Και να μην μας σώσει αύριο, θα μας κρατήσει σήμερα

Όσο οι μέρες περνούν, επιβάλλεται να τα βρίσκουμε και αυτά. Ή καλύτερα πρωτίστως αυτά διότι, συνήθως, τα άλλα είναι που βρίσκουμε. Μιλώ για τα… θετικά του κορωνοϊού και του εγκλεισμού μας.

Επί παραδείγματι, το πιο πρόσφατο και αστείο ίσως, αλλά είπαμε, να τα βλέπουμε όλα: Πόσοι φοιτητές/φοιτήτριες ήξεραν να μαγειρεύουν όσπρια; Και από αυτούς που ήξεραν, πόσοι τα μαγείρευαν;

Αντί, λοιπόν, να βάζουμε απλώς φωτογραφίες όταν ήμασταν παιδάκια για challenge, εισηγούμαι να κάνουμε λίγο challenge το μυαλό μας και τον φόβο μας. Ας τολμήσουμε, ναι, να βρούμε και τα «καλά» της υπόθεσης. Είναι πολλά.
Παρενθετικά, εάν κολλήσουμε και εάν πεθάνουμε, όταν θα μπορέσουν να σας φτιάξουν σε κάτι μήνες ταφόπλακα (εμένα απλώς θα με θάψουν) με τη φωτογραφία, μια πρόσφατη θα βάλουν, όχι παιδική. Τζάμπα κόπος.

Ανακαλύπτοντας κι άλλα θετικά της τραγικότητας των ημερών, το παπαδαριό πού το βάζετε αλήθεια; Όλος αυτός ο λοιμώδης βόθρος της επιχείρησης των ράσων ο οποίος έχει αποκαθηλωθεί –και δικαίως– στα μάτια τόσου κόσμου με την ανευθυνότητα, τον επικίνδυνο σκοταδισμό, την απόσταση από την εποχή μας αλλά και την απροθυμία να δώσει έστω και ένα σεντ, σαν να είναι… δικά τους τα λεφτά του κόσμου;

Και μιλώ για αποκαθήλωση στα μάτια θρήσκων και μη. Επίσης, αν μιλάμε ειδικά για τους εξ ημών θρήσκους, σκεφτήκατε πόσος κόσμος βρήκε ξανά τον δρόμο του δικού του μυαλού και της πίστης χωρίς τα ναρκωτικά των μουλάδων τα οποία έχουν ρίξει τα τελευταία χρόνια ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας στο σκοτάδι;

Σκοτάδι σε περιτύλιγμα «σωτηρίας». «Σωτηρίας» από τον φόβο που του προκαλούν αυτά τα ίδια τα ναρκωτικά τους.

Η ανησυχία όλων μας για το τι μας ξημερώνει είναι εκεί, ναι. Δικαιολογημένη. Απολύτως! Όμως γιά σκεφτείτε πως ξεκινούσαν οι μέρες μας μέχρι πρόσφατα. Τον πανικό το πρωί για να ετοιμαστούν τα παιδιά, τις φωνές, τις ώρες στην κίνηση, τα νεύρα με όσους κόρναραν στο κίτρινο, έκλεβαν την ουρά, περνούσαν με κόκκινο, οδηγούσαν με τα μούτρα τους στον κώλο τους –σόρι κιόλας– δεν έλεγαν ποτέ ευχαριστώ που τους άφηνες, το άγχος. Τι βάσανο ε;

Δεν λέω ευτυχώς που συνέβη αυτό που περνάμε, έτσι; Μακάρι να μην. Απλώς το βλέπω και σαν μια υπέροχη ευκαιρία να ξανασκεφτούμε όλα αυτά που μας βασάνιζαν πριν, μπας και μπορέσουμε να καθαρίσουμε κάποια από αυτά παρακάτω. Μαζί και τη μιζέρια που προκαλούσαν. Τα νεύρα. Ή το ό,τι άλλο μας έκλεβε από τη ζωή μας πολύτιμο χρόνο.

Να καταλάβουμε, εάν προτιμάτε, πόσο σύντομη είναι η ζωή και πόσο εύκολα χάνονται τα πάντα ακόμα και από πράγματα τα οποία μέχρι πρότινος τα βλέπαμε μόνο σε ταινίες επιστημονικής –εσχατολογικής– φαντασίας.

Μπορούμε να το κάνουμε, εάν ακριβώς τολμήσουμε να εκτιμήσουμε και τις θετικές πτυχές αυτής μας της περιπέτειας.

Εάν όμως, το πρωί που ξυπνάμε, αντί να λέμε «καλό δεν είναι αλλά, τουλάχιστον γλιτώνουμε την κίνηση, τα νεύρα, αυτό, εκείνο, το άλλο επίσης…» ή «σκέφτηκες πώς νιώθει τώρα ο νοσοκόμος, ο γιατρός, η κοπέλα στο σούπερμαρκετ, ο αστυνομικός, το παιδί στο φούρνου οι οποίοι δεν έχουν την πολυτέλεια να προφυλαχθούν σπίτι όπως εμείς;», εάν αντί για αυτά, λοιπόν, σκεφτόμαστε πόσο… βαριόμαστε σπίτι, τότε μπορώ να υποθέσω ότι όταν τελειώσει θα είμαστε απλά στα όρια του νευρικού κλονισμού, αντικρίζοντας και πάλι τη ρουτίνα μας. Χώρια τα άλλα όλα.

