Είμαστε σήμερα στην πρώτη μέρα του δεύτερου μήνα του νέου χρόνου. Πότε ήταν πρωτοχρονιά και πότε βρεθήκαμε στη δεύτερη πρωτομηνιά! Ένας ολόκληρος μήνας κατρακύλησε από χτες στο παρελθόν και μαζί του ακόμη μια μέρα. Ένας μήνας που κάτι μας άφησε. Ένας μήνας που κάτι μας πήρε. Μας άφησε την αγωνία, τον πόνο και πιο πολύ την τραγική αβεβαιότητα για το τι θα ξημερώσει η αυριανή μέρα.... Ο μήνας που έφυγε μας έφερε στην εξουσία της πιο ισχυρής χώρας του κόσμου τον Τραμπ. Σπάνια, ίσως ποτέ στο παρελθόν ο ερχομός ενός νέου Προέδρου στις ΗΠΑ έφερε τόσο μεγάλη αβεβαιότητα στον υπόλοιπο κόσμο. Πώς μπόρεσε ένας άνθρωπος να μετατρέψει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε ονειροπαρμένους κυνηγούς της δόξας και του πλούτου τρέχοντας πίσω από κούφια ιδανικά, που σκεπάζουν την απάτη και το ψέμα! Έγινε ιδανικό αυτών των δεκάδων εκατομμυρίων το να κάνουν «ξανά την Αμερική μεγάλη». Και να ακολουθούν με φανατισμό έναν άνθρωπο που τους έκανε να ζητούν την ευτυχία μέσα σε μια χιμαιρική οπτασία, που δεν είναι παρά μια απατηλή όαση, σαν εκείνες που ξεγελούν πικρά τους διψασμένους φελάχους μέσα στις απέραντες ερημιές της Σαχάρας. Πώς θα γίνει η Αμερική ξανά μεγάλη χωρίς σεβασμό στις πανανθρώπινες αξίες και στα απαράγραπτα δικαιώματα του Ανθρώπου; Μπορεί να γίνει μια χώρα μεγάλη με αυταρχισμούς και με το έτσι θέλω του ηγέτη της; Γίνεται το 2025 μια χώρα μεγάλη με την πολιτική της κανονιοφόρου; Νιώθω αηδία από τη συμπεριφορά του Προέδρου των ΗΠΑ. Βλέπει τις άλλες χώρες, ακόμα και εκείνες που έχουν ιστορικούς φιλικούς δεσμούς με τη χώρα του, σαν όμορφες γυναίκες. Που τις καλεί σε σεξουαλική συνεύρεση όχι με ερωτόλογα αλλά με εκβιασμούς: Αν έρθετε οικειοθελώς στο κρεβάτι θα σας προσφέρω πολύτιμα δώρα, αν αρνηθείτε θα σας βιάσω. Τι άλλο από βιασμός είναι να απειλείς μια χώρα με δασμούς 25% ή ακόμα και με στρατιωτική κατάληψη, όπως συμβαίνει με τη Διώρυγα του Παναμά και τη Γροιλανδία; Ο μήνας που έφυγε μας πήρε τον Αναστάσιο της Αλβανίας. Έναν γίγαντα του πνεύματος και της πίστης. Τον άνθρωπο που δίδαξε με τον λόγο του και το παράδειγμά του τον φωτεινό δρόμο προς την ειρήνη και τη γαλήνη. Έναν κληρικό που από όπου περνούσε έδιωχνε τις τοξίνες που μαραίνουν τα λουλούδια. Όταν έφθασε στην Αλβανία χιλιάδες άνθρωποι έριχναν ένα απλανές, φοβισμένο βλέμμα στο κενό καρτερώντας κάτι, που δεν έφθανε... Ξεριζωμένοι, κουρασμένοι, θαλασσοδαρμένοι, πεινασμένοι περίμεναν. Και στο πρόσωπό του βρήκαν τη χαρά της πίστεως και της ελπίδας. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν σε όλες τις θρησκείες υπήρχαν μερικές εκατοντάδες Αναστάσιοι! Μας έφερε και μια προσωρινή ειρήνη ο μήνας που έφυγε στην καμένη γη της Γάζας. Μάτωσε κυριολεκτικά η ψυχή μου όταν είδα εκείνο το ατέλειωτο καραβάνι χιλιάδων ανθρώπων να γυρίζουν με τα πόδια στα γκρεμισμένα σπίτια τους. Και σκέφθηκα τους δικούς μας εκτοπισμένους. Τις χιλιάδες που πέθαναν με τη νοσταλγία του γυρισμού και τις χιλιάδες που ακόμα περιμένουν. Θυμήθηκα και τα άλλα εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο που βρίσκονται διωγμένοι από τα σπίτια τους, χωρίς νερό και χωρίς τα στοιχειώδη για την επιβίωση. Και όλα αυτά με έκαναν να σκεφτώ πόσο εύκολο είναι να χαθεί η ειρήνη. Μια ειρήνη που πολλοί λαοί έχουμε θεμελιώσει -χαρακτηριστικό της αφροσύνης, που μας δέρνει- επάνω στην αμμουδιά. Λησμονώντας ότι το κύμα έρχεται κάπου – κάπου ήσυχα και απαλά για να φιλήσει την ακροθαλασσιά και πολύ πιο συχνά μανιασμένο. Κι ας λέει ο Τραμπ ότι θα κάνει την Αμερική ξανά μεγάλη χωρίς να νοιάζεται για τον πόνο εκατοντάδων εκατομμυρίων που περιμένουν λίγα ψίχουλα για να διατηρηθούν στη ζωή. Και θα την κάνει μεγάλη καλώντας τον καταζητούμενο του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, Πρωθυπουργό του Ισραήλ, να τον επισκεφθεί στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου προφανώς για να τον συγχαρεί που γέμισε όλες τις γωνιές της Γάζας από κορμιά νηπίων, παιδιών και γυναικών, στην... πολιτισμένη ζωόφιλη προσπάθειά του να θρέψει τα όρνεα της χώρας του και των γειτονικών χωρών...
