό γίνεται...- ξένων επισήμων σε επισκέψεις, τότε δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορεί να εξοικονομηθεί κάτι, ακόμα κι αν ο λαός είναι τόσο… ώστε να θεωρεί πως του κάνουν χάρη να του δίνουν υγεία για τους φόρους του.

Φυσικά, θα μου πείτε, ο λαός είναι εκείνος ο οποίος δεν διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι μόνο εκείνος ζει σε συνθήκες κρίσης την ώρα που όλοι αυτοί συμπεριφέρονται ωσάν να τον διοικούν με την ελπίδα να μην μάθουν οι Ελβετοί για το βιοτικό μας επίπεδο, μας ζηλέψουν και μας… «ματιάσουν». Και θα έχετε όλα τα δίκαια του κόσμου.

Όμως, από την άλλη, κάτι πρέπει να γίνει όσο βόδια κι αν είμαστε και όσο κι αν συμπαθώ τα καημένα τα βόδια, τα τετράποδα, διότι σε τίποτε δεν φταίνε. Κάτι. Κάποια στιγμή πρέπει να ανοίξει αυτή η συζήτηση και να είναι συνολική. Όχι μόνο εξ αφορμής, όταν γράφει η Κάτια για το φέσι με τους μισθούς των παπάδων, ή το κτήριο της Βουλής ή… Δεν είναι και λίγα.

Κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε πως οι δημόσιοι πόροι είναι τέτοιοι διότι ανήκουν στον δήμο, σε όλους μας. Όχι μόνο στους ταγούς μας, αιρετούς και μη και στην ανώτερη κάστα των Δημοσίων των διψήφιων κλιμάκων. Και η διαμόρφωση της κουλτούρας διαχείρισης των πόρων αυτών, είναι πρωτίστως δική μας υπόθεση. Όχι να δεχόμαστε ατύπως ή απαθώς έστω, ότι δεν μας πέφτει και λόγος περίπου.

Και ερωτώ: γιατί χρειάζονται λιμουζίνες αυτού του τύπου; Γιατί να μην αγοραστούν φτηνότερα οχήματα σε ένα νησί, μισό για την ακρίβεια, με ούτε ένα εκατομμύριο κατοίκους το οποίο κιόλας, επιμένω, κλαίγεται αριστερά και δεξιά κάθε κάτι χρόνια διότι τα ζωντόβολα που το κατοικούν επιτρέπουν σε μια κάστα… επιδέξιων ας τους πούμε να νέμονται τα πάντα και να το οδηγούν από καταστροφή σε καταστροφή μέσα από αρπαχτές και απάτες;

Γιατί επίσης, ποτέ δεν γίνεται λόγος για αυτοκίνητα πιο φιλικά στο περιβάλλον και ως τέτοια πιο οικονομικά στην κατανάλωση καυσίμων, την οποία κατανάλωση, κανείς δεν υπολογίζει και δεν αναφέρει ποτέ στα έξοδα που ανακοινώνονται πριν από την αγορά τους;

Γιατί δεν διεκδικούμε να είναι αυτοκίνητα πολύ μικρότερα και σε κυβισμό πέρα από την κατανάλωση την ίδια, πάλι για λόγους οικονομίας και όχι μόνο αλλά και δεδομένων των αστείων αποστάσεων που καλούνται να διανύσουν στο (μισό) νησί;

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα αντίστοιχα οχήματα που χρησιμοποιούν ακόμα και υπουργοί μεγάλων χωρών, όπως η Γερμανία και η Γαλλία αλλά και μικρότερων πλην πλουσίων -διαστρωματικά πλουσίων όχι μόνο στη διοίκηση- όπως η Δανία, θα διαπιστώσει πως είναι (α) πολύ φθηνότερα (β) πολύ λιγότερο πολυτελή και (γ) πολύ παλαιότερα. Εκεί δεν υπάρχει θέμα… φθοράς; Μόνο εδώ.

Και τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα είναι μόνο ένα από τα πολλά σκάνδαλα του είδους. Την ώρα που οι ελλείψεις είναι αμέτρητες στην υγεία, την παιδεία, την κοινωνική πρόνοια και τόσα άλλα. Και το κράτος επιμένει να συμπεριφέρεται ωσάν να κυβερνά -διαχρονικά για να μην παρεξηγηθώ- δύο κράτη. Το δικό τους και το δικό μας.

Των ξύπνιων και των ηλιθίων που πληρώνουν και δεν έχουν άποψη πού πάνε τα χρήματά τους ή και αξιοπρέπεια για να τρομάζουν στις… φιλανθρωπικές και μεγαλόψυχες θεραπείες των παιδιών άλλων από το κράτος αφού προηγουμένως αναγκαστούν να επαιτούν οι άνθρωποι δημοσίως.

Και να λένε και μπράβο κι από πάνω. Για τα αυτονόητα.

Αλλά τέτοιοι που είμαστε, μεταξύ μας, μας αξίζει κάτι περισσότερο;