Τη βδομάδα που πέρασε, έγινε μέρος του δημόσιου διαλόγου μια επιστολή της γενικής διευθύντριας του Υπουργείου Εσωτερικών, μέσω της οποίας κοινοποιούσε οδηγία, στην ουσία, του υπουργού Διασποράς του Ισραήλ για καθαρισμό συνθημάτων που εντοπίζονταν σε δήμους και που θεώρησε ότι ήταν εχθρικά προς το Ισραήλ. Το e-mail, εν είδει νουθεσιών, μαζί με τη δουλοπρεπή υιοθέτηση από την Προεδρία των απαιτήσεων του υπουργού του Ισραήλ, δημιούργησε (και με τα όσα προηγήθηκαν) την εντύπωση ότι η Κύπρος λειτουργεί ως προτεκτοράτο της κυβέρνησης του Ισραήλ. Εντύπωση που μετατράπηκε σε εμπεδωμένη εικόνα λίγες μέρες αργότερα, μέσα από την παρουσία του Νίκου Χριστοδουλίδη στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Από ένα βήμα, όπου ηγέτες απ’ όλο τον κόσμο κατήγγειλαν, χωρίς περιστροφές, τα όσα γίνονται στη Γάζα από το Ισραήλ, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, στην καλύτερη, κράτησε ουδέτερη στάση, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι η Κύπρος, σταθερά, μετατρέπεται σε δορυφόρο του Ισραήλ (και του διεθνούς χουλιγκανισμού). Μίλησε για έναν «επακόλουθο πόλεμο» που πρέπει να τελειώσει και για μια τραγική ανθρωπιστική κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπιστεί, χωρίς να αναφερθεί στο ποιος κάνει αυτό τον πόλεμο, ποιος προκαλεί αυτή την ανθρωπιστική βοήθεια. Και επέκρινε τον Ερντογάν για επιλεκτική ευαισθησία και υποκρισία, και τα κράτη μέλη για δύο μέτρα και δύο σταθμά στις περιπτώσεις της Κύπρου και της Ουκρανίας, με τον ίδιο να κάνει ακριβώς αυτό. Επιβεβαιώνοντας ότι έχει τοποθετήσει την Κύπρο σ’ ένα μικρό κλαμπ που προσβάλλει τη χώρα και την ανθρωπότητα. Κλείνει όμως και το Κυπριακό όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα.
Όλο το προηγούμενο διάστημα, η Κύπρος, όχι μόνο έμεινε αμέτοχη στη διεθνή κατακραυγή κατά του Ισραήλ, στην οποία συμμετείχαν ακόμα και παραδοσιακοί του σύμμαχοι, αλλά έκανε τα πάντα για να εκφράσει τη στήριξή της στον Νετανιάχου. Πρώτα με την επίσκεψη του Νίκου Χριστοδουλίδη (του μόνου Ευρωπαίου ηγέτη) στο Ισραήλ, και στη συνέχεια τασσόμενη ενάντια σε κάθε προσπάθεια να τεθούν όρια στις ενέργειες του Ισραηλινού Πρωθυπουργού. Αντιτάχθηκε στην πρόταση για αναθεώρηση των σχέσεων ΕΕ-Ισραήλ, ως μια μορφή πίεσης ώστε να τερματιστεί η αιματοχυσία (υπέρ της οποίας τάχθηκε η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών μελών), ενώ αρνήθηκε να υπογράψει ακόμα και την κοινή έκκληση 22 χωρών για ανεμπόδιστη ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα (ανθρωπιστική βοήθεια στην οποία υποτίθεται πρωτοστατεί). Δείχνοντας ότι δεκάρα δεν δίνει για την τραγική ανθρωπιστική κατάσταση κι ας «μοσχοπουλά», κυρίως στο εσωτερικό, τον ρόλο της Κύπρου στην παροχή βοήθειας. Η κυβέρνηση της χώρας που έχει περισσότερο ανάγκη το διεθνές δίκαιο αγνόησε επιδεικτικά το διεθνές δίκαιο.