Η αβεβαιότητα που κυριαρχεί ήδη σε όλο τον πλανήτη, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, αφορά όλους, ιδιαιτέρως χώρες με ανοιχτές πληγές όπως είναι η δική μας. Αντί να φροντίζουμε να επουλώσουμε τις πληγές, τουλάχιστον αυτές που μπορούμε, τους ρίχνουμε αλάτι. Το να τελείται ένα σεμνό θρησκευτικό μνημόσυνο στον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα είναι και ορθό και πρέπον. Το να μετατρέπεται το θρησκευτικό μνημόσυνο σε ένα συλλαλητήριο δεν μπορώ να αντιληφθώ τη σκοπιμότητα. Στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τελούνται θρησκευτικά μνημόσυνα στους ναούς και ένα θρησκευτικό μνημόσυνο στη μονή Κύκκου με προσέλευση μερικών εκατοντάδων τιμητών του έργου του. Κάτι παρόμοιο πρέπει να γίνεται και στην περίπτωση του στρατηγού Γεώργιου Γρίβα. Η πορεία από την εκκλησία, με τρομπέτες και τύμπανα, προς τον χώρο της ταφής του και η μεγάλη συγκέντρωση εκεί δεν εξυπηρετεί κανέναν χρήσιμο σκοπό. Αντίθετα, δίδει την ευκαιρία για να διεξάγεται κάθε χρόνο μια αναμόχλευση παθών που μόνο ζημιά προκαλεί. Εκείνοι που σέβονται και τιμούν τη μνήμη του Γεώργιου Γρίβα θα συνεχίσουν να την τιμούν. Εκείνοι που δεν τη σέβονται και που τον θεωρούν ανάξιο οποιασδήποτε τιμής θα συνεχίσουν να τον θεωρούν έτσι. Ούτε οι μεν ούτε οι δε θα πειστούν ν’ αλλάξουν γνώμη από τα εκατέρωθεν συνθήματα. Οι νούσιμοι άνθρωποι αποφεύγουν κάθε πράξη που οδηγεί σε ανώφελες συζητήσεις και συγκρούσεις. Έχουμε ως λαός τόσα σοβαρά προβλήματα μπροστά μας. Ας μην δημιουργούμε άλλα. Είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούμε ότι στους δύσκολους αυτούς καιρούς χρειαζόμαστε πρωτότυπη και δημιουργική σκέψη, σφαιρική αντίληψη της μικρής και μεγάλης εικόνας, θέαση των πραγμάτων από το μπαλκόνι, έξω από τα στερεότυπα, αποφεύγοντας τις νοητικές παγίδες, τις συνήθειες, τις έμμονες ιδέες και τα όποια άλλα εμπόδια φυλακίζουν τη σκέψη μας. Δικαίωμά μου να θεωρώ τον Γεώργιο Γρίβα έναν μεγάλο πατριώτη. Δικαίωμα όμως και του άλλου να τον θεωρεί ως τον καταστροφέα του τόπου. Ούτε εγώ ούτε και ο άλλος έχουμε δικαίωμα να θεωρούμε αυτά που πιστεύουμε ως δόγμα. Χωρίς σεβασμό της διαφορετικότητας και των βασικών δικαιωμάτων του άλλου δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βρούμε έναν κοινό βηματισμό, που είναι τόσο αναγκαίος στους δύσκολους και επικίνδυνους καιρούς του τραμπισμού.
