Η Μαρία Χριστοφίδου, κόρη του αειμνήστου Μανώλη Χριστοφίδη, ιστορικού στελέχους του Δημοκρατικού Συναγερμού και υπουργού του Γλαύκου Κληρίδη, πριν μερικές βδομάδες ήταν μεταξύ εκείνων που εξέφρασαν δημόσια πρόθεση να διεκδικήσουν θέση στο ψηφοδέλτιο του Δημοκρατικού Συναγερμού για τις βουλευτικές εκλογές του επόμενου Μαΐου. Σήμερα είναι επίτροπος Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, αξίωμα στο οποίο αποδέχθηκε διορισμό από τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη. Τη δεκαετία του 1980 είχα την τύχη να βρεθώ με τον Μανώλη Χριστοφίδη σε πολλές συγκεντρώσεις, μεγάλες και μικρές, στελεχών του Δημοκρατικού Συναγερμού. Και με νοσταλγία και περηφάνια φέρνω στη μνήμη τις διηγήσεις δεκάδων στελεχών που μας έλεγαν για τις δυσμενείς μεταθέσεις, τη στέρηση προαγωγών και πολλά άλλα παρόμοια από τους τότε κρατούντες αλλά δεν υπέκυπταν στις πιέσεις να γίνουν μέλη στο τότε κυβερνών κόμμα και να πετύχουν ακύρωση της μετάθεσης ή να πάρουν προαγωγή.
Υπήρχαν και πολλοί που δεν συμφωνούσαν και πολύ με τη ρεαλιστική πολιτική του Κληρίδη στο Κυπριακό. Οι απόψεις τους ήσαν πιο κοντά σε εκείνες του τότε Προέδρου, Σπύρου Κυπριανού. Αλλά κανένας δεν εγκατέλειψε το κόμμα για αξιώματα και θέσεις. Η ηθική τους δεν επέτρεπε κάτι τέτοιο. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πολλοί το θεωρούν μαγκιά να πάρουν τον δρόμο της αποστασίας, αρκεί να υπάρχει το ανάλογο αντάλλαγμα ή προσδοκία για κάτι τέτοιο. Και κάποιοι, ευτυχώς όχι πολλοί, γίνονται αποστάτες γιατί δεν πέτυχαν να εκλεγούν βουλευτές ή δήμαρχοι και θεωρούν υπαίτιος για την αποτυχία τους την ηγεσία του κόμματος. Στη σύγχρονη εποχή της χώρας μας, η Κύπρος βιώνει την απόλυτη απαξίωση της εφαρμοσμένης πολιτικής και διακυβέρνησης. Τα αίτια αυτής της θλιβερής κατάστασης είναι πολλά και ποικίλλουν, ωστόσο αυτό που ιδιαίτερα ξεχωρίζει είναι το ζήτημα της πολιτικής ηθικής ή μάλλον η ηθική κατάπτωση της πολιτικής στη χώρα μας. Αρχή παντός ο Αριστοτέλης, ο οποίος μας πρόσφερε τον πρώτο ορισμό της «πολιτικής» στην ιστορία της ανθρωπότητας, χαρακτηρίζοντας την όχι απλά ως «διακυβέρνηση» αλλά ως ιερή αποστολή διάπλασης ήθους στην κοινωνία και τους πολίτες. Παραμερίζοντας λοιπόν τη σημερινή διαστρέβλωση της πολιτικής, τον εκφυλισμό και τον δήθεν επαγγελματισμό της, μπορούμε να επιστρέψουμε στην ποιοτική και αριστοτελική πολιτική, μόνο εάν ανακαλέσουμε και επαναφέρουμε την έννοια της πολιτικής ηθικής στη χώρα. Μόνο εάν επανασυνδέσουμε την ηθική με πολιτική πρακτική ως κάτι το αναπόσπαστο. Εάν αποκαλέσουμε τη σύγχρονη πολιτική ενασχόληση, που στερείται ηθικής, με το πραγματικό της όνομα: τυχοδιωκτισμός και εξαπάτηση του πολίτη. Κάποιοι φίλοι, προς τους οποίους εξέφρασα την άποψη ότι η συμπεριφορά του Προέδρου Χριστοδουλίδη να προσφέρει διορισμό επιτρόπου και της Μαρίας Χριστοφίδου να αποδεχθεί τον διορισμό ως τυχοδιωκτισμό καθώς και ως άκρως ανήθικη την πολιτική στήριξη του Προέδρου προς το Ισραήλ, την ώρα που παραβιάζει συστηματικά το Διεθνές Δίκαιο, προσπάθησαν να με πείσουν για τη ματαιότητα της πολιτικής ηθικής, για την ασημαντότητά της και άλλοι για την ανάγκη να τη θυσιάσουμε στον βωμό σύγχρονων απαιτήσεων διακυβέρνησης και των πολύπλοκων προκλήσεων της εποχής μας. Δεν πείθομαι. Αυτό που απομένει όταν αποκόψεις την ηθική από την πολιτική, έχει, για να δανειστώ, από τον Σταύρο Καλεντερίδη, την ίδια αξία με μια χούφτα λάσπη, από την οποία ο χρυσοθήρας έχει αφαιρέσει όλο το χρυσάφι.
