Show me the money«Ποιοι είστε κύριε Κωνσταντίνου εσείς που θα σταματήσετε τον εκσυγχρονισμό των δημόσιων πανεπιστημίων;», ρώτησε την Παρασκευή η συνάδελφος Κατερίνα Ηλιάδη, στην εκπομπή της «Πρωινή Επιθεώρηση» στο ραδιόφωνο του Πολίτη 107.6. Η ερώτηση απευθυνόταν στον πρόεδρο της Συνομοσπονδίας Γονέων Μέσης Εκπαίδευσης, Λοΐζο Κωνσταντίνου, και δεν ήταν βέβαια για την προφανή του ιδιότητα. Αυτή ήταν σαφής, αλλά για το τι εκπροσωπεί με τη στάση του ο Σύνδεσμος Γονέων που δεν είναι τίποτα άλλο από τα μικροσυμφεροντα πάνω από το γενικό καλό. Από τη μια έχουμε να κάνουμε με τον εκσυγχρονισμό του Πανεπιστημίου Κύπρου με την εισαγωγή αγγλόφωνων πτυχίων και από την άλλη έχουμε όσους έχουν κατοχυρώσει κεκτημένα και που μόνο με την υποψία πως αυτά μπορεί να τύχουν αλλαγών, αντιδρούν δυναμικά ακόμη και προκαταβολικά. Με άλλα λόγια, ποτέ δεν θα δεχθούν το κράτος να γίνει πιο συμπεριληπτικό, ακόμη και αν αυτούς δεν τους επηρεάζει. Το κράτος είναι για αυτούς ο προνομιακός τους χώρος.
Ο κρατικισμός δεν αφορά μόνο τους οργανωμένους γονείς και του καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης, αλλά πολλές ακόμη υποομάδες συμφερόντων. Όλοι αυτοί μπορούν να κατανοήσουν τις ανησυχίες τους απέναντι στην όποια φορολογική μεταρρύθμιση που μπορεί να επιχειρεί να αναδιανέμει των πλούτο της χώρας. Θα τους βρείτε απέναντι στην όποια προσπάθεια να αυξαθεί η παραγωγικότητα στη δημόσια υπηρεσία και σε μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις όπως οι τράπεζες. Είναι ο ίδιος συντηρισμός που διέπει τους επαγγελματικούς συνδέσμους που τους είδαμε στην πράξη να πολεμούν την ψηφιοποίηση, την απλοποίηση των διαδικασιών και τη διαφάνεια ώστε να συνεχίζουν να κρατούν εξαρτώμενους τους πελάτες που, κατά τα άλλα, εξυπηρετούν. Το κράτος είναι το «χωράφι» και είναι δικό τους. Στην ερώτηση της Κατερίνας Ηλιάδη «ποιος είστε;», η απάντηση είναι «αυτοί που τους ανήκει το κράτος».
Μόνο που μέσα στον μικρόκοσμό τους δεν βλέπουν τις αλλαγές που σαρώνουν την παγκόσμια οικονομία. Δεν βλέπουν πως το χωράφι τους θα «ξεραθεί» αν δεν προχωρήσουν οι στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις. Πως οι νέοι στους οποίους θα απαγορεύσουν την είσοδο σε αγγλόφωνο πτυχίο θα πάνε στην καλύτερη αλλού, με κίνδυνο ποτέ να μην επιστρέψουν για να προσφέρουν στον τόπο. Πως τα χρήματα που θα ξοδέψουν οι γονείς τους θα τα στερηθεί η αγορά της Κύπρου, όπως και τις νέες θέσεις εργασίας του πανεπιστημίου. Τα ίδια συμβαίνουν και με τη δικαιοσύνη, όπου και εκεί καταγράφεται αντίσταση σε πιο γρήγορες διαδικασίες απονομής της. Η ίδια εικόνα και σε όλη τη δημόσια υπηρεσία, όπου η ψηφιοποίηση ακόμη και εκεί που γίνεται συναντά τόση αντίσταση που καταντά να γίνεται ακόμη πιο δυσλειτουργική από ό,τι ήταν προηγουμένως. Ναι, πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα παγκοσμίως που οι διαδικασίες φεύγουν από τη φυσική παρουσία και το χαρτί και γίνονται ηλεκτρονικά, και αυτό μπορεί να πάρει περισσότερο χρόνο, όπως συνέβη με τον «Ιππόδαμο». Ακόμη και η μεταρρύθμιση των δημοτικών Αρχών ήταν μια τέτοια ιστορία αποτυχίας. Που για να ικανοποιηθούν στο τέλος όλα τα μικροσυμφέροντα, πολιτικά και τοπικά, έγινε σε βάρος του γενικότερο καλού που θα έπρεπε να υπηρετήσει.
Είναι αυτές οι νοοτροπίες που πρέπει να ηττηθούν για να προχωρήσει ο τόπος. Όσο αυτές γίνονται αποδεχτές και βρίσκουν υποστήριξη, η Κύπρος δεν θα έχει μέλλον. Ή, όπως και στην περίπτωση των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, το μέλλον της χώρας θα δουλέψει για να έχει ένα καλύτερο μέλλον μιας άλλης χώρας. Πόσο ενδιαφέρει αυτό τους οργανωμένους καθηγητές και τους γονείς; Προτιμούν μια μικρότερη, φτωχότερη χώρα αλλά δικιά τους, ή πραγματικά πιστεύουν πως οι μεταρρυθμίσεις και ο εκσυγχρονισμός αφορούν όλους τους άλλους εκτός από τους ιδίους; Και τώρα που ξέρουμε ποιος είναι ο κ. Κωνσταντίνου και ο κάθε κ. Κωνσταντίνου, η ερώτηση είναι: «Ποιοι είμαστε εμείς και τι ρόλο έχουμε σε αυτήν την ιστορία;»
