Σοβαρότητα και σοβαροφάνεια

Το πιο ανυπόφορο πράγμα σ’ αυτή τη χώρα είναι ο καθωσπρεπισμός. Στην ανθρώπινη φύση μην σας πω. Το σιχαίνομαι. Αν είσαι αυτό, δεν πρέπει να λες εκείνο, δεν πρέπει να τσακωθείς, δεν πρέπει το ένα, δεν πρέπει το άλλο. Ε, λοιπόν, bullshit!

Αν είσαι «σοβαρός δημοσιογράφος» δεν πρέπει να λες τι νιώθεις, αν δεν είναι μέσα στο… επιτρεπόμενο όριο, που δεν ξέρω και εγώ ποιος το καθορίζει, αλλά με εμένα δεν διαβουλεύτηκε και δεν με δεσμεύει. Δεν πρέπει να γράφεις λάιτ ή να κάνεις πλάκα. Bullshit και πάλι! 

Σοβαρός, παρόλο που η ίδια η λέξη μου προκαλεί αναγούλα με όσα έχουν δει τα μάτια μου στη χρήση της μέχρι σήμερα, δεν είναι ο δημοσιογράφος που σας παριστάνει κάτι άλλο από αυτό που είστε και εσείς. Είναι ένας άνθρωπος κι αυτός όπως εσείς,

Σοβαρός, δε, είναι όταν σας λέει την αλήθεια, όταν στηρίζει αυτά που γράφει, όταν δεν πληρώνεται για να σας τα λέει αλλιώς. Κατά τα άλλα, άνθρωπος. Όλοι άνθρωποι είμαστε. Αυτό που αξίζει να βλέπει κανείς είναι το τι σας παραδίδει όχι το εάν συμβαδίζει με τον καθωσπρεπισμό σας. 

Θυμάμαι έναν εκδότη μου πιο παλιά, όχι τον σημερινό, ο οποίος επέμενε ότι έπρεπε «να βρω ένα ύφος» για τη Στήλη μου. Δεν γίνεται τη μια να γράφεις έτσι και την άλλη αλλιώς, έλεγε. Δεν γίνεται τη μια να γράφεις λάιτ και την άλλη να κάνεις ανάλυση.

Πώς δεν γίνεται; Αυτός που κάνει ανάλυση δεν πρέπει να έχει χιούμορ; Δεν πρέπει να το χρησιμοποιεί δημοσίως μήπως και ο κόσμος θεωρήσει ότι δεν είναι σοβαρός; Και εάν το θεωρήσει, τι έγινε; Δεν θα με διαβάσει; Μη σώσει και με διαβάσει. Ας διαβάσει κάποιον άλλον ο κόσμος αυτός. Κάποιον που του κάνει τα χατίρια να υποδύεται αυτό που θέλει. 

Με την πάροδο του χρόνου, και έχοντας πάντα αυτή την προσέγγιση, έχοντας έρθει σε σύγκρουση με τόσους και τόσους, έχοντας χάσει ή έχοντας διώξει αμέτρητους αναγνώστες, έχω το εξής να σας αναφέρω: ο κόσμος που με διαβάζει αυξανόταν συνεχώς διότι ακριβώς κατάφερα να μιλήσω στο κοινό που ήθελα.

Κατάφερα να απευθύνομαι σήμερα σε ανθρώπους οι οποίοι ήξεραν και ξέρουν ότι τουλάχιστον δεν λερώθηκα, θα μπορούσα εύκολα και απλά και οι ευκαιρίες ήταν πολλές και πάντα είναι, σε ανθρώπους οι οποίοι πραγματικά δεκάρα δεν δίνουν για το ποιος είμαι και το τι είμαι. Τους είμαι παντελώς αδιάφορος. Απλά διαβάζουν ή και όχι εάν βαριούνται και κρίνουν αυτά που γράφω.

Είναι πάρα πολλοί αυτοί οι άνθρωποι. Και επειδή ακριβώς έχουν κριτήριο, είναι οι πρώτοι που δεν θα σε συγχωρέσουν όταν γράψεις ανοησίες και ανακρίβειες. Είναι οι πρώτοι που θα σου το πουν. Είναι το καλύτερο κοινό για να μένεις στα όριά σου, τα πραγματικά όρια, όχι του καθωσπρεπισμού και της υποκρισίας μας.

Το μοναδικό που σου ζητούν είναι να κάνεις τη δουλειά σου. Αυτό τους αφορά. Αγοράζουν ένα προϊόν -ή και όχι πλέον, αν και δεν θα πάει μακριά η βαλίτσα του τζάμπα, ξέρετε- και το θέλουν να είναι αυτό που λέει ότι είναι τουλάχιστον. Με τα καλά του και τα κακά του. Και αυτό είσαι. Τίποτα άλλο. Εάν εσένα δεν σου φτάνει αυτό, το θέμα το έχεις εσύ, όχι εκείνοι.

Εμένα προσωπικά μου φτάνει και με το παραπάνω. Είναι τεράστια πολυτέλεια να σε διαβάζει τόσος κόσμος χωρίς να σου ζητάει να μπεις σε καλούπια ή να λες αυτά που θέλει. Αυτόν τον κόσμο γύρευα πάντοτε.

Και ακόμη μεγαλύτερη είναι η πολυτέλεια να έχεις φτάσει σε ένα σημείο όπου δεν νιώθεις ανασφάλεια ή και ανάγκη να αποδείξεις κάτι με τη δουλειά σου, τόσο μάλιστα που να λες σε αυτούς που θέτουν τα καλούπια τους ως όρο για να σε διαβάζουν ή να σε θεωρούν… σοβαρό, να παν’ να δουν πού βρέσιει. Κομψά εδώ, αν και δεν το λέω έτσι συνήθως.

Το έχω πει αμέτρητες φορές και θα το γράψω και εδώ. Ποτέ δεν με ένοιαζε και ποτέ δεν θα με νοιάξει προσωπικά πόσοι με διαβάζουν. Με αφορά ποιοι με διαβάζουν. Και είναι άνθρωποι από όλα τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνίας οι οποίοι δεν κατεβάζουν τον διακόπτη της λογικής, ούτε και μπαίνουν σε καλούπια. Είναι πολλοί και είναι άνθρωποι οι οποίοι διαβάζουν κι άλλους, πολύ καλύτερους από εμένα.

Το χαίρομαι, τους ευχαριστώ, και ας με συγχωρέσουν για την αυτοαναφορικότητα του κειμένου μου σήμερα. Νιώθω καιρό πως έπρεπε να βάλω κάποια πράγματα στη θέση τους και να πω κάτι για αυτή την αρρώστια της «σοβαρότητας». Της σοβαροφάνειας για να ακριβολογούμε. Διότι αυτό είναι.