Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η παιδεία, η κοινωνία και μαζί η οικονομία μας, είναι το αναχρονιστικό και αναποτελεσματικό σύστημα παιδείας. Δεν υπάρχει θεσμός που δεν έχει αντιληφθεί τη σημασία και ανάγκη για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, με εξαιρέσεις φυσικά την ΟΕΛΜΕΚ και την ΠΟΕΔ (απολογούμαι αν έχει και άλλες εκπαιδευτικές οργανώσεις που άφησα έξω). Όλοι αναφέρονται στο πρόβλημα και στους κινδύνους για το μέλλον και καλούν για μεταρρυθμίσεις.
Μπορεί η μάζα των εκπαιδευτικών σωστά να διαμαρτύρεται για τις συνθήκες του επαγγέλματος (με εξαίρεση τις απολαβές), όμως το ότι υπάρχουν δυσκολίες δεν σημαίνει πως το αποτέλεσμα είναι το επιθυμητό. Αντίθετα, το να καταστεί πιο ευχάριστο και εύκολο το εργασιακό περιβάλλον θα βοηθούσε και στη βελτίωση του αποτελέσματος.
Η προσπάθεια όμως να προστατευθούν τα απαράδεκτα προνόμια, όπως η σίγουρη πρόσληψη, η σίγουρη ανέλιξη και προαγωγή, ακόμη και συνδικαλιστών που δεν πατούσαν το πόδι τους σε αίθουσα διδασκαλίας, η μείωση των διδακτικών περιόδων, οι αποσπάσεις σε πόστα λούφας, τα παράνομα και κερδοφόρα «φροντιστήρια», όχι μόνο δεν εμπόδιζε την οποιαδήποτε αλλαγή, αντίθετα έπαιρνε και παίρνει την παιδεία μας πίσω. Περισσότερη και δυσκολότερη ύλη = μεγαλύτερη ανάγκη για ιδιαίτερα = περισσότερα αδήλωτα/ αφορολόγητα λεφτά για όσους τα προσφέρουν. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το άμεσο κόστος φοίτησης ενός μαθητή σε δημόσιο σχολείο έγινε πλέον μεγαλύτερο απ΄ ό,τι σε ιδιωτικό. Αυτοί είναι οι λόγοι που επέλεξα, όπως και πολλοί άλλοι, τα παιδιά μου να φοιτήσουν σε ιδιωτικό σχολείο.
Για δεκαετίες γίνονται προσπάθειες ουσιαστικής μεταρρύθμισης. Όπως και στις πλείστες περιπτώσεις, λόγω της ισχύς των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των αδύναμων πολιτικών, η οποιαδήποτε μεταρρύθμιση ταυτιζόταν κυρίως με τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι των ληπτών/ χρηστών της υπηρεσίας. Γι΄ αυτό και πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την προσπάθεια της «Γυναίκας» ή και της κυβέρνησης, αυτό που δεν έχει καταφέρει κανένας μέχρι σήμερα, πάω στοίχημα, το έχει καταφέρει ο κ. Ταλιαδώρος. Ως από μηχανής Θεός, ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή και με τον πλέον κατάλληλο τρόπο να προωθήσει τη μεταρρύθμιση (μια από αυτές που πρέπει να γίνουν). Αποκάλυψε με τον τρόπο του, το πρόσωπο και τον χαρακτήρα του και μαζί τις προθέσεις του, και φυσικά της οργάνωσης που εκπροσωπεί. Έστρεψε την κοινή γνώμη εναντίον του και των στόχων του και έβαλε πίεση πλέον και στη Βουλή να προχωρήσει με τη μεταρρύθμιση. Να μου επιτρέψετε να αμφισβητήσω και την προσπάθεια των υπόλοιπων μελών της ΟΕΛΜΕΚ να διαχωρίσουν τη θέση τους, μάλλον με στόχο να προστατέψουν τα όσα προανάφερα. Γνώριζαν καλύτερα απ΄ όλους ποιος είναι ο κ. Ταλιαδώρος και τι πρεσβεύει και η οποιαδήποτε αντίδραση θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια.
Αυτή είναι και η σημασία, όχι απλά να δίνουμε βήμα στον κάθε κ. Ταλιαδώρο, αλλά να τον παρακαλούμε να μιλά όσο πιο συχνά γίνεται, όσο και να ενοχλεί. Μας θυμίζει ποιος είναι και τι εκπροσωπεί και σε τι αποσκοπεί. Γι’ αυτό και διαφωνώ με όσους υποστηρίζουν τη φίμωσή του ή απλά την έκφραση μιας απολογίας. Εγώ ένα έχω να πω: Ευχαριστώ κ. Ταλιαδώρε.
Οι απόψεις που εκφράζονται είναι προσωπικές
