Ήταν ένα μεγάλο σοκ για εμάς όταν η Fluffy (χνουδωτή) γέννησε δύο γατάκια - η Fluffy ήταν η γάτα μας, αλλά ήταν μόλις πέντε μηνών και σίγουρα ήταν μια γάτα Maine Coone με πολύ τρίχωμα, οπότε δεν είχαμε παρατηρήσει ποτέ ότι ήταν έγκυος. Μόνο αφού γέννησε, η μητέρα της Fluffy κουβάλησε τα εγγονάκια-γατάκια της στο σπίτι μας και τότε μόνο συνειδητοποιήσαμε ότι είχε γεννήσει δύο γατάκια. Το ένα από αυτά τα γατάκια ήταν ένα ξανθό αρσενικό και το άλλο ήταν ένα γκριζόλευκο γατάκι. Ήταν 21 Απριλίου 2014 και έβρεχε και η Fluffy, ίσως λόγω έλλειψης εμπειρίας, είχε γεννήσει ακριβώς κάτω από τη σωλήνα του φρεατίου όπου υπήρχε πολύ νερό. Ως αποτέλεσμα, τα μάτια ενός από τα γατάκια της είχαν μολυνθεί. Αυτό ήταν το ξανθό γατάκι που το φώναζα Marzipan και μερικές φορές Garfield, αλλά επειδή είχαμε τέσσερις γάτες, ήταν πιο εύκολο να τις φωνάζουμε όλες Kedi (γάτα) και όλες έτρεχαν όπου κι αν βρίσκονταν. Τελικά τον φωνάζαμε Sari Kedi που σημαίνει κίτρινος γάτος. Το αδελφάκι του πέθανε περίπου σε έναν μήνα αλλά ο κίτρινος γάτος παρέμεινε μαζί μας για 11 χρόνια.
Μακρά η ιστορία της οικογένειας με γάτες
Η οικογένειά μας έχει μια πολύ μακρά ιστορία με τις γάτες - μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο με γάτες, η μητέρα μου αγαπούσε τις γάτες και πριν γεννηθώ, τη δεκαετία του 1940 και του 1950, όταν πήγαιναν διακοπές στο χωριό Άλωνα, έπαιρναν και τις γάτες τους εκεί γιατί τις ήθελαν τα παιδιά (ο αδελφός και η αδελφή μου). Τις έβαζαν σε σακιά και τις μετέφεραν με το λεωφορείο μέχρι την Άλωνα όπου έμεναν για τρεις μήνες και όταν επέστρεφαν στη Λευκωσία, ήταν καθήκον του αδελφού μου να τις πιάσει και να τις βάλει πάλι στα σακιά για το ταξίδι της επιστροφής με το λεωφορείο.
Η μητέρα μου κάθε Σάββατο έπαιρνε πάντα κρέας από τον χασάπη για τις αδέσποτες γάτες της γειτονιάς μας - λεγόταν ishkembe (πατσάς) και η μητέρα μου στεκόταν στον κήπο και έκοβε κομμάτια από αυτόν τον πατσά για τις γάτες. Εκείνες περίμεναν με ανυπομονησία να τις ταΐσει. Πώς γνώριζαν οι γάτες για αυτό το τελετουργικό κάθε Σάββατο; Το ήξεραν, υποθέτω λόγω της μυρωδιάς.
Η Silly (ανόητη) γάτα
Στο σπίτι μου είχαμε τέσσερις γάτες: Η πρώτη γάτα ήταν η γιαγιά, την οποία είχα εξημερώσει. Ήταν μια γάτα του δρόμου και μου πήρε περίπου οκτώ μήνες προσπάθειας για να την εξημερώσω. Την αποκαλούσα «ανόητη γάτα» επειδή πάντα παραπονιόταν και έκανε ανόητα πράγματα.
