Μπορεί άραγε η Λευκωσία να γίνει μια κανονική, ευρωπαϊκή πόλη, όπου οι πολίτες μπορούν να αξιοποιούν κάθε της γωνιά; Να κάνουν βόλτες στην πόλη, να παρακολουθούν τους άλλους πολίτες, να χρησιμοποιούν τις συγκοινωνίες, να περπατούν; Αν κάτι πρέπει να παραδεχθούμε είναι πως έχουμε κάνει το αυτοκίνητο το πλέον απαραίτητο στοιχείο στην καθημερινότητά μας.
Ένα παλιό σαράβαλο αμάξι που έμεινε στα μισά του δρόμου, είναι αρκετό για να δεις αλλιώς τον τρόπο που ζούμε στην πόλη που εργαζόμαστε. Και βάζοντάς μας όλους στον κουβά, έχουμε μετατρέψει τη ζωή μας σε λεπτοδείκτες του χρόνου που προσπαθούν να είναι συνεπείς στην ώρα που φεύγει. Οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες μας έχουν μετατρέψει σε όντα που απλώς περιφερόμαστε σε μια πόλη για να προλάβουμε τις υποχρεώσεις. Έχουμε βάλει στο κούφιο μας μυαλό πως χωρίς το αμάξι δεν πας πουθενά. Δεν κυκλοφορείς. Δεν μπορείς να πας στο σουπερμάρκετ που είναι 2 μέτρα από το σπίτι σου. Δεν μπορείς να επισκεφθείς τον γιατρό, να πας στο περίπτερο για τσιγάρα, αρνείσαι να χαλάσεις άλλα 10 λεπτά από τη ζωή σου για να πας με το παιδί σου με τα πόδια στο σχολείο.
Το περιστατικό με το αμάξι, όπως αυτό που έζησα εγώ, είναι αρκετό για να δεις την πόλη με άλλη ματιά. Από την Αγλαντζιά μέχρι την παλιά Λευκωσία και από το πανεπιστήμιο Λευκωσίας, διασχίζοντας τον Άγιο Δομέτιο μέχρι την πλατεία Σολωμού, η αστική εμπειρία στη Λευκωσία είναι πραγματικά εντελώς διαφορετική απ’ αυτήν που έχεις όταν είσαι στο αμάξι. Περιμένεις στην κίνηση, παρακολουθείς το κινητό, σκέφτεσαι πως πρέπει να έχεις τα σωστά τραγούδια στο spotify ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πετύχεις έναν ωραίο καβγά της παραγωγού με κάποιο κυβερνητικό παράγοντα που θα σε ψυχαγωγήσει και θα σε προβληματίσει.
Περπατώντας ανάμεσα στις γειτονιές βλέπεις όμως αλλιώς την πόλη σου. Δρόμους και σπίτια, πολυκατοικίες και πλατείες, σε τραγική παρακμή, αλλά συνάμα και γειτονιές γαλήνιες και απρόσμενα φωτεινές. Εν τέλει αυτό που συνειδητοποιείς είναι πως η άποψη που έχεις για τη Λευκωσία είναι εντελώς διαφορετική απ’ αυτήν που έχεις απ’ τη θέση του οδηγού.
Προφανώς και δεν είναι η ιδανική εικόνα. Προφανώς και έχουν να γίνουν πάρα πολλά. Φυσικά, υπάρχει ακόμη ένα στοιχείο, όταν κινδυνεύσεις από τα αμάξια περπατώντας σε δρόμους χωρίς πεζοδρόμια. Συνειδητοποιείς πως θα προτιμούσες να έχει επενδύσει το κράτος σε πέντε πεζοδρόμια περισσότερα για να συνδέσουν τη Λάρνακος με το κέντρο της πόλης, τον Άγιο Δομέτιο με την Έγκωμη και τη Λευκωσία, τον Στρόβολο με τα Λατσιά, παρά να γεμίσουμε αντιδημάρχους. Και από αυτές τις ενέργειες που δεν έγιναν, καταλαβαίνει κανείς πως τα κόμματα μετέτρεψαν ακόμη και την τοπική αυτοδιοίκηση σε φέουδο βολέματος και μίζας και δεν νοιάζονται όχι μόνο για τους πολίτες, ούτε καν για την πόλη τους.
