Μια αναφορά σε «γονέα 1» και «γονέα 2» στο ηλεκτρονικό έντυπο εγγραφής μαθητών, ήταν αρκετή για να αναδείξει τις τεράστιες παθογένειες του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας μας. Να διεγείρει τα αντανακλαστικά, να πολώσει τη συζήτηση. Ήταν, όμως, αρκετή και για να επιβεβαιώσει ποιος καθορίζει τον δημόσιο διάλογο σήμερα. Και με ποια άνεση πλέον το πράττει.
Το ΕΛΑΜ σε ανακοίνωσή του υποστήριξε πως τέτοιοι όροι «προκαλούν τις αρχές και αξίες του Ελληνισμού, της Ορθοδοξίας και του ιερού θεσμού της οικογένειας» και ζήτησε αυτεπάγγελτη συζήτηση στην Επιτροπή Παιδείας ώστε «οι υπεύθυνοι αυτού του αίσχους» να δώσουν εξηγήσεις και να διασφαλιστεί η προάσπιση των παραδοσιακών αξιών. Δεν ήταν όμως μόνο το ΕΛΑΜ που έσπευσε να προασπιστεί τις παραδοσιακές αξίες. Και η φιλελεύθερη παράταξη, όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, μπήκε σε μια διαδικασία αναμέτρησης με το ΕΛΑΜ ως προς το ποιος θα υπερασπιστεί με μεγαλύτερη αυταπάρνηση την παραδοσιακή οικογένεια και την Ορθοδοξία. Ούτε η απάντηση του Υπουργείου Παιδείας, ούτε η αφαίρεση από την πύλη των όρων ήταν αρκετά για τον ΔΗΣΥ, ο οποίος βρήκε την αφορμή που έψαχνε να αποδείξει σ’ εκείνο το κομμάτι του κόμματος που εδώ και καιρό φλερτάρει με το ΕΛΑΜ, πως δεν χρειάζεται να φύγει. Αφού τον απόλυτο συντηρητισμό εκφράζει και ο ΔΗΣΥ. Σε ανακοίνωσή του χαρακτήρισε την απάντηση της υπουργού ανεπαρκή και μη πειστική, και υπέδειξε «ότι πρέπει να σταματήσουν αυτού του είδους οι πειραματισμοί… που υποβιβάζουν τον ρόλο στην οικογένεια εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και προσβάλλουν θρησκευτικές συνειδήσεις». Το ΥΠΑΝ, σημείωσε, πρέπει να διασφαλίσει ότι δεν εμφανιστούν ξανά τέτοια φαινόμενα που δημιουργούν διχασμό και πλήττουν αρχές και αξίες». Ζητώντας και αυτός συζήτηση του θέματος στη Βουλή.
Δεν περιορίστηκε όμως στην ανακοίνωση. Και ο επικεφαλής του συμβουλίου παρακολούθησης του κόμματος διαβεβαίωσε, με ανάρτησή του στο «Χ», πως «ο ΔΗΣΥ θα σταθεί ανάχωμα σε κάθε προσπάθεια ή λάθος που πλήττει την έννοια της οικογένειας». Δηλώνοντας παράλληλα ότι θα παλέψουν «με σθένος και υπέρ αυτών που κάνουν διαφορετικές επιλογές ή νιώθουν διαφορετικοί» ώστε «να ζουν ελεύθερα και χωρίς διάκριση σε μια συμπεριληπτική κοινωνία». Ενώ ερωτώμενος από χρήστη κατά πόσο στον ΔΗΣΥ αποδέχονται την ισότητα στον γάμο ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία, απάντησε μονολεκτικά: «Όχι, Όχι». Κάνοντας τον καθένα να διερωτηθεί πώς αντιλαμβάνονται τη συμπεριληπτική κοινωνία εκεί στον ΔΗΣΥ. Πώς τέτοιες ανακοινώσεις, που δημιουργούν την εικόνα ότι οι υπόλοιποι είναι υπό απειλή, προάγουν μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις. Πώς γίνεται να μην συνειδητοποιούν ότι οι κοινωνίες σήμερα είναι πολύ πιο σύνθετες και δεν μπορεί παρά οι προτάσεις να αντανακλούν τις ίδιες τις πραγματικότητες; Και τελικά ποιος έδωσε στον Μιχάλη Ιωαννίδη τον ρόλο του κριτή σε θέματα δικαιωμάτων των άλλων; Ποιος έδωσε στον ΔΗΣΥ αυτό τον ρόλο, ή στο ΕΛΑΜ;
