Η Ντι Κάρλο ολοκλήρωσε τις επαφές της. Παρακίνησε τις δύο πλευρές για τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων όπως είχαν συμφωνηθεί στην τριμερή τον Οκτώβριο. Έφυγε, αφήνοντας και στις δύο πλευρές την ευθύνη της έκβασης της επερχόμενης άτυπης Πενταμερούς στα μέσα Μαρτίου στη Γενεύη. Ο Τατάρ θα πάει με τη δική του ατζέντα (δύο κράτη, κυριαρχική ισότητα), την οποία αναλόγως των κατευθύνσεων και επιβολών από την Άγκυρα μπορεί, είτε θα εμμένει σε αυτήν, είτε θα κάνει πίσω. Η Τουρκία, ως μεγάλη χώρα, και ξέρει και μπορεί να ελίσσεται στη βάση της δικής της αξιολόγησης για τον διεθνή παράγοντα, ψυχομετρώντας πάντοτε τον εκάστοτε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά της τη δεδομένη στιγμή.
Ο Πρόεδρος μάχεται να ανακτήσει τη χαμένη του αξιοπιστία. Την αξιοπιστία που έχασε παρά τω πλευρώ του Νίκου Αναστασιάδη στο Κραν Μοντανά (βλέπε χθεσινή δήλωση Ακιντζί). Αλλά και την αξιοπιστία που μόνος του καταβαράθρωσε παρουσιάζοντας τα 8 αντιφατικά σημεία, με το γνωστό «take it or leave it». Το πήρε πίσω, αλλά ήταν πλέον αργά. Ακολούθησε «το απολύτως τίποτα» στο οποίο εδώ και δυο χρόνια μας έχει συνηθίσει. Όχι μόνο στα θέματα Κυπριακού, αλλά η λίστα μεγαλώνει δυσανάλογα με τα «απολύτως τίποτα» της διακυβέρνησής του. Ακούγομαι ισοπεδωτική. Είναι, όμως, δυστυχώς η πραγματικότητα της Κύπρου αυτή τη στιγμή.
Πάμε πίσω στο Κυπριακό. Στη διάρρηξη αδιεξόδου για το οποίο δήθεν «πιέζει» ο ίδιος ο Πρόεδρος και παράλληλα το μυαλό του «γεννά διεξόδους διαφυγής από τη διάρρηξη» επικαλούμενος τα λεγόμενα 8 σημεία ή τις 5 ιδέες ή δεν ξέρω τι άλλο θα σκαρφιστεί το επόμενο διάστημα! Αμφιβάλλω αν ο Πρόεδρος έχει αντιληφθεί τι διακυβεύεται στην άτυπη Πενταμερή. Η αντίληψή του περιορίζεται με το ότι «κάτι κινείται» για να μπορεί να το πλασάρει επικοινωνιακά στο εσωτερικό! Τέτοιες κουτοπόνηρες πρακτικές είναι άκρως επικίνδυνες για την Κύπρο και τις έχουμε ήδη πληρώσει ακριβά.
Επικίνδυνες, γιατί αν ο Πρόεδρος φτάσει στην άτυπη Πενταμερή χωρίς λύση με άνοιγμα οδοφραγμάτων, δίνει πρώτον: την εικόνα ότι δυσκολεύεται ακόμα και στην επίλυση απλών θεμάτων και αυτόματα τίθεται το ερώτημα κατά πόσον έχει τις ικανότητες να διαχειριστεί την πολυπλοκότητα της επίλυσης του Κυπριακού. Το χειρότερο είναι ότι δίχως άνοιγμα οδοφραγμάτων η αξιοπιστία του Χριστοδουλίδη θα «εξισωθεί» πλήρως με την αξιοπιστία του Τατάρ.
