Έπεσα χθες πάνω σ ’αυτή τη φωτογραφία. Απεικονίζει ό,τι απέμεινε από μια αγορά κάπου στο Χάρκοβο της Ουκρανίας μετά από πρόσφατο ρωσικό κτύπημα. Στην αρχή αναρωτήθηκα κατά πόσον η καταστροφή που αποτυπώνεται στη φωτογραφία είναι αποτέλεσμα της τελευταίας επίθεσης ή ενός συνδυασμού επιθέσεων και βομβαρδισμών των τελευταίων τριών χρόνιων. Κατέληξα ότι λόγω και της περιοχής στην οποία βρίσκεται η αγορά, μάλλον είναι το δεύτερο. Έπειτα όμως ένα άλλο ερώτημα γεννήθηκε μέσα μου: Και αν αυτή η αγορά είναι ένας χώρος ο οποίος καταστράφηκε και μια και δύο και τρεις φορές και οι άνθρωποι εκείνης της περιοχής θα πρέπει τώρα να την ξανακτίσουν, γνωρίζοντας ότι μπορεί σε μια ημέρα, εβδομάδα, μήνα, ένας άλλος πύραυλος ή drone να την καταστρέψει;
Μπήκα χωρίς να το καταλάβω στη θέση εκείνων των ανθρώπων που εδώ και τρία χρόνια έχουν χάσει σπίτια, φίλους συγγενείς, παλεύουν καθημερινά να επιβιώσουν, να σώσουν ό,τι μπορούν, να έχουν μια κανονική ζωή, υπό τον φόβο πάντα ότι ο επόμενος πύραυλος μπορεί να τους πετύχει.
Και κάπως έτσι συνειρμικά, σκέφτηκα και τους ανθρώπους στη Λωρίδα της Γάζας οι οποίοι βιώνουν τα ίδια, αν όχι και χειρότερα από τους Ουκρανούς, καθώς πέραν του πολέμου έχουν να αντιμετωπίσουν και άλλες κακουχίες, όπως η έλλειψη τροφής. Έπειτα σκέφτηκα και εκείνους που στην αντίπερα όχθη, στο Ισραήλ δηλαδή, που περιμένουν 1 ½ χρόνο τώρα να μάθουν αν οι δικοί τους άνθρωποι που αιχμαλωτίστηκαν από τη Χαμάς ζουν.
Θυμήθηκα τότε εκείνο το παιδί τον Gαl, από τον οποίο είχα πάρει πριν από μερικούς μήνες συνέντευξη, όταν είχε επισκεφθεί το νησί μας για να μιλήσει για τον αδερφό του τον Guy, 22 χρονών σήμερα, τον οποίο απήγαγαν οι τρομοκράτες της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023.
Τότε (Οκτώβριο του 2024) δεν ήξερε αν ο αδερφός του είναι ζωντανός ή έχει πεθάνει, ενώ ακόμα θυμάμαι το βλέμμα του, την παύση που έκανε, τα ακριβή του λόγια, όταν αφού μου περιέγραψε τι είχε συμβεί, τον ρώτησα αυθόρμητα πώς καταφέρνει να κοιμάται το βράδυ χωρίς να ξέρει τι απέγινε ο αδερφός του. «Δεν κοιμάμαι. Καπνίζω, πίνω, μέχρι να πέσω κάτω ξερός», είχε πει, και ακόμα θυμάμαι το πόσο με είχε σοκάρει αυτή του κουβέντα.
Χωρίς να το πολυσκεφτώ, παίρνω το τηλέφωνο στο χέρι και αρχίζω να αναζητώ τι απέγινε ο Guy. Ακόμα όμηρος. Ακόμα η οικογένειά του, οι φίλοι του, οι συγγενείς, ο αδερφός του τον αναζητούν και αναρτούν καθημερινά φωτογραφίες του στα social media, με την ελπίδα ότι κάποιος θα συγκινηθεί και θα τους βοηθήσει στον αγώνα τους.
Εκείνοι ακόμα ελπίζουν (οικογένειες των ομήρων), εκείνοι ακόμα παλεύουν να επιβιώσουν (άμαχοι στη Γάζα), να σώσουν ό,τι σώζεται (πολίτες στην Ουκρανία), και εμείς εδώ ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθούμε από απόσταση ασφαλείας τις εικόνες και τα βίντεο, από τις βόμβες που πέφτουν, τα παιδάκια που τρέχουν να σωθούν, τους συγγενείς των ομήρων να κρατούν φωτογραφίες τους και να φωνάζουν «Βring them home».
Όλα αυτά την ώρα που χθες το πρωί ξυπνήσαμε με πρώτη είδηση ότι Ινδία και Πακιστάν βρίσκονται στα πρόθυρα πολέμου.
Έχουμε όμως συνηθίσει πια και πλέον, τους περισσότερους τουλάχιστον, δεν μας αγγίζουν όλα αυτά. Συνηθίσαμε να βλέπουμε γύρω μας πολέμους. Αυτό δεν είναι κατάντια;