Το αποτέλεσμα της πολιτικής δίχως την ηθική είναι αυτό που βιώνουμε, δηλαδή ένα ληστρικό και αναξιοκρατικό σύστημα, το οποίο δεν λογοδοτεί σε κανέναν, εκφυλίζει εαυτόν περαιτέρω, ανακυκλώνεται και επιχειρεί να εκμαυλίσει την ίδια την κοινωνία. Ένας ηθικός πολιτικός δεν πρόκειται να κλέψει, να αρπάξει, να εξαπατήσει ή να δυσφημίσει τους αντιπάλους του για να επωφεληθεί ο ίδιος. Ο Στωικός Χρύσιππος υποστήριζε πως ο αθλητής στον αγώνα δρόμου οφείλει να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να νικήσει, ωστόσο δεν μπορεί να εμποδίσει τους αντιπάλους του, βάζοντάς τους τρικλοποδιά ή παρεμποδίζοντάς τους με τα χέρια. Και αυτό διότι, σύμφωνα με την πολιτική ηθική, η φήμη και το κύρος του ηθικού ανθρώπου είναι πολύ σημαντικά για να θυσιαστούν στον βωμό οποιουδήποτε άλλου πράγματος, όσο επωφελές και αν αυτό φαίνεται. Σε συλλογικό επίπεδο, η πολιτική ηθική είναι αυτή που απαλλάσσει την κοινωνία από τις κίβδηλες πολιτικές υποσχέσεις, την απάτη και κοροϊδία. Και οδηγεί στο να συμφωνούν τα λόγια με τις πράξεις. Η πολιτική ηθική είναι αυτή που εγγυάται τις δίκαιες πολιτικές και αποφάσεις στο εσωτερικό αλλά και στις σχέσεις με τα άλλα κράτη. Με οδηγό την ηθική, ο πολιτικός ούτε αδικεί τους πολίτες ούτε και δέχεται να αδικηθεί από ηγέτες άλλων χωρών. Η πολιτική ηθική προστατεύει επίσης το πολιτικό προσωπικό από τη διαφθορά των χρημάτων. Θωρακίζει και ενδυναμώνει τον άνθρωπο έτσι ώστε να αντισταθεί στην επίθεση και την επιρροή των οικονομικών συμφερόντων, του χρηματισμού και της δωροδοκίας. Μέσω της ανένδοτης και αξιοπρεπούς πολιτικής ηθικής εξασφαλίζεται, έτσι, η ιερότητα της ανιδιοτελούς προσφοράς στην πατρίδα, που ονομάζεται ενασχόληση με τα κοινά. Η πολιτική ηθική οδηγεί στην υπέρβαση των κομματικών γραμμών και τον παραμερισμό των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, για επίτευξη κοινών στόχων.
Στον αντίποδα, η πολιτική ανηθικότητα οδηγεί σε παθιασμένη επιθυμία, επιθυμία για αμύθητα πλούτη, απεριόριστη εξουσία και, τέλος, σε επιθυμία κατάργησης κάθε μορφής ελευθερίας στην κοινωνία και τη χώρα, όπως συμβαίνει σήμερα στις ΗΠΑ και σε πολλές άλλες χώρες. Η περίπτωση της Μαρίας Χριστοφίδου δεν είναι μοναδική. Υπάρχει και μια άλλη μικρή ομάδα στον ΔΗ.ΣΥ. που τα μέλη της βλέπουν την εκλογή τους στο αξίωμα του βουλευτή ως το βήμα από το οποίο να σπρώξουν το κόμμα σε συνεργασία με τον Χριστοδουλίδη. Η πολιτική ηθική επιβάλλει να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους. Έχουν κάθε δικαίωμα να εργαστούν προς επίτευξη του στόχου αυτού. Αλλά να το πουν καθαρά στον κόσμο του Συναγερμού. Όχι να παίζουν κρυφτούλι πριν τις εκλογές ή, ακόμη χειρότερα, κάποιοι να υποσκάπτουν τη νυν αλλά και τον πρώην πρόεδρο της Παράταξης, με στόχο να μπορούν ύστερα να πουν, αφού «δικός μας δεν εκλέγεται», ας υποστηρίξουμε τον Χριστοδουλίδη. Ο κόσμος του Συναγερμού, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία του λαού έχουν μπουχτίσει από την πολιτική ανηθικότητα. Θέλουν ανθρώπους με καθαρά χέρια και καθαρή καρδιά. Αηδιάζουν τις προσωπικές ατζέντες και τους ατομικούς συμφεροντολογικούς υπολογισμούς. Ειδικότερα ο κόσμος του Συναγερμού, μετά την τραυματική εμπειρία των τελευταίων προεδρικών εκλογών, σιχαίνεται να παρακολουθεί αυτόν τον έντονο εγωισμό που έχει κυριεύσει αρκετά από τα ανώτερα στελέχη του. Και δικαίως σιχαίνεται αφού βλέπει αυτός ο εγωισμός να οδηγεί σε ανταγωνισμό, που καταστρέφει τη συνεργασία και συνέργεια, σε μια υποκειμενική αντίληψη για δικαιοσύνη («είναι δίκαιο μόνον ό,τι εξυπηρετεί το δικό μας συμφέρον»), στην έλλειψη πειθαρχίας, στην ασέβεια, στη φιλαρχία και στη φιλοχρηματία. Οδηγεί επίσης σε αρνητικές συμπεριφορές απέναντι στους άλλους, όπως η ζήλεια, ο φθόνος, η συκοφαντία και η υποτίμηση του άλλου, η προβολή και η επίδειξη του εαυτού, η ματαιοδοξία, η έπαρση και η αλαζονεία. Οδηγεί και σε διαστρέβλωση και κακοποίηση της αλήθειας. Για αυτό και κάποιοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι για την αποτυχία στις προεδρικές εκλογές φταίει ο Αβέρωφ και όχι η αποστασία. Και η υπόγεια υπόσκαψη από πολλούς επώνυμους και μη εντός του κόμματος.
