Μαλάκας είσαι. Ναι. Θέλεις και… παπά να σου το πει;

Ο θρησκευτικός φανατισμός είναι κοινωνική ασθένεια. Όπως και όλες οι μορφές φανατισμού. Ασθένεια σοβαρή όσο και επικίνδυνη.

Ο φανατισμός δεν είναι πίστη. Είναι γεγονός ότι ξεκινά από την πίστη και καταλήγει έτσι όταν η νοητική επάρκεια ή/και η ψυχική ισορροπία ενός ατόμου δεν είναι σε θέση να επεξεργαστούν τον φόβο που τους προκαλούν πράγματα τα οποία δεν έχουν λογική βάση και στερούνται απόδειξης. Αλλά για αυτό δεν φταίει η πίστη. Φταίει η διαχείρισή της από τους εμπόρους της, πρωτίστως.

Διότι, η Ιστορία είναι εκεί. Μάρτυρας αδιάσειστος: οι θρησκείες είναι οι πλέον κερδοφόρες επιχειρήσεις. Όταν τα κέρδη πέφτουν ή η εξουσία που τα διασφαλίζει μειώνεται, τα πράγματα βγαίνουν –διαχρονικά– εκτός ελέγχου. Και επιστρατεύονται άλλες πρακτικές και μέθοδοι.

Η Ιστορία μας υπενθυμίζει, ακόμη, ότι ο φανατισμός είναι μεταδοτική ψύχωση η οποία, όταν οι κοινωνικές συνθήκες το επιτρέψουν, λαμβάνει διαστάσεις επιδημίας –ενίοτε και πανδημίας– και όταν δεν αντιμετωπίζεται καταστρέφει κοινωνίες και πολιτισμούς.

[rml_read_more]

Η δε ευθύνη για αυτό, ειδικά σε εποχές ελευθερίας όπως η δική μας, βαραίνει πρωτίστως όχι τους πάσχοντες –οι οποίοι συνήθως δεν είναι σε θέση σε καιρούς… καλούς να καταλάβουν, πόσω μάλλον σε αυτή την κατάσταση– αλλά τους υπόλοιπους.

Έτσι και στις μέρες μας. Μια μερίδα φανατικών θεωρεί ότι, το 2020, σε μια χώρα της ΕΕ με τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ να προστατεύουν τη σάτιρα σε όλα τα επίπεδα, για θεσμούς και για θρησκεία επίσης, δικαιούται να καταδιώκει ό,τι δεν της γεμίζει το μάτι.

Οξύμωρο παρενθετικά, ότι τα πλήθη των πασχόντων θεωρούν πως αυτό που αντιλαμβάνονται οι ίδιοι ως Θεό δεν είναι ικανό να διαχειριστεί τα του οίκου του, ως παντοδύναμη οντότητα, που λένε ότι πιστεύουν πως είναι, αλλά χρειάζεται βοήθεια.

Και μάλιστα –οποία βλασφημία!– χρειάζεται τη δική τους βοήθεια για να επιβιώσει. Όταν μάλιστα ουδείς έχει γνωρίσει ποτέ φανατικό/ή με τη φαιά του/της ουσία να βρίσκεται σε επίπεδα στοιχειώδους επάρκειας – με πτυχία ή χωρίς.

Για να κλείσουμε την παρένθεση, οξύμωρο ως μια κραυγαλέα συμπεριφορά έλλειψης πίστης απέναντι σε μια παντοδύναμη –κατά τους ίδιους– οντότητα είναι η ανάληψη του ρόλου εκπροσώπου της Δύναμης.

Το αστείο, βέβαια, τελειώνει όταν οι περιστάσεις –και η κοινωνική απάθεια– επιτρέπουν στους πάσχοντες να καταδιώκουν τη σάτιρα και την ελευθερία της έκφρασης και να επιβάλλουν τους δικούς τους περιορισμούς, καταπνίγοντας σταδιακά την όποια φωνή ήθελε κακίσει αυτόν τον οχετό του μεσαίωνα.

Ο οποίος οχετός χύνεται αυτόν τον καιρό δυστυχώς και στη χώρα μας, όπως και στην Ελλάδα, πνίγοντας με τα πολιτισμικά του βοθρολύματα κατακτήσεις αιώνων και επιβάλλοντας γελοιότητες αμόρφωτων και μισότρελων συχνά καλόγερων σε εκτάσεις που ανήκουν στη γνώση, το πνεύμα, τη σάτιρα, την απόδειξη, την επιστήμη. Την πρόοδο. Κοινωνικές εκτάσεις πλημμυρισμένες πια στα λύματα.

Η υπόθεση με τη μετάληψη –παρά τα κρούσματα κορωνοϊού, τις ξεκάθαρες οδηγίες της επίσημης Εκκλησίας και τους θανάτους από την πρακτική ακόμα και στον Πανάγιο Τάφο– είναι ενδεικτική.

Δεν θα σταθώ στα δικά μου και στα όσα άκουσα και ακούω ακόμα ή στις στιγμές που όλοι αυτοί οι άρρωστοι, μην μπορώντας να αντέξουν ή και να επεξεργαστούν την όποια αντίθεση και έχοντας αγνοήσει τη θέση της ίδιας της Εκκλησίας και το βάρος των αποδείξεων σ' αυτό το θέμα ή τη σάτιρα σε οτιδήποτε, καλούν την Αστυνομία και με καταγγέλλουν.

Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι οι ανοησίες των ιδίων και της επιχείρησης των καλογέρων οι οποίοι τους αρμέγουν με τη χρυσοφόρα βλακεία που φυτεύουν στα μικρά μυαλά τους, δεν είναι η θρησκεία. Ούτε η πίστη. Και πως δεν θα αφήσουμε ποτέ να υπερισχύσει συνταγματικών ελευθεριών – έτσι που να χυθεί ανενόχλητα πλέον ο σκοτεινός τους βόθρος, χωρίς καν να υπάρχει κριτική και σάτιρα.

Ούτε και στις κατάρες που διάβασα λ.χ. προχθές σε διάλογο για εμένα στο ίντερνετ, θα σταθώ. Και σε έναν άλλο ηλίθιο ο οποίος συμβούλευε κάποιον άλλον να βάλει τον σκύλο του να μου επιτεθεί!.. Είναι άρρωστοι άνθρωποι. Απλά διαταραγμένοι.

Στέκομαι όμως στο θέμα του Ράδιο Αρβύλα και των «δικαστικών περιπετειών» του με τους φανατικούς αυτούς, όπως πολύ ατυχώς τις χαρακτήρισαν.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα, παρά τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ, διώκονται άνθρωποι για πράγματα αδιανόητα. Όχι μόνο στην Ευρώπη του 2020 αλλά και στην Ελλάδα προ της ΕΕ όταν οι κωμικοί –μιλώ για το σήμερα, ούτε καν για τον Αριστοφάνη ο οποίος χιλιάδες χρόνια πριν συνέκρινε με τις κλανιές του την οργή του Θεού– σατίριζαν ελεύθερα.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει λ.χ. τον Μουστάκα σε ρόλο ασκητή και όλα τα άλλα; Φαντάζεστε αν τα έκαναν σήμερα; Θα γινόταν ακριβώς αυτό που έγινε με το «Ράδιο Αρβύλα». Το οποίο είπε μια αλήθεια, τολμηρά και υπέροχα. Και έκραξε τη βλακεία. Αυτών.

Δεν υπάρχει εχέφρων άνθρωπος και χριστιανός ο οποίος να μπορούσε να ενοχληθεί από το αυτονόητο της σάτιρας του «Ράδιο Αρβύλα». Τίποτα το βλάσφημο δεν είχε, μάλιστα στο τέλος ο «Θεός» επιπλήττει τον τύπο ο οποίος άκουσε τους φανατικούς για τη μετάληψη. Το μήνυμα αυτούς αφορά.

Ο πιστός που άκουσε τον ακραίο παπά αντί τον Θεό (την επίσημη Εκκλησία…) και τη λογική αρρωσταίνει. Και όταν ρωτάει τον Θεό γιατί τον εγκατέλειψε, εκείνος απαντά: «Εγώ φταίω ή εσύ που είσαι μαλάκας;».

Mαλάκας είναι, ναι. Όταν η ίδια η Εκκλησία του λέει να μην το κάνει και η επιστήμη του αποδεικνύει ότι δεν πρέπει, όταν έχουν πεθάνει άνθρωποι και θα κινδυνέψουν άλλοι εξαιτίας του και επιμένει, παρανόμως κιόλας και ανεύθυνα, τι άλλο εκτός από μαλάκας είναι; Ασυγχώρητα ήπιο το «μαλάκας»!..

Κι όταν έχουμε φτάσει το 2020, να τίθεται εν αμφιβόλω το δικαίωμα της σάτιρας και εμείς οι υπόλοιποι κοιτάζουμε απαθείς τη δίωξή της σε μια κοινωνία όπου όλο και περισσότεροι βυθίζονται μέρα με τη μέρα σ' αυτή την εξάρτηση αλλά και όταν η ψύχωση λαμβάνει δυστυχώς διαστάσεις ενδημικές εκμεταλλευόμενη τις προσβάσεις που αποκτά με το χρήμα που αποσπά, η ευθύνη για το τι ακολουθεί και για την ώρα που ο βόθρος αυτός θα φτάσει και στη δική μας πόρτα, εμάς αφορά.

Αν πνιγούν και τα δικά μας στα λύματά του, χωρίς να έχουμε αντιδράσει, μάλλον δεν αξίζαμε κάτι περισσότερο.

Ας είναι λοιπόν ξεκάθαρη η αντίδραση σ' αυτή την αθλιότητα η οποία καμία σχέση με την πίστη δεν έχει. Η πίστη λέει πως δουλειά τους είναι να προσεύχονται για τους αμαρτωλούς και τα άλλα είναι δουλειά του Θεού. Να βγάζουν τον σκασμό. Και να προσεύχονται.

Αν δεν τους αρέσει και θέλουν ορθόδοξο Ιράν, υπάρχουν και μοναστήρια. Τα δικαιώματα των άλλων δεν είναι για τα δόντια ούτε τα δικά τους, ούτε των αγιατολάχ τους. Ξεκάθαρα πράγματα. Όμορφα και απλά. Πόσες φορές;