Η γυναίκα που δεν γνώρισα

Ο λυγμός της με ξυπνά καθώς πνίγεται. Ανοίγω τα μάτια μου. Κοιτάζω την ώρα. Λέει 03:10. Χαράματα. Είμαι στο 321. Εκείνη δίπλα. Στο 319, νομίζω. Ένας τοίχος μας χωρίζει, ένας λεπτός τοίχος, ανήμπορος να συγκρατήσει τον ήχο που ταξιδεύει από τον κόσμο της στον δικό μου αδιάκριτα. Ένας λεπτός τοίχος. Και δυο ολόκληροι κόσμοι.

Στον δικό μου, η τελευταία ανησυχία πριν αποκοιμηθώ ήταν το ξυπνητήρι για να μην χάσουμε το λεωφορείο για το Βουκουρέστι. Στον δικό της, σίγουρα δεν υπάρχουν τέτοιες πολυτέλειες. Υπήρχαν κάποτε σίγουρα. Το ξενοδοχείο είναι καλό και για μένει εδώ πάει να πει ότι ζούσε, τουλάχιστον, μια ζωή με τα βασικά. Έχει σημασία;

Την είχα ακούσει και το απόγευμα. Μιλούσε στο τηλέφωνο και έκλαιγε. Ο ήχος των πλάνων πρόδιδε εικόνες από την Ουκρανία. Μιλούσε δυνατά, υστερικά κάποτε, φώναζε, έκλαιγε, άκουγε και ξανάρχιζε. Η φωνή της έμοιαζε με γυναίκας στα 60 της κάπου. Και πάλι μπορεί να κάνω λάθος. Όμως, μιλούσε ρωσικά.

Οι πρόσφυγες που φτάνουν εδώ, στο Κίσιναου της Μολδαβίας, είναι σχεδόν όλοι από την Οδησσό. Τα 'γραφα και τις προάλλες. Ρωσικά μιλούν όλοι, όμως η γλώσσα τους δεν τους καθορίζει πια. 

Και να που τώρα κλαίει ξανά. Κάποια στιγμή ο ήχος της τηλεόρασης δυναμώνει και η φωνή του ρεπόρτερ σμίγει με εκρήξεις και φωνές. Το κλάμα της ακούγεται πιο δυνατά. Μοιάζει να μιλάει στο τηλέφωνο, δεν ξέρω αν όντως τηλεφωνάει κάπου τέτοια ώρα, ο ήχος της ακατανόητης φωνής της όμως κλείνει σε ένα ερωτηματικό. Κάποιον ρωτάει κάτι. Ίσως τον εαυτό της.

Κλείνει. Δεν σβήνει. Είναι φωνή ανθρώπου χρωματισμένη με μια απελπισία πολύ συγκεκριμένη, μια απελπισία που προδίδει ότι δεν έχει πια κουράγιο να σκεφτεί το δικό του κομμάτι, να πονέσει για αυτό. Εκεί σβήνουν οι φωνές μας. Όταν πνίγονται στον δικό μας πόνο. Όταν πια το δικό σου δεν μετράει, η φωνή κρατάει την έντασή της έως το τέλος. Το μέταλλό της γίνεται βίαιο.

Ναι, ίσως να μιλάει και μόνη της. Ίσως ρωτάει τον εαυτό της μεγαλόφωνα και με αναφιλητά αυτά στα οποία δεν βρίσκει απάντηση. Και ούτε πρόκειται. Ούτε έχουν.

Έχω σηκωθεί και πακετάρω τα τελευταία πράγματά μου ακούγοντάς την. Σε λίγο θα ανοίξω την πόρτα, θα φύγω, και μετά από 23 ώρες και ένα μακρύ ταξίδι θα ξεκλειδώσω, αν όλα πάνε καλά, την πόρτα του σπιτιού μου, θα παίξω με τα σκυλιά μου που με περιμένουν και θα έχουν τρελαθεί από τη χαρά τους, θα κάνω ένα ντους και θα ξαπλώσω. Σπίτι μου μετά από τόσες μέρες.

Το δικό της, πού να είναι άραγε; Υπάρχει ακόμα; Εάν είναι από την Οδησσό υπάρχει, αν και όπως μας έλεγαν οι Μολδαβοί, αυτή τη βδομάδα θα εκδηλωθεί η επίθεση και εκεί, κατά που φαίνεται. Προετοιμάζονται, αν συμβεί, για εκατό έως τριακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες.