Προφανώς και τέτοια ζητήματα είναι πολύπλοκα. Τίθενται ερωτήματα για τα ίδια τα παιδιά στο θέμα της τεκνοθεσίας, υπάρχουν ανησυχίες. Όπως υπάρχουν και έντονες απόψεις. Είναι όμως γι’ αυτό που η απλοϊκότητα με την οποία αντιμετωπίζονται. Ο κυνισμός- ως μια προσπάθεια προσέλκυσης ψήφων- είναι τόσο φαιδρός. Θέματα που άπτονται δικαιωμάτων μιας μερίδας της κοινωνίας δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με οπαδικά συνθήματα, αναλόγως του πώς κινείται η κοινωνία. Ούτε είναι δυνατόν μια τέτοια συζήτηση να γίνεται με όρους του ποιος ενοχλείται ή στην εξίσωση να μπαίνουν θρησκευτικές συνειδήσεις. Ο καθένας έχει το δικαίωμα στην ενόχληση ή τη θρησκευτική συνείδηση. Δεν μπορεί όμως η ενόχληση ή η συνείδηση μιας ομάδας ανθρώπων να ιεραρχείται πιο ψηλά από το δικαίωμα μιας άλλης στην επιλογή. Αυτό να καθορίζει κατά πόσον η Πολιτεία θα μεταχειρίζεται ισότιμα τον κάθε πολίτη. Όπως δεν μπορούν να αγνοούνται οι πραγματικότητες σήμερα. Διότι στο τέλος της ημέρας, τον διχασμό οι ίδιοι τον δημιουργούν. Με τη ρητορική που χρησιμοποιούν και τα επιχειρήματα που επικαλούνται.
Εκείνο το «Όχι. Όχι» είναι ενδεικτικό μιας νοοτροπίας που προφανώς και δεν έχει χώρο σε μια φιλελεύθερη παράταξη. Ούτε σε μια φιλελεύθερη και συμπεριληπτική κοινωνία. Όπου ζητήματα τέτοια γίνονται κομμάτι του δημόσιου διαλόγου στη βάση τού πώς το δικαίωμα του ενός επηρεάζει το δικαίωμα του άλλου. Και σε μια τέτοια συζήτηση προφανώς δεν χωρεί η ενόχληση, ούτε η αντίληψη κάποιου για την οικογένεια, ούτε η θρησκευτική συνείδηση. Δεν καθορίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα η Εκκλησία ή η άποψη της πλειοψηφίας. Διότι ακριβώς αναιρεί τη βασική αξία, το ίδιο το συστατικό πάνω στο οποίο βασίζεται μια φιλελεύθερη και συμπεριληπτική χώρα. Και δεν εξυπηρετεί ούτε την ίδια την κοινωνία.
Στο τέλος της ημέρας, όμως, δεν εξυπηρετεί ούτε τους δικούς τους μικροκομματικούς στόχους. Διότι μαζί με αυτούς που φεύγουν προς την ακροδεξιά, φεύγουν και οι φιλελεύθεροι. Των οποίων ο φιλελευθερισμός διαφέρει από αυτό που ο ΔΗΣΥ εξυπηρετεί και εκπέμπει σήμερα. Και το μετατρέπει σ’ ένα καιροσκοπικό κόμμα χωρίς πυρήνα στήριξης μακροπρόθεσμα. Αφού από αυτό απουσιάζει η όποια ιδεολογική ή πολιτική ταυτότητα. Κυρίως όμως απουσιάζει η λογική.
https://x.com/AntonisPolydoro
