Τρία γεγονότα που δεν συνδέονται καθόλου μεταξύ τους, ωστόσο δείχνουν απόλυτα ποιοι είμαστε. Και πόσο σωστά ενημερωμένοι είμαστε. Το πρώτο γεγονός είναι η απόφαση του ΕΔΔΑ για την υπόθεση της Βρετανίδας στην Αγ. Νάπα. Θυμάστε πως θα καταγγέλλαμε παντού κάποιους που ήθελαν να πλήξουν το νησί μας; Ε λοιπόν ήρθε ένα χαστούκι. Που δεν ήταν χαστούκι. Ήταν η επιβεβαίωση για το πώς συμπεριφέρεται το κράτος μας απέναντι στα θύματα βίας: Το ΕΔΔΑ παρατήρησε ότι η υπόθεση αποκάλυπτε ορισμένες προκαταλήψεις σχετικά με τις γυναίκες στην Κύπρο, οι οποίες εμπόδιζαν την αποτελεσματική προστασία των δικαιωμάτων της Χ ως πιθανό θύμα έμφυλης βίας. Το δικαστήριο, μιλά καθαρά για θματοποίηση. Λοιπόν, με τον πλέον επίσημο τρόπο μας λένε πως είμαστε ένα κράτος της προκατάληψης απέναντι στα θύματα βίας, πως οι αρχές δεν κάνουν όσα πρέπει και μάλιστα μετατρέπουν το θύμα σε θύτη. Εκείνος απλά ο ξερός ο τίτλος «χαστούκι από ΕΔΔΑ στην Κύπρο» δεν μπορεί να αποτυπώσει το μέγεθος του ρεζιλέματος ενός κράτους που δεν σέβεται καθόλου τα θύματα βίας. Το ξέραμε. Το βλέπαμε. Το έχουμε πλέον με τη βούλα.
Το δεύτερο γεγονός είναι όσα τραγελαφικά συνέβησαν με το πρόγραμμα Imagine. Για να φανταστείτε την παράνοια αυτού του τόπου, το ίδιο Μέσο, το οποίο γράφει για την επιτυχία του προγράμματος, αναπαράγοντας την είδηση του ΚΥΠΕ, είναι το ίδιο που γράφει… αποκαλύψεις για το σκάνδαλο με το πρόγραμμα. Οι συντάκτες ροής του Μέσου δεν διαβάζουν όσα αναμεταδίδουν, ενώ ταυτόχρονα προβάλλουν το… κακό πρόγραμμα, λες και τώρα ανακάλυψαν πως υπάρχουν δικοινοτικές δράσεις σε αυτόν τον τόπο.
Το τρίτο είναι όσα συνέβησαν την Παρασκευή 28/02. Όταν ο λαός κατέβηκε μαζικά στην πλατεία Ελευθερίας για τις διαδηλώσεις για το δυστύχημα στα Τέμπη. Μα τι μας αφορούν τα Τέμπη έγραφαν κάποιοι στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και γιατί δύο χρόνια μετά; Αυτή είναι μια ερώτηση αφελούς ανθρώπου που διαβάζει μόνο τους τίτλους γυρίζοντας σελίδας ή απλά κάνει σκρολ στο διαδίκτυο. Τα Τέμπη μετατράπηκαν από δυστύχημα σε ένα έγκλημα συγκάλυψης όταν αποκαλύφθηκαν τα ηχητικά τον Ιανουάριο και γι’ αυτό πλέον δεν ήταν τα λάθη μιας κυβέρνησης σε ένα δυστύχημα, αλλά η προσπάθεια να καλυφθούν και να αποκρύψουν στοιχεία. Τώρα, γιατί μας αφορά στο νησί; Πέραν των δύο νεκρών από την Κύπρο, απλά και λαϊκά θυμηθείτε μόνο πόσες αποφάσεις λαμβάνονται ή πόσες φορές ακολουθούμε την Ελλάδα στις αποφάσεις της. Ήταν κάτι παραπάνω από διαμαρτυρία για ένα δυστύχημα. Ήταν μια διαμαρτυρία ανθρώπων για ένα έγκλημα που πάει να συγκαλυφθεί. Ήταν αυτό που μας ήρθε στα διαβατήρια, ήταν μια συσσωρευμένη οργή.
Αν ήταν μόνο τα δύο πρώτα γεγονότα στην εξίσωση, όπου δείχνουν πως οι θεσμοί έχουν πραγματικό πρόβλημα, ενώ με το δεύτερο πως μας αρέσει ακόμη να τρώμε σανό, θα λέγαμε πως πρέπει να βρούμε σπάνιες γαιές να πείσουμε τον Τραμπ να μας εξαγοράσει. Το τρίτο όμως και η αθρόα προσέλευση του κόσμου, δείχνουν πως υπάρχει αχτίδα φωτός αντίστασης σε αυτόν τον τόπο και πως δεν είμαστε απλά του καναπέ. Αρκεί να το πάρουμε απόφαση.
