Το δίκαιο της ανάγκης συχνά λειτουργεί ως άλλοθι, πρόσχημα και ευτελής δικαιολογία για λογής λογής στρεβλώσεις, ανακολουθίες και λοιπά παραστρατήματα ή εκπτώσεις των θεσμών και των οργάνων εξουσίας στις δομές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το δίκαιο της ανάγκης κατέστη επιβεβλημένο δυο μόλις χρόνια από την ίδρυση του κράτους μας, από τότε δηλαδή που η τουρκοκυπριακή κοινότητα έπαψε να μετέχει στους θεσμούς και τα όργανα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αρχικά όλα τα θεσμικά αξιώματα που με βάση το Σύνταγμα ανήκαν στην τ/κ κοινότητα παρέμεναν κενά. Προϊόντος του χρόνου και κυρίως μετά το 1974 όλες αυτές οι θέσεις άρχισαν να πληρώνονται από Ελληνοκύπριους. Το θέμα ουδόλως είναι νομικό ή νομικίστικο. Είναι πολύ, μα πολύ ουσιαστικό. Διότι χάθηκε το ισοζύγιο του ελέγχου. Τα λεγόμενα Checks and Balances του Συντάγματος πήγαν περίπατο! Όλοι οι ανεξάρτητοι θεσμικοί αξιωματούχοι διορίζονται από τον Ε/Κ Πρόεδρο χωρίς να υπάρχει έλεγχος ή έγκριση από τον ανύπαρκτο πλέον Τ/κ Αντιπρόεδρο. Ο Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας, ο Βοηθός Γενικός Ελεγκτής, ο Βοηθός Γενικός Λογιστής είναι επίσης Ε/Κ αντί Τ/Κ όπως προνοεί το Σύνταγμα.
Ασφαλώς και το κράτος έπρεπε να λειτουργήσει και χωρίς την τ/κ κοινότητα. Όμως, το δίκαιο της ανάγκης και όλες οι στρεβλώσεις και παρακάμψεις που εξ αντικειμένου διαλαμβάνει, έπρεπε να χρησιμοποιείται με φειδώ, μέτρο, σύνεση και μετριοπάθεια. Το δίκαιο της ανάγκης δεν έπρεπε να είναι η θεραπεία διά πάσαν νόσο και μαλακία, όπως συμβαίνει σήμερα κατά κόρον. Οι θεσμοί της Πολιτείας, πρωτίστως η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία, όφειλαν να εξεύρουν και να εφαρμόσουν άλλα Checks and Balances στη θέση αυτών που χάθηκαν. Τίποτα δεν έγινε επί τούτου. Οι ταγοί βολεύτηκαν με τις εύκολες και εν πολλοίς ανεξέλεγκτες λύσεις.
Με αυτό τον τρόπο όμως, το δίκαιο της ανάγκης ροκανίζει συνεχώς και αδιαλείπτως το κράτος δικαίου. Η μια κρίση των θεσμών διαδέχεται την άλλη. Η μια σύγκρουση των θεσμών διαδέχεται άλλη σύγκρουση και πάει λέγοντας. Ασφαλώς, η ε/κ κοινότητα δεν μπορεί να επιστρέψει μονομερώς στο Σύνταγμα της Ζυρίχης στην ολότητά του. Οφείλει όμως αν μη τι άλλο να προσπαθεί συνεχώς να κάμει τη γυναίκα του Καίσαρα και να φαίνεται αλλά και να είναι τίμια. Εμείς, αντ’ αυτού, μόνο που δεν βάλαμε κόκκινη λάμπα στην εξώπορτα της περιλάλητης αυτής γυναίκας.
Η λύση του Κυπριακού και η επανένωση της πατρίδας και του λαού μας, ανάμεσα σε πολλά άλλα, θα συμβάλει τα μέγιστα και στην ανάπτυξη και περαιτέρω εδραίωση του κράτους δικαίου. Η λύση και η επανένωση δεν είναι ούτε από μηχανής θεός, ούτε πανάκεια, είναι όμως η μοναδική λύση. Δεν υπάρχει άλλη οδός.