Αν πάλι, προτιμήσει να βρει τρόπο να αποφύγει την άτυπη Πενταμερή, ή να καταγραφεί στα πρακτικά συνυπευθυνότητά του για την αποτυχία της, απλώς θα επιβεβαιωθεί η συνήθης ευθυνοφοβία του και αναποφασιστικότητά του, στοιχεία του χαρακτήρα του που αποτυπώθηκαν ήδη στα προηγούμενά του πόστα (κυβερνητικός εκπρόσωπος -υπουργός Εξωτερικών), αλλά και στα χρόνια της διακυβέρνησής του. Σε μια τέτοια εξέλιξη, τα πράγματα θα γίνουν αβάσταχτα για εμάς και τη χώρα μας.
Αβάσταχτα και τρομακτικά. Μια αποφυγή ή αποτυχία της Πενταμερούς, πολύ πιθανό να οδηγήσει το Κυπριακό σε ένα τόσο βαθύ αδιέξοδο που θα χρειάζεται παγκόσμια κινητοποίηση για να ξεκινήσει ξανά μια οποιαδήποτε πρωτοβουλία. Αυτό μπορεί να μην ενοχλεί τον Χριστοδουλίδη και τις βλέψεις που έχει για το 2028. Αλλά, ποια Κύπρος θα μείνει όρθια την οποία πιστεύει ότι θα κυβερνήσει το 2028;
Έχει αντιληφθεί και αναλύσει ο Πρόεδρος τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα παγκοσμίως αλλά και περιφερειακά -κοντά μας – στην Ανατολική Μεσόγειο; Αν όντως τα έχει αναλύσει, θα αντιλαμβάνεται ότι για προβλήματα όπως το Κυπριακό τα πράγματα είναι άκρως αρνητικά. Παρακολουθεί ο Πρόεδρος με τους συμβούλους του τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία με τις πρωτοβουλίες και αποφάσεις του Τραμπ; Αποφάσεις που περιθωριοποιούν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχει δει ο Χριστοδουλίδης πώς καταρρακώνονται και οι τελευταίες ψηφίδες του διεθνούς δικαίου στο Ουκρανικό; Μέτρησε τις ομοιότητες μεταξύ Κυπριακού και Ουκρανικού στη βάση των πρόσφατων εξελίξεων; Δηλαδή, ότι επί της ουσίας νομιμοποιείται η άσκηση βίας απέναντι σε άλλο κράτος καθώς και η εισβολή. Και ότι η χώρα που εισέβαλε, δηλαδή η Ρωσία, δικαιούται όλα τα εδάφη που κατέλαβε ως λάφυρα πολέμου. Γιατί αυτό να μην το επιβάλει ο Τραμπ και στην περίπτωση της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974; Μέτρησε τους κινδύνους που εγκυμονούν αυτά τα νέα σκληρά δεδομένα;
Δεν μπορεί ο Χριστοδουλίδης να συνεχίσει να κινείται σε τακτικές Αναστασιάδη. Δεν μπορεί να αγνοεί ότι τώρα είναι ο ίδιος Πρόεδρος σε μια περίοδο όπου το πολιτικό περιβάλλον, τόσο γεωπολιτικά όσο και σε σχέση με την επιρροή της Τουρκίας στις εξελίξεις στη Συρία και Ανατολική Μεσόγειο, είναι προφανώς διαφορετικό. Ποιος μπορεί να είναι βέβαιος ότι ο Τραμπ, εξαιτίας της επιρροής της Τουρκίας, δεν θα μας επιβάλει οδυνηρές αποφάσεις, όπως την αναγνώριση του ψευδοκράτους ή δεν θα τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή αποκαλώντας τη «γραμμή ειρήνης»; Γνωρίζω ότι εξυπηρετεί τον Πρόεδρο να είναι «χαμένος στα σημεία». Αυτό αποτελεί το «comfort zone» του. Η χώρα όμως και η κοινωνία δεν αντέχει άλλο κόστος από έναν Πρόεδρο που φαίνεται να τα έχει χαμένα.
