Τον Απρίλιο του 2023 δημοσιεύεται ένα άρθρο μου με τον τίτλο «Παιδική χαρά». Στο άρθρο αυτό κάνω αναφορά στο λανθασμένο κριτήριο που έχει ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Κριτήριο που δεν αφορά μονάχα την επιλογή συνεργατών και δράσεων, αλλά και της στρατηγικής του (αν μπορώ βέβαια να χρησιμοποιήσω τον όρο «στρατηγική», μιας και εδώ και δύο χρόνια η μόνη στρατηγική που είναι εμφανής, είναι η προβολή του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης!)
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ας δούμε τις εξελίξεις που τρέχουν την ώρα που ο δικός μας Πρόεδρος κάνει «άσκοπο tour» στην Αμερική, λες και συμμετέχει σε μπάντα!
Την περασμένη Τετάρτη ο Τραμπ σε συνάντηση που είχε στον Λευκό Οίκο με τον Νετανιάχου, αναφέρθηκε σε συνομιλία που είχε με τον Ερντογάν, όπου τον συνεχάρη που κατάφερε αυτό που δεν κατάφερε κανένας άλλος επί 2.000 χρόνια. Να κατακτήσει τη Συρία. Είπε, μάλιστα, στον Νετανιάχου ότι μπορεί να βοηθήσει να λυθεί ό,τι πρόβλημα έχει το Ισραήλ με την Τουρκία στη Μέση Ανατολή, φτάνει ο Νετανιάχου να είναι λογικός, γιατί η Τουρκία δεν είναι Ιράν, αλλά είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Την αμέσως επόμενη μέρα, την Πέμπτη, ο Ερντογάν σε ομιλία του στα μέλη του κόμματός του και στέλνοντας, παράλληλα, μήνυμα στην αντιπολίτευση είπε: «Τώρα πια υπάρχει η νέα Τουρκία που δεν είναι κομπάρσος άλλων. Δεν ζητάμε την άδεια κανενός για όσα σχεδιάζουμε. Η νέα Τουρκία είναι ισχυρή και πρωταγωνιστεί στο έργο που σχεδίασε η ίδια».
Τα πιο πάνω γεγονότα θα πρέπει η Κύπρος και η Ελλάδα να τα αποκωδικοποιήσουν. Όχι μόνο γιατί διαφαίνεται μια άτυπη συμμαχία μεταξύ Αμερικής και Τουρκίας. Αλλά γιατί ξεκίνησε ήδη μια συνεργασία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ στη Μέση Ανατολή υπό την εποπτεία της Αμερικής. Υπάρχει μια «νέα» Τουρκία σήμερα που έχει τη φιλοδοξία, ως μέλος του ΝΑΤΟ, να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο και να εξυπηρετήσει τα δυτικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο. Για να πετύχει αυτό της τον στόχο, θα πρέπει να διατηρήσει τις ισορροπίες και τη συνεργασία της με τη Δύση, και δη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήδη ξεκίνησε μια πολύ καλή συνεργασία με το European Security and Defense. Στη βάση, εξάλλου, αυτής της συνεργασίας έκλεισαν και οι συμφωνίες μεταξύ Τουρκίας, Ιταλίας και Ισπανίας για αγορά όπλων από την Τουρκία. Ελπίζω η κυβέρνηση να αντιλαμβάνεται ότι αυτή η συνεργασία της Τουρκίας με την ΕΕ αφοπλίζει εντελώς τυχόν οραματισμούς για μελλοντικά βέτο και κυρώσεις.
Η συνεργασία Τουρκίας με την ΕΕ, από την άλλη, υποχρεώνει κατά κάποιο τρόπο τη διατήρηση του καλού κλίματος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την απουσία εντάσεων στο Αιγαίο. Και παράλληλα, τη συνέχιση της προσπάθειας για διάρρηξη του αδιέξοδου και την έναρξη συνομιλιών για την επίλυση του Κυπριακού. Πώς πρέπει να κινηθεί η Ελλάδα και η Κύπρος με μια Τουρκία που όλο και αναβαθμίζει τον ρόλο της και φαίνεται να είναι ο βασικός παίχτης πολλών εξελίξεων; Η Κύπρος θα πρέπει να αξιοποιήσει τη φιλοδοξία της Τουρκίας, ως ένα κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βρίσκεται στην Ανατολική Μεσόγειο, και να συμβάλει στη σταθεροποίηση στη γειτονιά μας, προχωρώντας με την επίλυση του Κυπριακού. Η Ελλάδα θα πρέπει να αξιοποιήσει αυτή τη συγκυρία ως μέλος του ΝΑΤΟ και η ίδια να κινήσει τα νήματα ούτως ώστε να επαναληφθεί ένα νέο Ελσίνκι, όπου θα κλείσουν μια και καλή οι διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Ας πάμε όμως πίσω στο λανθασμένο κριτήριο του Νίκου Χριστοδουλίδη! Σε μια περίοδο που η Αμερική εξαπολύει απειλές προς την Ευρώπη με τους υψηλούς δασμούς. Σε μια περίοδο όπου ο Τραμπ αναγνωρίζει σε συνάντηση με τον Νετανιάχου τον αναβαθμισμένο ρόλο της Τουρκίας, δεν γίνεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να κάνει περιοδεία και να χάνεται πολύτιμος χρόνος από τις ενέργειες που έπρεπε ήδη να κάνει η χώρα μας. Ας υποθέσουμε ότι αυτές οι περιοδείες είναι χρήσιμες. Με ποιο κριτήριο έγιναν τώρα; Επίσης, με ποιο κριτήριο έπρεπε σε αυτό το γυρολόι να συμμετέχει ένας Πρόεδρος μιας χώρας; Οι σοβαροί ηγέτες στέλνουν τους διευθυντές των αρμόδιων υπουργείων μαζί και τους αντίστοιχους υπουργούς σε τέτοιες συναντήσεις. Και όταν όντως υπάρξει ουσιαστική συμφωνία, τότε αν χρειάζεται, επιστρατεύεται και ο ηγέτης μιας χώρας για να υπογράψει τη συμφωνία. Πώς γίνεται σε στιγμές τόσο σοβαρές για την ανθρωπότητα ο Πρόεδρος να έχει ως κριτήριο συναντήσεις με τριτοκλασάτα στελέχη hi-tech εταιρειών με στόχο την προσέλκυσή τους στην Κύπρο; Αυτή είναι η πιο σημαντική στρατηγική για τη χώρα μας αυτή τη δεδομένη στιγμή; Να περιοδεύει ο Πρόεδρος της χώρας ως άλλη Άννα Βίσση στην Αμερική;!
Δεν είναι τυχαίο που ένα ποσοστό που αγγίζει το 70%, με βάση και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, δεν τον εμπιστεύεται. Δεν τον εμπιστεύεται, γιατί αντιλαμβάνεται ότι στα σοβαρά προβλήματα το κριτήριό του απέχει κατά πολύ από την πραγματικότητα. Όταν στα μεγάλα ζητήματα ο Πρόεδρος μιας χώρας στρέφει το κεφάλι του από την άλλη, όσες αναρτήσεις με τις πόζες του και να κάνει στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, η κοινωνία τον έχει ήδη κατατάξει «ως κατώτερο των περιστάσεων».