Μια χώρα προφανώς και πρέπει να επιδιώκει να χτίζει στρατηγικές συμμαχίες. Όποτε και όπου μπορεί, να κρατά ισορροπίες. Οι εξισώσεις δεν είναι πάντοτε απλές, μπορούν να καταστούν σύνθετες. Αυτό ισχύει κυρίως για μια μικρή χώρα, όπως η Κύπρος. Μπορεί όμως σε αυτή την προσπάθεια διατήρησης των ισορροπιών, η κυβέρνηση να μένει ουδέτερη σε μια εθνοκάθαρση; Οι σύνθετες εξισώσεις να χωράνε τη σφαγή 70,000 ανθρώπων, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, άμαχοι και παιδιά; Να μην βρίσκει τίποτε να πει για τον ενορχηστρωμένο πλέον λιμό; Να σεκοντάρει έναν πολιτικό του οποίου το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ζητά τη σύλληψη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Στον βωμό υποτιθέμενων συμμαχιών να πέφτει σε τέτοια ηθική κατάπτωση; Και να φορτώνει τη χώρα με τέτοιο λεκέ;
Δεν είναι, όμως, μόνο θέμα ηθικό. Είναι και θέμα πολιτικό. Δεν μπορεί μια χώρα, κυρίως του μεγέθους και των ιδιαιτεροτήτων της Κύπρου, να περιφρονεί με τέτοιο τρόπο το διεθνές δίκαιο. Όταν μάλιστα, απέναντι στην τεράστια γεωπολιτική και στρατηγική σημασία της Τουρκίας, το διεθνές δίκαιο είναι το μόνο που έχει να προτάξει. Να κατηγορεί μια άλλη χώρα για παραβιάσεις, να ζητά παρέμβαση για αποκατάσταση του δικαίου, τη στιγμή που, χωρίς προσχήματα, στέκεται στο πλάι ενός ανθρώπου ο οποίος καταπατά κάθε έννοιά του. Ενώ- υποτίθεται- παλεύει για την επιστροφή, να στηρίζει μια κυβέρνηση της οποίας δεδηλωμένος στόχος είναι ο εκτοπισμός εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από τα σπίτια τους. Ενώ ζητά αλληλεγγύη από τον ΟΗΕ, επικαλείται τις ευρωπαϊκές αρχές, να τάσσεται σταθερά ενάντια στα ψηφίσματα του ΟΗΕ και τις ευρωπαϊκές αρχές. Με τη σιωπή και την όλη στάση της να ταυτίζεται με τα εγκλήματα που καθημερινά διαπράττει ο Νετανιάχου.
Η Κυπριακή Δημοκρατία βάσισε ολόκληρη την εξωτερική πολιτική και ρητορική της στο διεθνές δίκαιο. Σε αυτή την πορεία, επικαλούμενη το σωστό, απαίτησε από άλλα κράτη να βάλουν στο περιθώριο τα εθνικά τους συμφέροντα και να υπηρετήσουν τις ευρωπαϊκές αξίες. Ο άνθρωπος που δήλωνε ότι τα κράτη δεν έχουν την πολυτέλεια να αγνοούν τις ευρωπαϊκές αρχές, σήμερα βάζει στο περιθώριο τις αρχές για να εξυπηρετήσει τα εθνικά συμφέροντα, όπως ο ίδιος τα αντιλαμβάνεται. Με ποιο ηθικό βάρος, όμως, θα επικαλεστεί το διεθνές δίκαιο στην περίπτωση της Κύπρου, όταν στην περίπτωση της Παλαιστίνης το υποβιβάζει τόσο; Και με ποια αξιοπιστία θα ζητήσει από άλλα κράτη αλληλεγγύη, όταν ο ίδιος σήμερα με τέτοιο κυνισμό στέκεται στο πλάι του θύτη;
Eίναι γι’ αυτό που για μια χώρα σαν την Κύπρο το διεθνές δίκαιο δεν μπορεί να γίνεται με υπολογισμούς. Διότι, όταν συνειδητά επιλέγει να ταχθεί με ό,τι το καταπατά, δεν δικαιούται να το επικαλείται. Η ίδια η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, με τις επιλογές της, υπονομεύει τη σημασία του διεθνούς δικαίου. Η ίδια, με την όλη της στάση, καθορίζει και τις παραμέτρους μιας μελλοντικής συζήτησης του Κυπριακού.
https://x.com/AntonisPolydoro
