Στις ουρές για κόκκαλα και παντόφλες είδατε κανέναν να χαμογελάει;

Δεν θυμάμαι ποιος το έγραψε. Το είδα όμως κάπου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και, εάν δεν κινδύνευα να… παρεξηγηθώ, θα έλεγα ότι ενήστευκεν πριν το γράψει. Το δίχως άλλο.

Σχολιάζοντας την παράκρουση των θεολόγων για το El Diablo, αλλά και το σοκ της πλειονότητας -θέλω να ελπίζω αλλά όρκο δεν παίρνω- που δεν τα έχει χάσει ακόμα, το σοκ με την παράκρουση εννοώ, συμβούλευε όσους σοκάρονται να μην ασχολούνται με τις αντιδράσεις για το τραγούδι αλλά με το τι κάνουν αυτοί/αυτές στα παιδιά τους τόσα χρόνια στα σχολεία.

Εγώ θα το έπαιρνα και ένα βήμα παρακάτω: θα τους συμβούλευα να ασχοληθούν με τα σημεία και τα τέρατα στην Εκκλησία Λτδ, με τα οποία οι θεολόγοι ποτέ δεν ασχολήθηκαν και δεν τόλμησαν να γράψουν όχι ολόκληρη ανακοίνωση αλλά μια γραμμή έστω: για τους τράγους που κατηγορούνται για βιασμούς, τον αρχιτράγο που κάνει ό,τι του καπνίσει αγνοώντας τους νόμους της πολιτείας και γενικά την Εκκλησία η οποία λειτουργεί ως επιχείρηση. Ως η πλέον στυγνή των επιχειρήσεων.

Η αλήθεια είναι μία και είναι απείρως απλούστερη από ό,τι φαίνεται: οι θεολόγοι δεν διαφέρουν σε τίποτα, μα τίποτα από τους παπάδες. Είναι το ίδιο πράγμα ακριβώς. Είναι οι παπάδες χωρίς ράσα. Και όπως συμβαίνει και με τους ρασοφόρους, έτσι και στους θεολόγους υπάρχουν λαμπρές, αν και σπάνιες, εξαιρέσεις. Την ώρα που η πλειονότητα ζει μέσα στο σκοτάδι που επέλεξε πασχίζοντας να κρατήσει το μυαλό της κολλημένο σε ένα παραμύθι αιώνες πριν, το οποίο ο αόρατος φίλος της στον ουρανό, τάχα, της το επιβάλλει για να το επιβάλλει και εκείνη με τη σειρά της στο σήμερα, στην πραγματικότητα, στη λογική και δυστυχώς στα μυαλά παιδιών και κατόπιν ενηλίκων.

Πρέπει δε να αλλοιώνει η πλειονότητα των παπάδων, με ράσα ή χωρίς, την πραγματικότητα της κοινωνίας στη βάση αυτού του κακογραμμένου και ασύμβατου με την πραγματικότητα παραμυθιού για να είναι σίγουρη, η κοινωνία, ότι ο φίλος στο παραμύθι την αγαπά. Αλλιώς δεν θα την αγαπά πλέον. Και εάν συμβεί αυτό, όταν πεθάνει, λέει, θα τη βάλει να καίγεται στην κόλαση χωρίς καμία συγχώρεση πλέον όσο κι αν φωνάζει.

Είναι ο ίδιος αγαπησιάρης ήρωας του παραμυθιού ο οποίος στέλνει ένα παιδάκι σε μια οικογένεια -τάχα, μην το λέμε συνέχεια, το βάζω απλώς για το παρανοϊκό της όλης αντίληψης-, το μεγαλώνει η οικογένεια και ξαφνικά το παιδάκι διαγιγνώσκεται με λευχαιμία και αργοπεθαίνει βασανιστικά σε ένα νοσοκομείο.

Ο φίλος τους στον ουρανό, πρέπει να πιστέψουν οι γονείς, τους… δοκιμάζει. Για να μην τους στείλει και εκείνους στην κόλαση, διότι αυτό θα γίνει εάν χάσουν την πίστη τους στον φίλο και του πουν ότι δεν υπάρχει! Θυμώνει όταν του λένε ότι δεν υπάρχει!

