Ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ του 2018. Καθώς εργαζόμουν στην εφημερίδα, ξαφνικά αδιαθέτησα. Δεν κατάλαβα αν ήταν το στομάχι ή τα νεφρά. Ήταν οι πιο φουριόζες ώρες της εφημερίδας. Αντιστάθηκα για να μην πάω στο νοσοκομείο, έσφιξα τα δόντια. Όμως, δεν τα κατάφερα. Στο τέλος έγινε ανυπόφορη η κατάσταση. Ούτε να καθήσω μπορούσα ούτε να πλαγιάσω. Μη μπορώντας να κάνουμε κάτι άλλο τηλεφωνήσαμε στο νοσοκομείο. «Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει άδειο κρεβάτι», είπαν. Κατόπιν τούτου, αποφασίσαμε να πάμε στον νότο. Στο Απολλώνειο Νοσοκομείο. Ύστερα κατάλαβα πόσο εύστοχη ήταν η απόφαση να πάμε εκεί.
Ο αστυνομικός που έκανε τον έλεγχο των ταυτοτήτων, καθώς περνούσαμε το οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου, μόλις είδε εμένα, όταν έσκυψε το κεφάλι για να κοιτάξει μέσα στο αυτοκίνητο, σταμάτησε τον έλεγχο και έκανε με το χέρι νόημα «περάστε γρήγορα». Ο νεαρός γιατρός στο Απολλώνειο Νοσοκομείο πρώτα μου έκανε όλες τις αναλύσεις. Και ύστερα από τα αποτελέσματα έκανε τη διάγνωση. Τελικά το όλο ζήτημα ήταν θέμα καλίου. Και δεν μου είχε απομείνει πολύ. «Όταν εκμηδενιστεί το κάλιο στο σώμα, πεθαίνει ο άνθρωπος, Σενέρ», μου είπε. Με ρώτησε για τα χάπια της πίεσης που παίρνω. Και όταν τού τα είπα, αναφέρθηκε στις αρνητικές παρενέργειες αυτών των χαπιών και είπε ότι μειώνουν το κάλιό μου. Άλλαξε εκείνα τα χάπια και μού έγραψε άλλα χάπια για την πίεση. «Κάνε οπωσδήποτε και το εμβόλιο για την πνευμονία», μου είπε.
Έκανα αυτή την εισαγωγή στο άρθρο για να διηγηθώ τώρα αυτά που ήθελα. Λίγο μετά την εισαγωγή μου στο Απολλώνειο Νοσοκομείο, ήρθαν δύο ένοπλοι από την ελληνοκυπριακή δύναμη αμέσου δράσης. Μόλις μπήκαν στο δωμάτιό μου, πλησίασαν αμέσως το παράθυρο και κοίταξαν έξω. Αφότου ήλεγξαν κάθε πλευρά, κάθισαν έξω από το δωμάτιο του νοσοκομείου και άρχισαν να το φρουρούν. Τελικά, το κράτος, λέει, είχε μάθει ότι θα εισαχθώ στο νοσοκομείο και μου έστειλε προστασία. Το 2018 ήταν η χρονιά που είχαμε δεχτεί την επίθεση λιντσαρίσματος στην εφημερίδα μας και το γεγονός ήταν φρέσκο ακόμα. Εκείνοι που δεν μπόρεσαν να με σκοτώσουν στον βορρά μπορεί να ήθελαν να με σκοτώσουν στον νότο. Και μάλιστα, τότε θα έπιαναν με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Θα μπορούσαν άνετα να πουν «τον σκότωσαν οι Ελληνοκύπριοι». Είναι φανερό ότι οι Ελληνοκύπριοι αξιωματούχοι είχαν ενεργήσει με αυτή την αντίληψη. Έμεινα στο νοσοκομείο δύο βράδια. Οι φρουροί μπροστά στην πόρτα έβγαλαν σκοπιά δύο μέρες και δύο νύκτες. Δεν άφησαν πουλί να πετάξει. Ζητούσαν ταυτότητα από όλους όσοι ήρθαν να με επισκεφτούν. Δεν άφησαν κανέναν να μπει στο δωμάτιο χωρίς ταυτότητα. Και όταν αναχώρησα από το νοσοκομείο, με συνόδευσαν μέχρι το οδόφραγμα.
Μετά από εκείνη την ημέρα, η ελληνοκυπριακή Αστυνομία τηλεφώνησε στον στενό μου φίλο Ανδρέα Παράσχο και του είπε: «Να μας ειδοποιείς οπωσδήποτε όταν θα περνά ο Σενέρ στον νότο από εδώ και στο εξής». Και έτσι έγινε. Μια μέρα θα συναντιόμουν με μια ομάδα φίλων που ήρθε από τη Λεμεσό και ήθελε να με δει. Ο Ανδρέας ειδοποίησε και γι’ αυτό την Αστυνομία. Ήρθαν μερικά άτομα για προστασία στο καφέ που θα συναντιόμασταν. Κάθισαν σε μια γωνιά χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς. Με συνόδευσαν μέχρι το οδόφραγμα του Λοκματζί όταν έφυγα από εκεί. Όταν έφτασαν στο οδόφραγμα, μού είπαν «μέχρι εδώ, Σενέρ, πέρα από εδώ δεν είναι στο χέρι μας». Βεβαίως δεν είναι. Πώς μπορεί η Κυπριακή Δημοκρατία να είναι υπεύθυνη για τη ζωή των πολιτών της στον βορρά;
Μια μέρα με προσκάλεσε στην πρεσβεία ο Γάλλος πρέσβης. Ήταν η δεύτερη πρόσκληση που έλαβα για την πρεσβεία. Ο Ανδρέας πάλι ειδοποίησε την Αστυνομία και μας συνόδευσε μέχρι την πρεσβεία ένα αστυνομικό όχημα. Φύλαγαν σκοπιά μπροστά στην πόρτα κατά τη διάρκεια και των περίπου δύο ωρών της συνάντησης που διεξήχθη υπό μορφή κουβέντας. Όταν βγήκαμε έξω και είδε την Αστυνομία, ο Γάλλος πρέσβης είπε «α, ήρθε και η Αστυνομία μας». «Δεν ήρθε για εσάς, για τον Σενέρ ήρθε», του είπε ο Ανδρέας.
Δεν είμαι συνηθισμένος σε τέτοια προστασία. Μέχρι σήμερα δεν ζήτησα ποτέ προστασία. Ξέρω πως δεν θα ωφελήσει και πολύ η προστασία σε περίπτωση που αποφασίσουν να με σκοτώσουν. Ύστερα σταματήσαμε να ενημερώνουμε την Αστυνομία. Περνώ και πηγαίνω έτσι.
Ο αγαπητός μου φίλος Σενέρ Ελτσίλ έκανε έκκληση στις Αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας και της ΕΕ να προστατεύσουν τη δημοσιογράφο Αϊσεμντέν Ακίν, η οποία απειλείται από τη μαφία με θάνατο. Πώς μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες της στην κατεχόμενη περιοχή η Κυπριακή Δημοκρατία; Θέλησα να φανεί με αυτό το παράδειγμα που έδωσα για τον εαυτό μου.
