Τούρτες, χαρές και πανηγύρια σε δύο τηλεοπτικούς σταθμούς, το Σίγμα και τον Alpha με τον πρώτο να γιορτάζει τα 30 χρόνια παρουσίας του και τον δεύτερο τα 9 χρόνια. Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται αισίως 33 χρόνια από εκείνη την έναρξη του πρώτου ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού στην Κύπρο, του Λόγου που ξεκίνησε Μεγάλο Σάββατο το 1992, ο οποίος αποδείχθηκε εντέλει πως δεν ενίσχυσε την πολυφωνία, αλλά μας την πήγε και κάποια χρόνια πίσω λογοκρίνοντας σειρές και ταινίες και επιβάλλοντας τις θέσεις της εκκλησίας. Ακολούθησε και η δημιουργία άλλων τηλεοπτικών σταθμών. Πρώτα ήταν ο ΑΝΤ1, μετά το Σίγμα, μετά ο Λόγος έγινε Mega, ήρθαν στο μεταξύ και τα τοπικά που τα έκλεισε η μετάβαση στην ψηφιακή τηλεόραση που ήθελε όλους τους σταθμούς να εκπέμπουν παγκύπρια.
Από εκείνη τη δημιουργικότητα των πρώτων χρόνων της τηλεόρασης, περάσαμε 33 χρόνια μετά στην απόλυτη ξηρασία. Στα πρώτα χρόνια της η τηλεόραση έκανε εκπομπές με ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Τώρα, τίποτα. Η δημόσια ραδιοτηλεόραση έχει με το ζόρι μία πολιτική εκπομπή σε prime time προβολή και τα ιδιωτικά ούτε μία (ούτε καν στις τελευταίες εκλογές δεν έκαναν εκπομπές π.χ. στον Alpha), την ίδια ώρα που το κοινό μοιάζει να διψάει για ενημέρωση και συζητήσεις, καθώς ήρθαν τα podcasts να πετάξουν στα μούτρα των καναλιών την απάντηση στο ερώτημα αν τα… βλέπει το κοινό. Φυσικά και θέλει, αρκεί να μην υπάρχουν εξαρτήσεις, να υπάρχει ελευθερία, να έχεις τα κότσια να φιλοξενείς κάποιον στον οποίον να μπορείς να αντιπαρατεθείς.
Στα πρώτα της χρόνια η κυπριακή τηλεόραση επένδυσε στο τοπικό προϊόν. Τώρα, πέραν της εξάρτησης από την πολιτική εξουσία, τα κυπριακά κανάλια έγιναν απόλυτα εξαρτώμενα από τα ελληνικά κανάλια, χωρίς να υπάρχει το τοπικό στοιχείο στο prime time. Υπάρχουν κάτι κακέκτυπα ελληνικών πρωινάδικων, εκπομπές που αναπαράγουν την τηλεόραση με ανέμπνευστο χιούμορ για να ικανοποιήσουν το υπερεγώ των ανθυποστάρ και οι ενημερωτικές παραγωγές στην πρωινο-μεσημεριανή ζώνη που αν δεν υπήρχε η υποχρέωση από την Αρχή Ραδιοτηλεόρασης ούτε καν θα έμπαιναν στον κόπο. Καμία έμπνευση, κανένα όραμα για το κοινό που περνάει δύσκολα.
Φυσικά, τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει η ίδια η πολιτεία και η αρμόδια Αρχή Ραδιοτηλεόρασης που δεν θέσπισαν κανόνες, ώστε να υπάρχει τοπικό περιεχόμενο, για να μπορεί να στηρίζεται η κυπριακή τηλεοπτική βιομηχανία και άφησαν τους επιχειρηματίες να θησαυρίζουν απλώς αναπαράγουν το ελληνικό περιεχόμενο, στέλνοντας στην ανεργία δεκάδες τεχνικούς και ηθοποιούς.
Συνεπώς, είναι να διερωτάται κανείς. Τι άραγε γιορτάζουν τα κυπριακά κανάλια; Το γεγονός πως δεν έχουν καμία παραγωγή μυθοπλασίας τα τελευταία χρόνια; Το γεγονός πως το κοινό τους γυρνάει την πλάτη, αφού προτιμάει να βλέπει απευθείας από την Ελλάδα τις σειρές και τα realities; Οπότε θα ήταν καλύτερο αντί τούρτες και χαϊκλέ γεύματα με σολομό, να απαγγείλουν τον ίδιο τον Σολωμό με το «Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».
