Περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά απ’ όσα νομίζουμε έχουν όπως φαίνεται τελικά το ποδόσφαιρο και το θέατρο. Ως βασική αρχή θα λέγαμε πως ο αθλητισμός, ασχέτως του πώς κατάντησε το ποδόσφαιρο και την πορεία που έχει πάρει έχοντας περισσότερο σχέση με τον… ουγκανισμό παρά με τον πολιτισμό, εντούτοις εξακολουθεί να προσφέρει στα άτομα και τις κοινότητες μια ισχυρή αίσθηση ταυτότητας προάγοντας την κοινωνική συνοχή. Εξακολουθείς να βρίσκεις κοινό έδαφος με τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφεσαι, εξακολουθείς να είσαι μέρος μιας ομάδας και να υποστηρίζεις με σθένος αυτά που γίνονται. Ή να τα κατακρίνεις που κι αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού.
Εκείνο που είναι εντυπωσιακό είναι πως ποδοσφαιρικές ομάδες και θέατρα σε αυτό τον τόπο έχουν άλλο ένα κοινό: Ξεχνούν πως είναι εμπορικές επιχειρήσεις και με τη δικαιολογία πως προσφέρουν λαϊκό θέαμα, περιμένουν από το κράτος να τους επιχορηγεί, να τους χαρίζει χρέη, να τους χρηματοδοτεί επειδή απλά θεωρούν πως παράγουν πολιτισμό, πως ενώνουν τις ομάδες και τον κόσμο.
Από τη μία είναι οι θεατρικές επιχειρήσεις αυτού του τόπου. Παρά το γεγονός πως παραμένει μικρή η μερίδα του κοινού που παρακολουθεί θεατρικές παραστάσεις (ή τουλάχιστον αυτή που τις παρακολουθεί στην Κύπρο γιατί στην Αθήνα όλοι οι Κύπριοι πάνε θέατρο), εντούτοις οι θεατρικές ομάδες ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Και αν όλο αυτό είναι υγιές, αφού έχουμε έτσι περισσότερους που ασχολούνται με τον πολιτισμό, εκεί που ξεκινούν τα προβλήματα, είναι όταν τα θέατρα με το πρόσχημα της παραγωγής πολιτισμού ζητούν και τα ρέστα και ζητούν συνεχώς επιχορηγήσεις. Αν δεν είναι δε μέσα στη λίστα των θεάτρων που επιχορηγούνται από το κράτος μέσα από το Σχέδιο Θυμέλη, τότε η εκάστοτε κυβέρνηση μετατρέπεται σε σάκο του μποξ και ξεκινά το γαϊτανάκι του Μέσου και της κατηγορίας για διεφθαρμένο σύστημα που αποκλείει τους πάντες και τα πάντα.
Πλέον, το είδαμε να συμβαίνει και με τις ποδοσφαιρικές ομάδες. Το κράτος ζήτησε αυτά που του οφείλουν οι ομάδες. Και μπορεί στο θέατρο να μην υπάρχει τόσος κόσμος, ώστε να επηρεάζεται η κυβέρνηση, εδώ έκανε πίσω και αποφάσισε να κάνει τα χατίρια των φούρπων. Ειδικά μετά τις απειλές των ΑΠΟΕΛιστών πως δεν θα ξαναβγεί Πρόεδρος ο Χριστοδουλίδης, ο ίδιος έδωσε διαβεβαιώσεις πως θα γίνει ο διακανονισμός των οφειλών τους.
Ποια θα ήταν η λύση στο πρόβλημα; Αυτό που αναφέρεται στο ρεπορτάζ για τη Ρεάλ και τα έσοδά της που ξεπερνούν το 1 δισ. είναι το απόλυτο παράδειγμα. Η ομάδα κατάλαβε πως είναι εμπορική επιχείρηση και πως θα μπορούσε να αξιοποιεί το στάδιο για άλλες δραστηριότητες. Το ίδιο κάνουν και θέατρα στο εξωτερικό. Ενοικιάζουν τον χώρο, κάνουν άλλες ενέργειες, δραστηριοποιούνται ως επιχειρήσεις και με άλλα παρεμφερή, με στόχο να μπορέσουν να είναι κερδοφόρες. Δεν περιμένουν κανένα Πρόεδρο ούτε συμπεριφέρονται εκβιαστικά με στόχο να πάρουν αυτό που θέλουν. Σε έναν τόπο που μαστίζεται από διαφθορά και διαπλοκή, το μόνο σίγουρο είναι πως θα συνεχίσουμε να αναζητούμε εκείνον που θα καταφέρει να μην γίνεται έρμαιο του κάθε επιχειρηματία, αλλά πιότερο είναι το δίκαιο του καθημερινού πολίτη.
