Όλο κι ανεβαίνουν τα στάνταρ, Φούλη μου!

Ένα από τα πιο ανυπόφορα πράγματα στον Πελλότοπο είναι ο τρόπος με τον οποίο οι πολιτικοί υποτιμούν τη νοημοσύνη των Πελλοτοπιτών. Ο βαθμός εάν θέλετε.

Σίγουρα, ένας πολιτικός θα μπορούσε να αντιτάξει πως και εμείς διαχρονικά, προκλητικά όσο και χωρίς ίχνος συναίσθησης, πόσω δε μάλλον ντροπής, υπερτιμούμε αντιστοίχως τη νοημοσύνη μας. Μια νοημοσύνη η οποία εκ του απλούστερου αποτελέσματος δεν διεκδικεί και τίποτα… μετάλλια. Για να το θέσω κομψά.

Η διαφορά όμως είναι πως εμείς τους εκλέγουμε για να κυβερνούν και πληρώνονται για αυτό, πέραν των υπόλοιπων πολλάκις επικερδών δουλειών και καριερών που κάνουν ακριβώς λόγω της παρουσίας τους στα πολιτικά πράγματα και των όσων αυτή αποφέρει.

Και παρότι οι «έξυπνοι» πολίτες πλέον μένουν στα σπίτια τους βιώνοντας την αδιαφορία, το υπερτροφικό εγώ της εποχής και το self-importance ως μια νέα μορφή… επανάστασης -την ώρα που τα πιο ακατέργαστα έως και αμπάλατα στρώματα αναλαμβάνουν να καθορίσουν το αύριο όλων μας με το αποτέλεσμα που βλέπουμε γύρω μας- παρότι λοιπόν αυτό που εκλέγεται είναι… αυτό που είναι και που μας αξίζει, θέλω να είμαι σαφής, οι υποχρεώσεις του έναντι του συνόλου παραμένουν αμετάβλητες.

Διαβάστε περισσότερα στο ΠΟΛΙΤΗΣ PREMIUM