Σε κάποια θέματα, λες το όχι από την πρώτη στιγμή… τελεία. Αν τολμήσεις να δείξεις πως είσαι έτοιμος να τα συζητήσεις, στο τέλος θα γίνει αυτό που αρχικά ούτε καν θα περνούσε από το μυαλό σου ότι θα μπορούσε να γίνει. Θα τους αποζημιώσουμε όλους. Αυτό γιατί είναι πιο εύκολο και ορθό να πεις το όχι από την αρχή –και μάλιστα επικαλούμενος θέματα αρχής– απ’ ό,τι στη μέση.
Αρχίσαμε να υποσχόμαστε ότι θα το σκεφτούμε, δηλαδή το αν θα αποζημιώσουμε αυτούς που αδικήθηκαν την περίοδο του κουρέματος. Σήμερα φτάσαμε στις πρώτες αποζημιώσεις και ήδη αυξάνονται οι φωνές. Θέλω να μου φέρει κάποιος έστω και ένα πρόσωπο, φυσικό ή νομικό, που υπέστη ζημιά λόγω κουρέματος ή μείωση της αξίας της επένδυσής του την τότε περίοδο και θεωρεί πως δίκαια υπέστη τη ζημιά. Όλοι θα βρούμε λόγους και τρόπους να εξηγήσουμε την «κατάφωρη» εις βάρος μας αδικία. Σας υπενθυμίζω πως και η MIG πίστευε πως ήταν αδικημένη και επεδίωξε να βρει το δίκιο της.
Έτσι λοιπόν, μετά τους κατόχους αξιογράφων, των καταθετών και των μετόχων (φυσικά πρόσωπα), άρχισαν να εκφράζουν το αίσθημα της αδικίας τους και νομικά πρόσωπα, δηλαδή εταιρείες. Σήμερα, για να γίνει το δικό τους, μας λένε πως θα προσπαθήσουμε να διαχωρίσουμε τις κυπριακές εταιρείες από τις ρωσικές και τις ελληνικές. Το πρώτο σημείο αφορά στο τι εννοούμε «κυπριακή» εταιρεία. Εταιρεία που είναι εγγεγραμμένη στην Κύπρο ή εταιρεία που είναι εγγεγραμμένη στην Κύπρο και ελέγχεται από Κύπριους και όχι Ρώσους ή Ελλαδίτες; Γιατί λοιπόν μια εταιρεία που ελεγχόταν από έναν ανεύθυνο Κύπριο να αποζημιωθεί και όχι εταιρεία που ελεγχόταν από αθώο Ευρωπαίο πολίτη ή πολίτη τρίτης χώρας; Γιατί εταιρεία που ελέγχεται από Κύπριο στην Κύπρο να αποζημιωθεί και όχι εταιρεία που ελέγχεται από Κύπριο αλλά είναι εγγεγραμμένη σε άλλη χώρα; Κατά τα άλλα θέλουμε να καταστούμε διεθνές περιφερειακό κέντρο που κουρεύει μόνο τους ξένους, ακόμη και για τα λάθη των Κυπρίων. Κατά τα άλλα μιλάμε για δικαιοσύνη και ίση μεταχείριση.
Το δεύτερο σημείο αφορά στο γιατί να αποζημιώσει τον οποιονδήποτε ο φορολογούμενος. Η Πολιτεία έχει δημιουργήσει ένα θεσμικό-εποπτικό πλαίσιο, έχει προχωρήσει στη σύσταση ενός συστήματος προστασίας καταθέσεων, από εκεί και πέρα ο κάθε πολίτης γνωρίζει τα δεδομένα, αποφασίζει και αναλαμβάνει τις ευθύνες των αποφάσεών του. Αποδέχομαι πως πρέπει να υπάρχει ένα μερίδιο ευθύνης για την Πολιτεία όταν η εποπτεία δεν ασκείται ικανοποιητικά. Δεν γίνεται όμως να ισχυρίζεται κάποιος ότι, επειδή έχει κάποια ευθύνη η Πολιτεία, δεν φέρει καμία ευθύνη ο καταθέτης και ο επενδυτής. Είναι σαν να λέμε ότι όλες τις αποζημιώσεις για τα τροχαία θα πρέπει να τις πληρώνει το κράτος γιατί αυτό έχει την αρμοδιότητα σχεδιασμού, κατασκευής και αστυνόμευσης του οδικού δικτύου.
Όσο συνεχίζει η συζήτηση και, χειρότερα, η διαδικασία καταβολής αποζημιώσεων τόσο θα ενισχύονται οι φωνές και ο αριθμός των αδικημένων που θα διεκδικούν αποζημίωση και αυτοί θα έχουν πλέον και ουσιαστικό επιχείρημα, «αυτόν που έπαιξε και έχασε τον αποζημίωσες. Εμένα γιατί όχι;». Σημειώστε πως αυτό δεν θα περιοριστεί σε κουρεμένους και χαμένους επενδυτές αλλά θα επιτρέψει στον κάθε πολίτη, σε ανάλογες συνθήκες, να διεκδικεί και αυτός με τη σειρά του αποζημιώσεις. Έτσι αργά ή γρήγορα κάποιος θα αναγκαστεί να πει το ακόμη πιο δύσκολο όχι.