Μιλάμε για ό,τι πιο αρρωστημένα παρανοϊκό έχει σκεφτεί το μυαλό της λίγο πιο εξελιγμένης αυτής μαϊμούς, του ανθρώπου, μπροστά στη μικρή εκείνη αντίληψη η οποία της επιτρέπει μεν να δημιουργεί διάφορα και να καταλαβαίνει πολλά αλλά τη ρίχνει και στον πανικό μπροστά στη σκέψη του θανάτου. Εκεί είναι το πρόβλημα. Το προαιώνιο και το τεράστιο. Κανένας δεν θέλει να πεθάνει. Όλοι θέλουν μια ψευδαίσθηση ότι κάτι παίζει μετά.

Και κάποιοι ξύπνιοι από τότε που η μαϊμού άρχισε να εξελίσσεται πάντα παίζουν με τα μυαλά των όχι και τόσο ξύπνιων και βγάζουν λεφτά με αυτήν την ανθρώπινη αδυναμία, όπως και με κάθε άλλη. Μέσω δε των χρημάτων αυτών αλλά και κυρίως μέσω του φόβου για το αιώνιο κάψιμο στην κόλαση, τάχα από τον αόρατο φίλο που θύμωσε και άλλες βλακείες, ασκούν έλεγχο. Απόλυτο, σκοτεινό, καταλυτικό στα μυαλά που μολύνουν. Τους υπόσχονται ευτυχία αλλά και γαλήνη, «φάρμακα» για καταστάσεις που εκείνοι τους κάνουν να πιστεύουν ότι έχουν. Ενώ δεν υπάρχουν.

Η αλήθεια είναι πως τα θύματά τους, κοινωνίες ενίοτε, ενώ φαντάζονται πως είναι πιο ευτυχείς ζουν μονίμως στον φόβο και στην ανησυχία προσπαθώντας να θεραπευτούν από κάτι που δεν πάσχουν.

Στις ουρές για τα κόκκαλα, τις παντόφλες, τα κάστανα και όλα τα άλλα θλιβερά συμπτώματα της εποχής δεν βλέπει κανένας ανθρώπους μες στη χαρά αλλά ανθρώπους ανήσυχους, φοβισμένους. Μονίμως. Ενίοτε και χωρίς αιτία ή με αιτίες απείρως μικρότερες του φόβου που έμαθαν να βιώνουν.

Αυτή η τοξική εξάρτηση, αυτό το σκοτάδι, αυτή η παράνοια είναι η συνέπεια της πρέζας την οποία αυτό το σινάφι, με ράσα ή χωρίς, πουλάει στην κοινωνία μας από την ημέρα που θα γεννηθεί με την υπόσχεση ότι θα την κάνει πιο ευτυχισμένη, όταν ακριβώς το αντίθετο είναι που προκαλεί αυτή η τοξική εξάρτηση.

Όλα γίνονται για τα λεφτά. Και για τον έλεγχο των μυαλών των ανθρώπων. Όσοι τα πέρασαν και τα ξεπέρασαν θα σας πουν ότι η λύτρωση δεν ήταν μέσα σε αυτά, όπως και σε κανένα ναρκωτικό, αλλά μετά την απεξάρτηση.

Μέρος του ίδιου μηχανισμού είναι ολόκληρο το σινάφι. Οι μεν μέσω της Εκκλησίας, οι δε διδάσκοντας το παραμύθι αυτό και τον φόβο στα σχολεία και παρουσιάζοντάς το ως… επιστήμη περίπου, όταν είναι όλο ένα σενάριο στο πλαίσιο της παμπόνηρης βιομηχανίας των θρησκειών, της βιομηχανίας εκμετάλλευσης του ανθρώπου φόβου, το οποίο μοιάζει όλο και πιο γελοίο εξ ου και εγκαταλείπεται όσο η επιστήμη βοηθά πια τον άνθρωπο να προοδεύει βάσει γεγονότων και δεδομένων, όχι βάσει των παιχνιδιών που παίζουν με το μυαλό του οι πρεζέμποροι.

Με ράσα ή χωρίς.