Για να κλαίει όμως βλέποντας τα πλάνα, ίσως είναι από κάπου αλλού στον ρωσόφωνο ουκρανικό νότο. Ίσως από τη Μαριούπολη, όπου νοσοκομεία, θέατρα και πολυκατοικίες βομβαρδίζονται ανηλεώς. Ίσως πάλι απλά να έχει κάποιον δικό της εκεί και το σπίτι της να στέκει ακόμα στην Οδησσό. Έχει σημασία; Έχει κάποια.

Οι σκέψεις περνούν από μπροστά μου και παραβγαίνουν η μια την άλλη προσπαθώντας να κερδίσουν την κούρσα της απάντησης. Εκείνο το, μα φυσικά αυτό ήταν, πώς και δεν το σκέφτηκα! Μόνο που εδώ οι σκέψεις δεν είναι παρά εικασίες. Δεν υπάρχουν δεδομένα για απαντήσεις.

Σηκώνω το σακίδιο, το φοράω στην πλάτη μου, κοιτάζω αν ξέχασα κάτι και ανοίγω την πόρτα. Δεν μιλάει πια δυνατά, αλλά την ακούω να κλαίει. Τώρα θα την αφήσω. Όπως άφησα πίσω μου μέρες τώρα, τόσους άλλους που μου αφηγήθηκαν την ιστορία τους κλαίγοντας, με θυμό, με απορία, ή και όλα μαζί.

Πίσω στην Κύπρο φίλοι και γνωστοί κοιμούνται τώρα. Και τι δεν θα έδινα να μπορούσα να τους έφερνα εδώ για ένα λεπτό έστω. Να μοιραστώ αυτή τη στιγμή μαζί τους. Από όλες όσες έζησα και ήταν πολλές, αυτήν θα διάλεγα αν μπορούσα να διαλέξω μία μόνο.

Τη στιγμή της μοναδικής γυναίκας που δεν γνώρισα, που δεν είδα ποτέ και ούτε πρόκειται. Τη γυναίκα που δεν κατάλαβα τι έλεγε και που δεν μπόρεσε να μου πει την ιστορία της με σπασμένα αγγλικά ή με διερμηνεία. 

Και κάπου εκεί σκέφτομαι πως κάποιοι φίλοι και γνωστοί κοιμήθηκαν πιο ήρεμοι από άλλους απόψε. Ήρεμοι και ήσυχοι. Όπως μάλλον είχαν κοιμηθεί κάποιοι παλαιότεροι ή οι γονείς κάποιων νεότερων στην Άνοιξη της Πράγας, όταν το κόμμα τους καθησύχαζε για μια άλλη βαρβαρότητα μιας άλλης -άλλης;- Μόσχας, εις βάρος ανθρώπων οι οποίοι ζητούσαν να χαλαρώσει λίγο η σφιχτή της θηλιά στον λαιμό τους. 

«Αντεπαναστάτες», «ρεβιζιονιστές», «πράκτορες της Δύσης» οι οποίοι το μόνο που ήθελαν ήταν, λέει, να καταστρέψουν κατά φαντασίαν παραδείσους στους οποίους μόνο οι δικοί μας και μια κάστα ευνοημένων καθεστωτικών ζούσαν. Ούτε καν εκείνοι οι ντόπιοι οι οποίοι φοβόντουσαν τόσο πολύ ώστε να προσπερνούν απαθείς τον φόβο στα πρόσωπα των υπολοίπων όταν τον συναντούσαν κάθε μέρα, κάθε ώρα.

Ναι, η Ιστορία πάντα ξαναφέρνει τα παλιά της. Τώρα, όμως, μας εκδικείται με μια φάρσα πρόχειρη και φτηνή. Με φονιάδες μασκαρεμένους με πεθαμένες ιδεολογίες και ιδεολογήματα από τo χρονοντούλαπό της. Και με ανθρώπους οι οποίοι κάποτε τα πίστεψαν όλα αυτά, να πιστεύουν και τώρα πως αυτή η νέα απάτη θα τους αποδείξει -επιτέλους- σωστούς. 

Με ανθρώπους να ψάχνουν την επιβεβαίωση του δικού τους εγωισμού, της δικής τους ιδεοληψίας σε συντρίμμια πολυκατοικιών και σκοτωμένα γυναικόπαιδα. 

Είναι αλήθεια πως όταν ο άνθρωπος ξυπνάει το ζώο μέσα του, το θέαμα είναι τρομακτικό. Εξίσου φρικτό είναι όμως όταν το ξυπνάει αλλά καμώνεται ότι δεν βλέπει πώς μοιάζει.

Και το χαϊδεύει και το κανακεύει…