Και να σας πω: γιατί βαριόμαστε σπίτι; Εμείς δεν ήμασταν που περιμέναμε πώς και πώς την αργία, το τριήμερο «να κάτσω σπίτι, ρε γαμώτο, να μην κάνω τίποτα, πώς το πεθύμησα;». Ε, τώρα;

Και αν και την έγραψα την κακία τις προάλλες, ότι ο πολύς κόσμος που ξαφνικά δεν αντέχει μέσα, τον εαυτό του είναι που δεν αντέχει –εγώ βέβαια ελάχιστους ξέρω που δεν βγαίνουν έστω και μία φορά την ημέρα, έστω κι αν δεν πάνε δουλειά όπως εμείς…– παρόλο λοιπόν που το έγραψα αυτό, η δική μου εκτίμηση με όσα βλέπω και ακούω για τους πλείστους είναι η πιο κάτω.

Απλώς είχαμε ξεχάσει να ζούμε απόλυτα. Λόγω άγχους –προσωπικού αλλά συλλογικώς μεταδιδόμενου σ’ αυτή την ομολογουμένως πολύ παρεμβατική στην ιδιωτική ζωή των μελών της τοξική κοινωνία– ξεχάσαμε ότι ο κόσμος δεν θα χαθεί με λιγότερο άγχος, ψώνια, φοβίες, χαμηλότερους βαθμούς των παιδιών ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.
Το μόνο που χάναμε είναι η ουσία της ζωής.

Ευκαιρία λοιπόν να την ξαναβρούμε! Μοναδική και τεράστια. Να εκτιμήσουμε –αντί να μάθουμε πώς μπορεί ο άνθρωπος να βαρεθεί ακόμα και να… βαριέται πλέον!– το πόσο ωραία μπορεί να είναι η ζωή μας –αν δεν σας αρέσει το ωραία, υποφερτή έστω αντί ανυπόφορη– και να καταλάβουμε, μέσα από αυτό που ζούμε, τη σπουδαιότητα του να έχουμε βασικά πράγματα.

Ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν, μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας, την υγεία μας, φαΐ να φάμε και πολύ περισσότερα μάλιστα. Υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι γύρω μας που δεν έχουν ένα, πολλά ή και όλα από αυτά.

Αν θα τα χάσουμε και εμείς κάποτε; Μπορεί. Αλλά αυτό πάντα ισχύει και πάντα μας ενοχλούσε. Είναι ανθρώπινο. Αξίζει άραγε για αυτή τη διογκωμένη από τον φόβο μας σκέψη να ξοδεύουμε έτσι τη ζωή μας;

Κάθε πρωί που ξυπνώ λοιπόν, μετράω και θετικά. Αν ξυπνήσω με κατάθλιψη ή κακοδιάθετος, πράγμα που πολλοί και πολλές από εσάς ξέρετε τι συνεπάγεται, το αφήνω για παρακάτω. Αλλά το κάνω.

Και κάθε μέρα βρίσκω περισσότερα. Τα καταγράφω. Μακραίνει πολύ η λίστα μου. Και το πιο σπουδαίο είναι αυτό: θυμάμαι στιγμές που έζησα παλιότερα, πριν από όλα αυτά, που τις είχα διαγράψει. Το μυαλό μου λειτουργεί με εκείνον ακριβώς τον τρόπο, σε εκείνο το μοτίβο πάλι. Είναι απίστευτο πράγμα.

Δεν γίνομαι πιο ευτυχής από όσο είμαι, όχι. Και δεν είμαι πάντοτε. Αλλά δεν είναι το ζητούμενο, διότι η ευτυχία δεν είναι συνταγή και ούτε εγώ την έχω. Είναι μια αλληλουχία πραγμάτων και καταστάσεων. Αντιθέτως, η δυστυχία είναι συνταγή. Πολύ εύκολη μάλιστα.

Το μοιράζομαι με όλες και όλους σας οι οποίοι/οποίες μέσα στην πίεση δεν χάνετε ή ξαναβρίσκετε το χιούμορ σας. Που αφιερώνετε και πάλι μια στιγμή για να σκεφτείτε τι περνούν άλλοι δίπλα μας, χωρίς να έχουν την επιλογή, κάτι που είχαμε σχεδόν ξεχάσει σ’ αυτή τη χώρα.

Φτιάξτε λοιπόν τη λίστα της δικής σας πραγματικότητας, με ό,τι θετικό ή και αστείο βρίσκετε. Και δείτε τη να μεγαλώνει ώρα με την ώρα. Νομίζω πως είναι η καλύτερη επένδυση για το αύριο. Ή απλά, η καλύτερη φροντίδα για το σήμερα.

Αυτό σίγουρα. Για να κρατήσουμε τον φόβο στην έκταση που πραγματικά δικαιούται και, χωρίς φτιασιδώματα, να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα ό,τι κατέλαβε ο φόβος αυτός. Να δούμε την εικόνα όπως είναι.

Όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Ούτε όπως φοβόμαστε ότι είναι. Όπως είναι. Με τα μαύρα αλλά και τα άσπρα της.