Εδώ και πολλά χρόνια, τα εύκολα θύματα των «επιθέσεών» μας σε σχέση με τα κακά χάλια που χαρακτηρίζουν τις δημόσιες μεταφορές στην Κύπρο, είναι οι εκάστοτε κυβερνώντες. Ωστόσο, διερωτώμαι: μήπως και αυτοί δεν προέρχονται από την ίδια κοινωνία από τα σπλάχνα της οποίας είμαστε βγαλμένοι κι όλοι οι υπόλοιποι απλοί πολίτες; Το ερώτημα είναι βασικό για την εξέλιξη της πορείας του παρόντος άρθρου άποψης, γι' αυτό ας το κρατήσουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Όπως, επίσης, το ότι τα πάντα κάνουν κύκλους, όσον αφορά τη νοοτροπία μας ως προς τη (μη) προτίμησή μας στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Ας ξεκινήσουμε από το μερίδιο ευθύνης των απλών πολιτών, εμού μη εξαιρουμένου. Όλοι επιζητούμε την άνεσή μας και την ανεξαρτησία μας, από το να περιμένουμε σε μια σειρά, να σπρωχνόμαστε με άλλους, να ψάχνουμε μια θέση για να βολευτούμε και, στο τέλος, να μην έχουμε και τον πλήρη έλεγχο του χρόνου κατά τον οποίο θα φτάσουμε στον προορισμό μας. Όλα αυτά φαίνεται πως έχουν όλοι κατά νου (μαζί κι εγώ) και προτιμούμε το άνετό μας αυτοκίνητο, με τον κλιματισμό του, το ραδιόφωνό μας και τις αναπαυτικές του θέσεις, ακόμα κι αν αυτή που χρησιμοποιείται είναι μόνο του οδηγού. Βεβαίως, όσο άνετη κι αν είναι η θέση οδήγησής μας, δεν μας παρέχει καμιά άνεση το γεγονός ότι η κίνηση στους δρόμους -στην οποία συμβάλλουμε με τον καλύτερο τρόπο κι εμείς, με το να πράττουμε όπως προανέφερα- δεν μας αφήνει να φτάσουμε στον προορισμό μας την ώρα που θέλουμε και χάνουμε στους δρόμους παραγωγικές ώρες και ενέργεια.
Και φτάνω στις ευθύνες του κράτους διαχρονικά, όπως εγώ τις αντιλαμβάνομαι. Όλα τα πιο πάνω, σε συνάρτηση με την ανακρίβεια που χαρακτηρίζει τα ωράρια των δρομολογίων των λεωφορείων, την ανυπαρξία σωστών στάσεων στους δρόμους (κάποιες είναι συμβολικές, άλλες είναι εντελώς ανύπαρκτες), καθιστούν το εγχείρημα της χρήσης των μέσων μαζικής μεταφοράς πραγματικό άθλο. Αν προσθέσουμε και τον παράγοντα «κακή συμπεριφορά οδηγών» στον οποίο έχει γίνει αναφορά σε σχετικό ρεπορτάζ μου την περασμένη Δευτέρα, αντιλαμβάνεται εύκολα κάποιος ότι ουδείς θέλει να παριστάνει τον ημίθεο Ηρακλή για ένα… λεωφορείο.
Πώς όλα τα ανωτέρω φτιάχνουν έναν φαύλο κύκλο; Σύμφωνα με τα όσα αρμοδίως αναφέρθηκαν στον «Π», εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια, υπάρχει ένα σχέδιο από το Υπουργείο Μεταφορών για επιχορήγηση έως και 2,5 χιλιάδες ευρώ σε δήμους και κοινότητες που επιθυμούν να δημιουργήσουν στάσεις λεωφορείων. Ωστόσο, ελάχιστη ζήτηση είχε το εν λόγω κονδύλι, ενώ, ακόμα κι όσοι τοπικοί άρχοντες είχαν εκφράσει αρχικά ενδιαφέρον κι είδαν το θέμα «ζεστά», τελικά δεν προχώρησαν. Δέον να σημειωθεί ότι ένα απλού τύπου στέγαστρο κοστίζει περί τα 1.500 ευρώ, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, και το κράτος να διατίθεται να καλύψει μέχρι και πλήρως την κατασκευή του.
Τελούμε σε αναμονή για το ποιος θα βγει πρώτος από τον φαύλο κύκλο…
