Μια τελευταία machoαναλαμπή

Είδα τον ηλικιωμένο άντρα το πρωί στην πλατεία και τον σταθμό λεωφορείων. Γύρω στα ογδόντα, θα μπορούσε να είναι ο παππούς του καθενός. Μειλίχιος και χαμογελαστός, από αυτούς που ποζάρουν σε παλιές μαυρόασπρες μισοξεσκισμένες φωτογραφίες, δίπλα σε μαντιλοφορούσες γιαγιάδες, τραβηγμένες σε κάποιο από τα λιγοστά στούντιο των αρχών του περασμένου αιώνα, ξεχασμένες πια σε κάποιο πατάρι, κρεμασμένες στον τοίχο κάποιας μοναχικής κάμαρης.

Πλησίασε αρχικά τη μικροκαμωμένη Φιλιππινέζα με το ροζ καπελάκι στο κεφάλι και το στενό μπλου τζιν και άρχισε να της μιλά περισσότερο με νοήματα και χειρονομίες, χωρίς να πτοείται καθόλου από την αρνητική της αντίδραση. Η κοπέλα τού γύρισε σχεδόν την πλάτη αλλά αυτός επέμενε να την πολιορκεί, η κοπέλα περπάτησε πιο κάτω, αλλά αυτός την ακολούθησε. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θυμάμαι τι ρούχα φορούσε, δεν θυμάμαι τα χαρακτηριστικά του, μου φαινόταν σαν καρικατούρα ανθρώπου που δεν αντιλαμβανόταν τι συνέβαινε γύρω του και αμφιβάλλω αν αντιλαμβανόταν τι συνέβαινε μέσα του. Ο γερασμένος άντρας έφυγε από κοντά της μόνο όταν η κοπέλα τού φώναξε θυμωμένη «go away!», αλλά δεν αποχώρησε, δεν φάνηκε να ένιωσε προσβεβλημένος, απογοητευμένος, αποθαρρημένος ή θυμωμένος.

Διαβάστε περισσότερα στο ΠΟΛΙΤΗΣ PREMIUM