Γέννησε δύο γατάκια και το ένα από αυτά πέθανε αλλά η Fluffy (χνουδωτή) επιβίωσε. Η γιαγιά γάτα γέννησε και άλλες γάτες και μία από αυτές που ονομαζόταν Blacky είναι ακόμα μαζί μας τώρα. Η Blacky είχε γεννηθεί περίπου την εποχή που γεννήθηκε η Marzipan. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να την εξημερώσω, όπως και τη μητέρα της και μου πήρε μήνες προσπαθειών και τελικά με εμπιστεύτηκε και ήρθε στο σπίτι για να φάει. Εξακολουθεί να φοβάται πολύ τους άλλους ανθρώπους, δεν επιτρέπει ποτέ σε κανέναν να την αγγίξει εκτός από εμένα και τον γιο μου. Δεν μπορούσαμε να την πάρουμε στον κτηνίατρο μας - μια φορά μόνο για στείρωση. Δεν δεχόταν ποτέ να τη βάλουμε σε καλάθι για γάτες, έτσι αντί γι' αυτό, ο κτηνίατρος ερχόταν στο σπίτι για να της κάνει τα εμβόλια. Έχω ακόμα σημάδια από τα νύχια της στα χέρια μου.
Η Silly ήταν πολύ ιδιαίτερος χαρακτήρας. Όταν τάιζα και τις τέσσερις γάτες, πρώτα προσπαθούσε να φάει ό,τι βρισκόταν μπροστά από την κόρη της και κρατούσε το δικό της φαγητό για να το φάει αργότερα. Ό,τι και να έκανα, εξακολουθούσε να κυνηγάει το φαγητό της γατούλας της και όχι αυτό που βρισκόταν μπροστά της. Η Silly μια μέρα πριν από μερικά χρόνια δηλητηριάστηκε και πέθανε. Η Fluffy χτυπήθηκε από αυτοκίνητο και τη χάσαμε κι αυτήν. Από τέσσερις γάτες, είχαμε μείνει με δύο: την Blacky και τον Marzipan. Και η Blacky ήταν ακριβώς όπως τη μητέρα της, τη Silly. Ποτέ δεν έτρωγε ό,τι ήταν μπροστά της, αλλά κυνηγούσε ό,τι ήταν μπροστά στον Marzipan.
Marzipan
Ίσως ο Marzipan να ήταν ο μόνος γάτος που είχαμε ποτέ με τον οποίο είχαμε τόσο στενή και συνδεμένη σχέση. Όταν γεννήθηκε με μολυσμένα μάτια, τον πήγαινα κάθε μέρα στον κτηνίατρο για να καθαρίσει τα μάτια του και να του βάλει κάποιες αλοιφές προσπαθώντας να σώσει τα μάτια του. Για ενάμιση μήνα, κάθε μέρα τον έπαιρνα στην κτηνιατρική κλινική, όμως έχασε το μεγαλύτερο μέρος της όρασής του και έβλεπε μόνο μερικώς. Αυτό τον έφερε σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση και προσπαθούσαμε να τον φροντίζουμε και να τον προστατεύουμε σε όλη του τη ζωή.
Όταν γεννήθηκε, επειδή τον έπαιρνα κάθε μέρα στον κτηνίατρο, η μητέρα του δεν τον ήθελε κοντά της. Ήταν επειδή άγγιζα το γατάκι και η μυρωδιά μου καθώς και η μυρωδιά του κτηνιάτρου -η ανθρώπινη μυρωδιά- ήταν παντού πάνω του και η μητέρα του δεν ήθελε να τον φροντίζει.
Επειδή δεν μπορούσε να δει ικανοποιητικά, ο Marzipan έβρισκε τον δρόμο μέσω της όσφρησης και ερχόταν για να ξαπλώσει κοντά στα πόδια μου.
Έμαθα να περπατάω προσεκτικά, του άρεσε η ησυχία στο σπίτι - κάθε θόρυβος τον έκανε να φεύγει. Περπατούσα σαν μπαλαρίνα μέσα στο σπίτι για να μην φοβηθεί.
