Ανά τον παγκόσμιο, πρωταρχικός στόχος κάθε κανονικού κράτους είναι η προστασία της κυριαρχίας του. Για τον στόχο αυτό δεν υπάρχουν αλγόριθμοι η μαγικές συνταγές. Μόνο η αμυντική θωράκιση μπορεί να τον πετύχει.
Εκτός από μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες είναι αυτάρκεις σε αμυντικούς εξοπλισμούς, τα λιγότερο ανεπτυγμένα κράτη ξοδεύουν τεράστια κονδύλια για να εξοπλιστούν. Ενίοτε μάλιστα πέραν των οικονομικών τους δυνατοτήτων, με αποτέλεσμα να καταστρέφονται οικονομικά ή το κόστος των εξοπλισμών αυτών να είναι εις βάρος της ευημερίας των πολιτών γιατί αγοράζοντας πολεμικό υλικό δεν μένουν χρήματα για άλλες βασικές ανάγκες του λαού.
Ακόμα υπάρχουν περιπτώσεις, κυρίως στο παρελθόν, όπου προτεραιότητα διεφθαρμένων ηγετών ήσαν τα προσωπικά οφέλη αυτών, μέσω των μιζών από εξοπλιστικά προγράμματα. Σήμερα βέβαια, σε χώρες όπως της ενωμένης Ευρώπης, ο αθέμιτος πλουτισμός μέσω προμηθειών από αγορές οπλικών συστημάτων σπανίζει ή για να ακριβολογούμε έχει εκλείψει. Όχι γιατί έχει τερματιστεί η διαφθορά αλλά γιατί υπάρχουν άλλοι ευκολότεροι και προσφορότεροι τρόποι για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των διεφθαρμένων ηγεσιών.
Από όλα αυτά προφανώς δεν αποτελεί εξαίρεση η δική μας πατρίδα. Σε όλα, την «μόδα» την ακολουθούμε με θρησκευτική ευλάβεια.
Τον τελευταίο καιρό στην Κύπρο, στην μισή για να ακριβολογούμε, έχει αναπτυχθεί μια αφελής, επιπόλαιη και επικίνδυνη συζήτηση περί εξοπλισμών, ανάπτυξη βιομηχανίας στρατιωτικού υλικού, αμυντικών συνεργασιών, ενιαίου αμυντικού δόγματος και πολλά άλλα που αν λάβει κανείς τις σημερινές πραγματικότητες, αποτελούν κακόγουστα ανέκδοτα. Όλη αυτή δε η παραφιλολογία συνοψίζεται στην φιλοσοφία του να καταστεί η μισή μας πατρίδα αποτρεπτική δύναμη.
Στον τομέα αυτό η αρλουμπλογία ανθεί. Να καταστεί η Εθνική Φρουρά ετοιμοπόλεμο σώμα, δηλώνει ο ένας, να μπορούμε να υπερασπιστούμε και να αποτρέψουμε κάθε απειλή κατά της κυριαρχίας μας, λέει ο άλλος.
Είμαστε όμως σε εμπόλεμη κατάσταση; Μια απλή και προφανής απάντηση είναι, ναι είμαστε. Σε μια χώρα όπου υπάρχει γραμμή κατάπαυσης του πυρός και νεκρή ζώνη, προφανώς βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση.
Όταν όμως μιλούμε για γραμμή κατάπαυσης του πυρός, εννοούμε την γραμμή που δημιουργήθηκε μετά την Τουρκική εισβολή, πριν 50 χρόνια. Με άλλα λόγια η Κύπρος σήμερα δεν αποτελεί ενεργό ηφαίστειο άλλα περισσότερο μια παγωμένη κρίση.
Συνεπώς όταν λέμε να καταστούμε αξιόπιστη στρατιωτική δύναμη για να αποτρέψουμε απειλές, θα πρέπει να προσδιορίσουμε τις απειλές αυτές, ως προς το από που προέρχονται. Προφανώς από την Τουρκία. Με άλλα λόγια θα πρέπει να καταστούμε αποτρεπτική δύναμη για να αντιμετωπίσουμε επαρκώς την Τουρκική απειλή.
Μήπως απειλούμαστε από νέα Τουρκική εισβολή στις ελεύθερες περιοχές; Αν αυτή είναι η απειλή τότε η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αν πιστεύει κανείς ότι εν έτει 2024 η Τουρκία μπορεί να εισβάλει σε μια ευρωπαϊκή χώρα τότε τι να πω. Ίσως το κυπριακό να μην είναι θέμα κατοχής αλλά καθαρής βλακείας.
Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν προκλήσεις εκ μέρους της Τουρκίας αλλά αυτά είναι γνωστά και χρονολογούνται. Παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας, παραβίαση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην Κυπριακή ΑΟΖ , άνοιγμα της Αμμοχώστου και παραβιάσεις της πράσινης γραμμής.
Δηλαδή αν καταστούμε αποτρεπτική δύναμη, σε περίπτωση παραβιάσεων του εναέριου χώρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα πετάξουν τα μαχητικά μας να τα αναχαιτίσουν και αν δεν συμμορφωθούν να τα καταρρίψουν;
Αν γίνουν ξανά παραβιάσεις στην ΑΟΖ μας, θα καταδιώξει τα Τουρκικά πλοία ο κυπριακός πολεμικός στόλος;
Αν συνεχίσουν να επεκτείνονται στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου θα τρέξει ο στρατός μας να τους διώξει;
Τίποτε από τις πιο πάνω ενέργειες μπορούμε να κάνουμε είτε αναβαθμιστούμε στρατιωτικά είτε όχι.
