Ένας χρόνος δεν είναι αρκετός για να γνωρίσεις πραγματικά έναν άνθρωπο. Είναι όμως αρκετός για να δεις πέντε-δέκα πράγματα στον χαρακτήρα του. Ένας χρόνος λοιπόν στο ίδιο γραφείο με τον δημοσιογράφο Φάνη Μακρίδη στην εφημερίδα Πολίτης μου πρόσφερε τη δυνατότητα να δω λίγα περισσότερα από αυτά που σου προσφέρει η τυπικότητα της καθημερινότητας. Ποιος είναι λοιπόν ο δημοσιογράφος Φάνης Μακρίδης;
Αναφέρομαι στον δημοσιογράφο διότι εκείνη την πλευρά του Φάνη Μακρίδη γνώρισα καλύτερα. Τον συνάδελφο που κυριολεκτικά είχα απέναντι μου κάθε μέρα. Ένας δημοσιογράφος που σήκωνε το τηλέφωνο για να κάνει ακόμη και τις πιο δύσκολες κλήσεις. Να μιλήσει ευθέως σε πρόσωπα όλων των βαθμίδων και να τους υποβάλει ακόμη και τα πιο άβολα ερωτήματα. Χωρίς φόβο αλλά με το πάθος του old school δημοσιογράφου που έχει ταυτιστεί με την αποστολή του και νιώθει ότι ασκεί λειτούργημα. Του δημοσιογράφου που θα υψώσει τον τόνο της φωνής του όταν κάποιος επιχειρήσει να τον εκφοβίσει.
Θυμάμαι μάλιστα πόσο μεγάλη εντύπωση μου έκανε η αυστηρότητα με την οποία βλέπει τα πράγματα. Άκαμπτος, επίμονος και αποτελεσματικός. Κρατούσε ανοικτά θέματα και έκανε δημοσιογραφικές έρευνες που διαρκούσαν πολλά χρόνια. Έκανε και κάνει αυτό που ονομάζουμε διερευνητική δημοσιογραφία. Πράγμα σπάνιο στις μέρες μας και πολύ δύσκολο, αφού απαιτεί ερευνητικές ικανότητες, υπομονή, επιμονή και θυσίες. Κρατούσε ογκώδη έγγραφα και επέστρεφε σε θέματα που είχε καταπιαστεί πριν καιρό ώστε να ολοκληρώσει την έρευνα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που νόμιζα ότι βρισκόμουν στο ίδιο γραφείο με κάποιον ντετέκτιβ. Σαν να βγήκε από κάποιο χρονοντούλαπο. Άνθρωπος με αίσθηση του καθήκοντος και του χρέους όπως οι παλαιότεροι.
Θυμάμαι ότι τον αφορούσε η επικαιρότητα αλλά δεν ήταν δημοσιογράφος που τρέχει τα γεγονότα από πίσω, αφήνοντας μισοτέλειωτα θέματα. Θυμάμαι επίσης ότι ήταν πατρική φιγούρα για πολλούς συνάδελφους που περνούσαν από το γραφείο για να τον χαιρετίσουν με σεβασμό. Ήταν φανερό ότι σε κάποιους έδωσε πράγματα και το εκτιμούσαν. Ήταν επίσης ο πονοκέφαλος του αρχισυντάκτη. Ατίθασος αλλά ένας δημοσιογράφος που δεν βλέπει το ρολόι του. Ο δημοσιογράφος που κάθε Παρασκευή καθόταν ως αργά το βράδυ για να γράψει κυριακάτικο.
Γελούσαμε πολύ, διαφωνούσαμε αρκετά. Δεν είμαι αγιογράφος, δεν είναι άγιος. Ομολογώ ότι ήταν δύσκολος χαρακτήρας. Δεν σου έλεγε αυτά που θέλεις να ακούσεις. Δεν φοβόταν να είναι ο εαυτός του και να υπερασπίζεται τις απόψεις του. Θυμάμαι ότι δεν είχαμε τις ίδιες ιδέες. Σκεφτόμασταν διαφορετικά, όχι μόνο στο Κυπριακό αλλά και σε πολλά άλλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Μας χώριζε άβυσσος. Κάποτε θύμωνα και θυμώνω ακόμη με την οπτική και την προσέγγιση του σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό. Αυτό όμως δεν ήταν λόγος για να μην περνάμε καλά στο γραφείο.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο Φάνης Μακρίδης έφυγε από την εφημερίδα και πλέον τον παρακολουθώ από μακριά. Διάβασα την είδηση του αποκλεισμού του από τα βραβεία της ΕΑΚ μετά από παρέμβαση της ΚΟΠ. Δεν στεναχωρήθηκα διότι σκέφτηκα ότι είναι καλύτερο να σε φοβούνται παρά να σε αγνοούν. Αυτό δείχνει ότι κάτι κάνεις καλά. Ένιωσα και περήφανος για το επάγγελμα του δημοσιογράφου.