Ο Marzipan ήταν παιχνιδιάρης γάτος, του άρεσε να παίζει με ένα ξερό φύλλο, να κρύβεται κάτω από τα φύλα, να παίζει με ένα κομμάτι ψωμί πετώντας το πάνω-κάτω και να το πιάνει σαν να έπιανε το θήραμά του.
Στον κήπο ξάπλωνε για ώρες με υπομονή, περιμένοντας να πιάσει μία από τις φάσσες ή τα περιστέρια που κατέβαιναν για να πιούν νερό από τη λιμνούλα μας. Πολλές φορές προσπαθούσε να πηδήξει πάνω στη λιμνούλα για να τα πιάσει, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερνε ποτέ, αφού πετούσαν μπορούσαν να πετάξουν μακριά.
Μόλις έμπαινε στο δωμάτιο, πρώτα χαιρετούσε εμένα και τον σύζυγό μου. Σε αντίθεση με τις άλλες γάτες στο σπίτι, δεν πήγαινε κατευθείαν στην κουζίνα για να φάει, αλλά πρώτα περνούσε λίγο χρόνο μαζί μας και μετά, όταν σηκωνόμασταν για να φέρουμε νερό, ερχόταν για να φάει.
Όταν καθόμασταν στον κήπο για να φάμε οικογενειακώς, βάζαμε μια καρέκλα γι' αυτόν κοντά στο τραπέζι για να μπορεί να καθίσει μαζί μας. Ή αν καθόμασταν δίπλα στη λιμνούλα στον κήπο μας, βάζαμε την καρέκλα του εκεί για να καθίσει μαζί μας. Αλλιώς διαμαρτυρόταν και πηδούσε πάνω στο τραπέζι μόνο και μόνο για να δείξει ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε την καρέκλα του στη θέση της, δίπλα στις δικές μας καρέκλες! Θεωρούσε τον εαυτό του μέρος της οικογένειας.
Στα τέλη Ιανουαρίου, σταμάτησε να τρώει, αρρώστησε και έκανε εμετούς. Τον πήρα στον κτηνίατρο, τον ίδιο κτηνίατρο που είχε φροντίσει τα μάτια του όταν είχε γεννηθεί. Έμεινε στην κλινική για μερικές μέρες για εξετάσεις και τελικά μάθαμε ότι είχε καρκίνο στο συκώτι, δεν μπορούσε να χειρουργηθεί λόγω της ηλικίας του -ήταν 11 χρονών- και ήταν καλύτερα να τον πάρουμε σπίτι για να περάσει τις τελευταίες του μέρες στο περιβάλλον που αγαπούσε.
Οι τελευταίες μέρες του ήταν πολύ επώδυνες και προσπαθούσε να βρει ένα μέρος για να ξαπλώσει και να πεθάνει. Μαζί με τον κτηνίατρο, πήραμε μια πολύ δύσκολη απόφαση να δώσουμε τέλος στον πόνο του. Στις 12 Φεβρουαρίου 2025, ο κτηνίατρος τον κοίμισε. Παρόλο που ήμουν παρούσα όταν ο κτηνίατρος τον κοίμισε, όταν επέστρεφα στο σπίτι, περίμενα συνεχώς να έρθει από στιγμή σε στιγμή, να περάσει από την πόρτα και να μας χαιρετήσει τον κάθε ένα μας. Άφησε ένα τόσο μεγάλο κενό και δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω αυτόν τον πόνο. Μετά τον θάνατο της μητέρας μου το 2005, αυτό ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα για μένα, αφού το σπίτι μας ήταν γεμάτο από τις αναμνήσεις του.
Μόνο όταν έφυγε, συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο χώρο κάλυπτε στη ζωή μας, πως θεράπευε τις κουρασμένες ψυχές μας από τον πολύχρονο αγώνα για ειρήνη και συμφιλίωση, πως μας γιάτρευε μόνο με την παρουσία του. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη και ας μάθουμε όλοι πόσο πολύτιμα είναι τα ζώα για τη επούλωση των ψυχών μας.
Τηλ: 99966518
