Θύματα της ίδιας της προπαγάνδας μας, αποδεχτήκαμε την κυρίαρχη εντύπωση ότι για το άλυτο Κυπριακό οφείλεται αποκλειστικά η αδιαλλαξία της Τουρκίας. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, τα κόμματα πιπιλούν την καραμέλα, ότι μόνο ο Τατάρ επιμένει σε λύση εκτός πλαισίου, αγνοώντας ότι ο πρώτος που πρότεινε τα δυο κράτη ήταν ο ίδιος ο Αναστασιάδης στον Τσαβούσογλου, στο Κραν Μοντανά. Η δική μας πλευρά, τα κόμματα της συγκυβέρνησης και ο Νίκος Χριστοδουλίδης, εμμένουν στην επίλυση του Κυπριακού εντός του συμφωνημένου πλαισίου. Βέβαια, αν τους ρωτήσει κανείς ποιο είναι αυτό το συμφωνημένο πλαίσιο, λένε τόσες ασυναρτησίες μαζεμένες που αντιλαμβάνεται κανείς ότι ούτε ξέρουν τι θέλουν ούτε ξέρουν πώς θα το διεκδικήσουν. Πλησιάζει, κατά πληροφορίες, έστω και ως απειλή, και η άτυπη Πενταμερής σε δύο βδομάδες πιθανότατα στη Γενεύη. Εύχομαι ο Πρόεδρος να μην σκαρφιστεί άλλα «σημεία και άλλες ιδέες» του τύπου «take it or leave it» λες και παίζει επιτραπέζιο. Και, επιτέλους, να καταλάβει ότι, άλλο μια συζήτηση για τα οδοφράγματα και άλλο μια έστω και άτυπη Πενταμερής.
Ο «εχθρός» του κυπριακού προβλήματος αυτή τη στιγμή δεν είναι μόνο ο Τατάρ, ούτε μόνο η Τουρκία. Επιμένω να το καταγράφω, αναγνωρίζοντας συναισθηματικές αντιδράσεις κάποιων, γιατί αισθάνομαι ότι δεν είναι πλήρως αντιληπτό στο εσωτερικό σε πόσο κρίσιμη στιγμή βρισκόμαστε στο Κυπριακό. Οι γεωπολιτικές ανατροπές, μαζί και οι νοοτροπίες του Τραμπ, είναι αναντίλεκτα δύο «νέοι εχθροί» της επίλυσης του Κυπριακού. Η Τουρκία αναβαθμίζεται συνεχώς στην Ανατολική Μεσόγειο – δεν είναι ότι δεν ήταν- αλλά τώρα επιπλέον αποκτά περισσότερη ισχύ λόγω των εξελίξεων στη Συρία. Χαρακτηριστικό ότι και η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν κρίνουμε με τις τελευταίες εξελίξεις στη Συρία και με τις επισκέψεις Ευρωπαίων αξιωματούχων στην Άγκυρα, εδραιώνουν την Τουρκία ως τον βασικό καταλύτη της σταθερότητας στη Μέση Ανατολή.
Από την άλλη, είναι φανερό ότι ο Τραμπ με το MAGA δεν κάνει πολιτική. Άλλωστε, δεν ξέρει να είναι πολιτικός. Λειτουργεί επιχειρηματικά. Ξέρει όμως ότι είναι ο πλανητάρχης που μπορεί να υποχρεώσει χώρες όπως την Ουκρανία να ακολουθήσουν τους όρους του δικού του παιχνιδιού. Η προσέγγισή του είναι καθαρά συναλλακτική. Αποζημιώνεται για τις δαπάνες της χώρας του στον πόλεμο της Ουκρανίας, απαιτώντας σημαντικό μέρος των σπάνιων γαιών της χώρας. Οι οποίες, ως γνωστόν, είναι απαραίτητες ώστε η αμερικάνικη τεχνολογία να αναβαθμίσει τη βιομηχανική της παραγωγή. Βέβαια, αυτά τα σπάνια μέταλλα που χρησιμοποιούνται στην τεχνολογική βιομηχανία, εξυπηρετούν… και τον Έλον Μασκ. Ο Τραμπ θα τερματίσει το Ουκρανικό με κερδισμένη την Αμερική, ίσως και τη Ρωσία.
Στην Κύπρο θα μου πείτε, ευτυχώς, δεν έχουμε σπάνιες γαίες... Έχει όμως η Τουρκία σπάνιες γαίες και άλλου τύπου «σπάνιες γαίες»! Είναι πλέον ο δυνατός παίχτης στη Συρία και αν θυμάστε καλά ήταν και είναι αξιόπιστος συνομιλητής ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία. Μάλιστα οι σχέσεις Τουρκίας και Ρωσίας είναι περίπου άριστες, έχοντας συμφωνίες δισεκατομμυρίων σε εμπόριο και πυρηνικά ( βλέπε Ακιουγιού ). Φανταστείτε σε ένα ευρύτερο συναλλακτικό deal, ο Τραμπ να αποφασίσει να αρχίσει εμπορικές συναλλαγές με τα κατεχόμενα για λόγους πολιτικού συμβολισμού. Ταυτόχρονα και με την έναρξη κάποιων πτήσεων από και προς το Ercan, και τότε ολοκληρώνεται η τραγωδία του 1974, έτσι απλά και διαδικαστικά. Μια άτυπη αναγνώριση (recognition of entity) και είναι το τέλος μας.
Στη βάρδια του Νίκου Χριστοδουλίδη, που ακόμα είναι χαμένος στο λαβύρινθο των σημείων, δεν χρειάζονται τυμπανοκρουσίες για να μεταπέσει ένα παγωμένο Κυπριακό σε ένα εντελώς ανύπαρκτο θέμα. Από «frozen conflict» σε «non issue». Όσα διαβήματα, όσα ψηφίσματα, όσες «κυρώσεις» (sic) και να επιτύχει σε διεθνή φόρα, θα γίνει όπως έγινε με την κλειστή πόλη της Αμμοχώστου. Τελικά, τι κατάφερε; Το απόλυτο τίποτα! Ο «εχθρός» του Κυπριακού δεν είναι μόνο τα νέα τετελεσμένα που παρατηρούμε καθημερινά σε αυτό το αβέβαιο διεθνές σκηνικό, είναι επίσης ο χρόνος που κυλάει εις βάρος μας, αλλά κυρίως ένας άβουλος Πρόεδρος που άτυπα έχει ήδη ξεκινήσει την προεκλογική αντί να προλάβει όσα δυσάρεστα έρχονται!
