Όσα δάκρυα κι αν χυθούν, όση οργή, θυμός και λύπη κι αν μας καταβάλουν, με αφορμή το τραγικό περιστατικό με θύματα πέντε μέλη της ίδιας οικογένειας στον Άγιο Νικόλαο Λεμεσού, η αλήθεια μια είναι. Στην Κύπρο της ευμάρειας και των υψηλών δεικτών της οικονομίας, στην Κύπρο των συνεχών αναβαθμίσεων από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης… Στην Κύπρο της ανάπτυξης και της περηφάνιας των ταγών της γιατί από τα τάρταρα της οικονομίας και τα καζάνια της κολάσεως σήμερα αριστεύουμε και από τα σκουπίδια βρισκόμαστε στη βαθμίδα Α, η ανάπτυξη δεν είναι για όλους. Είναι για τους λίγους και οι πολλοί απλά παρακολουθούν τους πύργους να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, τα ενοίκια να εκτοξεύονται στα ύψη και την απόκτηση στέγης να παραμένει όνειρο…
Ναι, σε αυτή την Κύπρο των επενδύσεων και των απλησίαστων ενοικίων, των αστρονομικών ποσών για την απόκτηση μιας στέγης, της ραγδαίας αναπτυξιακής πορείας της οικονομίας, της έξυπνης, της ορθής και διορατικής οικονομικής πολιτικής… Σε αυτή την Κύπρο, αφθονούν οι δυσπραγούντες συνάνθρωποί μας και πληθαίνουν οι αβοήθητοι συμπολίτες μας. Είναι δεκάδες χιλιάδες οι συνάνθρωποί μας, νέοι και γέροι, που ζουν στα όρια της φτώχειας, που έχουν υποτυπώδη ποιότητα ζωής, που στερούνται βασικά υλικά αγαθά όπως στοιχειώδη θέρμανση τον χειμώνα και ελάχιστη δροσιά το καλοκαίρι.
Ένα τραγικό περιστατικό ξημερώματα Σαββάτου ήρθε να μας υπενθυμίσει πως οι αξιολογήσεις των διεθνών οίκων για εμπιστοσύνη, σταθερότητα, ανάπτυξη της κυπριακής οικονομίας δεν αφορούν τους ευάλωτους και τα χαμηλά στρώματα του πληθυσμού. Αφορούν εκείνους που, με πομπώδεις διακηρύξεις, θέλουν να μας πείσουν πως ζούμε στον παράδεισο.
Πώς ερμηνεύει ο φτωχός κόσμος τα μεγάλα λόγια του τύπου «έχουμε δημιουργήσει το απαραίτητο κλίμα εμπιστοσύνης και σταθερότητας για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων στον τόπο μας; Δημιουργήσαμε κλίμα εμπιστοσύνης για την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας και τη συνεχή δημιουργία νέων θέσεων εργασίας»;
Τι σημαίνει για τον οικογενειάρχη με δύο και τρία παιδιά η συνεχής υποβολή πως όλα βαίνουν καλώς, όταν αυτός δεν μπορεί να ζήσει την οικογένειά του με τον μισθό που παίρνει; Δεν μπορεί να διασφαλίσει την ηρεμία και την πίστη στα παιδιά του πως όλα θα γίνουν καλύτερα; Δεν μπορεί να τους διασφαλίσει ένα μικρό, αλλά άνετο και ασφαλές σπίτι;
Στην Κύπρο που οι αριθμοί ευημερούν, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ζουν κοντά στο όριο της φτώχειας ή κάτω από αυτό. Στη Λεμεσό, την πόλη που «πετά», στην πόλη που στο εξωτερικό παρουσιάζεται ως ο νέος οικονομικός παράδεισος, δυο γονείς με τα τρία παιδιά τους αναγκάστηκαν να διαμένουν στην ταράτσα των γονιών τους σε ένα υποστατικό, ένα παράπηγμα με πασιφανείς ελλείψεις και συναφείς «εκπτώσεις». Πόσοι και πόσοι νέοι μας δεν αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στα παιδικά τους δωμάτια στα 30 και στα 35 τους; Πόσοι και πόσοι νέοι μας, παντρεμένοι πια με βρέφη και νήπια, δεν μένουν αναγκαστικά με τους γονιούς τους; Σε ποιους δείκτες, σε ποιες μετρήσεις καταγράφονται αυτά τα καταθλιπτικά και δυσβάσταχτα κοινωνικά φαινόμενα;
Μια νέα, πενταμελής οικογένεια με τρία ανήλικα παιδιά δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή. Αυτή η νέα τραγωδία που συγκλόνισε το παγκύπριο έχει ονοματεπώνυμο, ονομάζεται ανέχεια, ανάγκη, δυσπραγία, φτώχεια. Να τη λέμε την αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι…