Ας είμαστε επιτέλους ειλικρινείς. Όλη αυτή η ρητορική στόχο έχει να σταματήσει κάθε προσπάθεια για λύση και επανένωση και να επανέλθουμε ξανά στους μακροχρονίους και στις προτάξεις. Η συνταγή αυτή, δηλαδή με πρόσχημα τον πατριωτισμό, να προσπαθούμε να τορπιλίσουμε κάθε προοπτική λύσης είναι γνωστή και την χρησιμοποιήσαμε πολλές φορές, δυστυχώς με επιτυχία.
Όλοι θυμόμαστε την ευφορία που ένοιωσαν αρκετοί, όταν το αμερικανικό κογκρέσο αποφάσισε την άρση του εμπάργκο πώλησης όπλων προς την «υπερδύναμη» Κύπρο. Από τότε πόσα οπλικά συστήματα έχουμε προμηθευτεί;
Έχω αναφέρει πιο πάνω, ότι δεν υπάρχουν αλγόριθμοι και μαγικές συνταγές για να καταστούμε αποτρεπτική δύναμη. Υπάρχει όμως η αυτονόητη συνταγή την οποία παραγνωρίζουμε. Πρώτα να μάθουμε να περπατάμε και μετά να τρέχουμε. Πρώτα να καταστούμε κανονικό δικοινοτικό κράτος και μετά να εξοπλιστούμε. Πρώτα να λύσουμε το εθνικό μας θέμα και μετά να τρέχουμε στα παζάρια των στρατιωτικών εξοπλισμών.
Εκτός και αν αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να διαφυλάξουμε το υφιστάμενο στάτους κβο και την ελεύθερη μισή πατρίδα. Εκτός και αν έχουμε διαγράψει την άλλη μισή και την θεωρούμε χαμένη πατρίδα.
Δυστυχώς ο σημερινός πρόεδρος, Νίκος Χριστοδουλίδης, παρασύρθηκε και αυτός από τον απορριπτισμό και μιλά για στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Δεν γνωρίζω αν οι λόγοι είναι επικοινωνιακοί αλλά ότι και να είναι, είναι εκτός πραγματικότητας. Εκτός και αν νομίζουμε ότι με τις σωστές κινήσεις προς την συνεργασία με τις ΗΠΑ θα υποκαταστήσουμε την Τουρκία.
Το λυπηρό είναι ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τις πραγματικότητες και τα γεωστρατηγικά μεγέθη. Λέμε ότι ασυναρτησία μας έρθει στο μυαλό με στόχο την εσωτερική κατανάλωση και δυστυχώς τα πιστεύουμε. Νομίζουμε και το διακηρύττουμε, ότι είμαστε πυλώνας σταθερότητας στην περιοχή και για αυτό μας επέλεξαν οι ΗΠΑ ως στρατηγικό σύμμαχο και συνεργάτη.
Οι ΗΠΑ μας επέλεξαν απλούστατα γιατί, με άλυτο το κυπριακό, είμαστε κέντρο αστάθειας στην περιοχή και πληγή για την ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Αυτήν την πληγή θέλουν να επουλώσουν. Στράφηκαν σε εμάς γιατί θέλουν να πιέσουν για λύση του προβλήματος που λέγεται Κυπριακό. Μετά το Κραν Μονατανά έχουν πειστεί για την ρίζα του κακού και θέλουν, αφενός μεν να χαλιναγωγήσουν την αδιαλλαξία μας και αφετέρου να σταματήσουν την αμαρτωλή μας σχέση και οικονομική εξάρτηση από τους Ρώσους.
Πολλοί αφελείς, για να ενισχύσουν τα επιχειρήματά τους περί της αναγκαιότητας να προμηθευτούμε αμυντικά συστήματα, φέρνουν ως παράδειγμα την Ελλάδα η οποία έχει αναβαθμίσει την πολεμική της μηχανή σε ζηλευτά επίπεδα. Μα επιτέλους πότε θα αντιληφθούμε ότι στην δική μας περίπτωση τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά; Η Ελλάδα, μετά την στρατιωτική της αναβάθμιση, μπήκε σε ένα ειλικρινή και εντατικό διάλογο για επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Στην περίπτωση της Ελλάδας οι εξοπλισμοί στόχο έχουν την διατήρηση της ειρήνης. Στην ημικατεχόμενη δική μας πατρίδα η ειρήνη δεν είναι η διατήρηση του στάτους κβο αλλά η ανατροπή του η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με πολιτική βούληση και ρεαλισμό για λύση και επανένωση. Αυτή είναι η μόνη απάντηση στην Τουρκική απειλή. Όλα τα άλλα αποτελούν ψευδοσυνθηματα για ικανοποιηθεί ο ψευδοπατριωτισμός και ο απορριπτισμός. Το να αντιλαμβάνεσαι τις πραγματικότητες δεν είναι ηττοπάθεια. Ηττοπάθεια και δειλία είναι να πετάς στα σύννεφα χωρίς εφόδια έτοιμος να πέσεις και να καταστραφείς, αυτήν την φορά ολοκληρωτικά.
