Σε όλη μας τη ζωή, από τα μικρά μας χρόνια, περιμένουμε κάτι. Να τελειώσουμε τις σπουδές μας, ν’ αποκατασταθούμε επαγγελματικά. Περιμένουμε τις διακοπές, μια γιορτή, ένα ταξίδι, μια συνάντηση, μια επιστροφή, την ευόδωση μιας σχέσης. Παλεύουμε να ικανοποιήσουμε τους στόχους που θέσαμε. Η αναμονή μάς οπλίζει με κουράγιο και δύναμη να φτάσουμε στον στόχο. Η σκέψη για τα προσδοκώμενα οφέλη από την επίτευξη των στόχων μάς ενισχύει ηθικά στην πάλη για τη ζωή.
Δεν μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς να περιμένουμε κάτι. Τους στόχους τους θέτει η ίδια η ζωή αλλά έχουμε και την ελευθερία να την κατευθύνουμε και εμείς προς την κατεύθυνση που θέλουμε. Η ζωή μας αποτελείται από μια σειρά διαδοχικών σταθμών, στους οποίους αγωνιζόμαστε να φτάσουμε. Πολύ συχνά η χαρά και η συγκίνηση που μας χαρίζει η προσδοκία ενός γεγονότος είναι πιο έντονες από το ίδιο το γεγονός. Ο αγώνας μάς δίνει χαρά και ικανοποίηση. Οι προσπάθειες που κάνουμε για να πετύχουμε τον στόχο είναι πιο σημαντικές από το ίδιο το αποτέλεσμα. Η παράταση της προσδοκίας μιας βέβαιης απόλαυσης κάνει την αναμονή γλυκιά και ευχάριστη. Απεναντίας, όταν περιμένεις μια συμφορά είναι πιο βασανιστικό από την ίδια τη συμφορά. Είναι γνωστή η γλυκιά προσμονή μιας ερωτικής συνάντησης. Όσο μεγαλύτερος ο χρόνος της προσμονής τόσο θεριεύει το ερωτικό συναίσθημα. Ο έρωτας τρέφεται από την αναμονή. Οι μεγάλες αγάπες, που προσφέρουν τεράστιες συγκινήσεις, συνήθως συνοδεύονται από μακρές περιόδους προσδοκίας.
Η αναμονή νοηματοδοτεί τη ζωή μας. Ο άνθρωπος θέτει στόχους, πολλές φορές κυνηγά το άπιαστο, χάριν των ευχάριστων συναισθημάτων που δημιουργούνται στην προσπάθεια να τους πετύχουμε. Όταν περιμένουμε ένα γεγονός το φτιάχνουμε με τη φαντασία μας, όπως θα θέλαμε να είναι, το εξιδανικεύουμε, του δίνουμε διαστάσεις φανταστικές. Η πορεία και η πάλη να φτάσουμε στον στόχο είναι η ίδια η ζωή. Ο Καβάφης περιγράφει την Ιθάκη ως το κίνητρο που θα μας δώσει γνώσεις και εμπειρίες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Η νοσταλγία, δηλαδή ο πόθος και ο πόνος της επιστροφής, μας δίνει δύναμη να φτάσουμε στον τελικό προορισμό. Όμως η πορεία προς την Ιθάκη-σύμβολο είναι η ίδια η ζωή.
Η θρησκεία χρησιμοποιεί την προσδοκία για την αιώνια ζωή για να ενισχύσει ηθικά τους πιστούς στον αγώνα τους ενάντια στο κακό και την αμαρτία. Η προσδοκία είναι τόσο δυνατή που τους οπλίζει και τους γιγαντώνει να υπερβούν όλες τις δυσκολίες και με μια ενάρετη ζωή να φτάσουν στο ποθούμενο αποτέλεσμα. Η Πηνελόπη στον Όμηρο, σύμβολο υπομονής, έχει τόση ψυχική δύναμη ώστε να περιμένει τον Οδυσσέα για είκοσι χρόνια.
Στο θεατρικό αριστούργημα του Ιρλανδού Σάμιουελ Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό», οι δύο χαρακτήρες του έργου περιμένουν, χωρίς να ξέρουν καλά- καλά γιατί, την άφιξη ενός υπερβατικού όντος, που δεν έρχεται ποτέ. Τελικά δεν ξέρουν τι ακριβώς περιμένουν. Το έργο δείχνει ότι στη ζωή όλοι πάντοτε κάτι περιμένουμε, που όμως μπορεί και να ξέρουμε πως ίσως δεν θα έρθει ποτέ. Αυτό που περιμένει ο καθένας είναι μέσα στην ψυχή του και μόνο αυτός το ξέρει. Ωστόσο όλοι έχουμε την ανάγκη να περιμένουμε κάτι και ας μην γνωρίζουμε τι ακριβώς.
Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να περιμένουμε κάτι. Η προσδοκία συνυφασμένη με την ελπίδα είναι σύμφυτη με το είναι μας. Πολλές φορές, όμως, οι προσδοκίες είναι απλά ψευδαισθήσεις οι οποίες εκδηλώνονται, συνειδητά ή ασυνείδητα, σαν ονειροπολήματα. Η αναμονή ακόμα και του απραγματοποίητου δίνει νόημα και κατευθύνει τη ζωή μας.
Καμιά φορά όμως είμαστε αναγκασμένοι να βάζουμε τον εαυτό μας στην αναμονή περιμένοντας ιδανικότερες συνθήκες για την πραγμάτωση κάποιου στόχου. Πολύ συχνά οι καλύτερες περιστάσεις δεν έρχονται αλλά στο μεταξύ ο χρόνος και η ζωή μάς έχουν προσπεράσει.
Η δύναμη ζωής που προσφέρει η αναμονή περικλείεται στους πιο κάτω στίχους από το ομώνυμο ποίημα του Μενέλαου Λουντέμη: «Γιατί σαν πάψει να περιμένει/Είναι σαν να παύει να βλέπει/Σαν να παύει να κοιτά τον ουρανό/Να παύει να ελπίζει/Σαν να παύει να ζει».
