Δεν χρειαζόμαστε μόνο νοσηλευτές για να καλυφθούν οι τεράστιες ανάγκες (πέραν των 400 νοσηλευτών) που έχουν προκύψει στον τομέα της υγείας μετά την εφαρμογή του ΓεΣΥ. Χρειαζόμαστε και νοσηλευτές με εξειδίκευση σε συγκεκριμένους τομείς, οι οποίοι θα συμβάλλουν στο να διασφαλιστεί ότι οι υπηρεσίες υγείας που προσφέρονται στον κάθε ασθενή είναι ποιοτικές. Επί του θέματος μίλησε στον «Π» ο πρόεδρος του τομέα ογκολογικής νοσηλευτικής του ΠΑΣΥΝΜ, Γιάννος Τουμπής, εξηγώντας ότι δυστυχώς, πέραν της έλλειψης νοσηλευτών, πρόβλημα που αντιμετωπίζει και η Κύπρος, υπάρχει και ζήτημα μη ορθής διαχείρισης των νοσηλευτών που έχουμε. «Έχουμε νοσηλευτές εξειδικευμένους, ακόμη και επαγγελματίες που εμπίπτουν στην κατηγορία των “νοσηλευτών προηγμένης εξειδίκευσης”, οι οποίοι, με τις γνώσεις που έχουν, είναι κυριολεκτικά ένα βήμα κάτω από τον γιατρό, και δεν τους αξιοποιούμε κατάλληλα», τη στιγμή, πρόσθεσε, που, «σε ένα περιβάλλον όπως είναι αυτό του ΓεΣΥ και της συνεχούς προσπάθειας για βελτίωση και ποιοτική αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας, η εξειδίκευση και στους νοσηλευτές είναι επιβεβλημένη».
Δεν τους αναγνωρίζουν την εξειδίκευση
«Υπάρχουν νοσηλευτές με εξειδίκευση στην ογκολογία ή στη νεφρολογία, για παράδειγμα, και τους βάζουν να εργάζονται σε παθολογικούς θαλάμους, σε κέντρα υγείας, ακόμη και σε Τμήματα Πρώτων Βοηθειών», είπε για να συμπληρώσει ότι δυστυχώς η «πηγή του κακού» έχει να κάνει με το ότι μπορεί ένας νοσηλευτής να πάει ένα βήμα παρακάτω, να κάνει ένα μεταπτυχιακό, να αποκτήσει την εξειδίκευση αλλά στη συνέχεια δεν του το αναγνωρίζει η Πολιτεία. «Αποκτάς πτυχίο, μεταπτυχιακό, εξειδίκευση κ.λπ. αλλά όταν πας να εγγραφείς στο μητρώο νοσηλευτών, εκεί σε γράφουν απλά ως νοσηλευτή, μιας και στη νομοθεσία δεν υπάρχει πρόνοια βάσει της οποίας να αναγνωρίζονται τυχαίων επιπλέον προσόντα σε νοσηλευτές», είπε για προσθέσει ότι μόνο σε δύο περιπτώσεις αναγνωρίζεται εξειδίκευση, όταν πρόκειται για μαίες και νοσηλευτές ψυχικής υγείας.
Μιλώντας συγκεκριμένα για την ογκολογία, εξήγησε ότι δεν μπορεί ένας απλός νοσηλευτής, ακόμη και αν έχει τύχει μιας βασικής εκπαίδευσης, να διαχειριστεί χημειοθεραπευτικά φάρμακα, τα οποία «ναι μεν έρχονται έτοιμα από το φαρμακείο του κάθε νοσηλευτηρίου αλλά θα πρέπει ο νοσηλευτής, πριν τα δώσει στον ασθενή, να είναι σε θέση να ελέγξει ότι είναι ορθές οι δοσολογίες και γενικά να γνωρίζει πώς δρουν τα φάρμακα αυτά στον οργανισμό του κάθε ασθενή». Σημείωσε ακόμη ότι πρέπει να μπορεί να διαχειριστεί τις ειδικές ανάγκες των ατόμων που λαμβάνουν χημειοθεραπεία, συμπτώματα που ενδεχομένως να αναπτύξουν, τα οποία «δεν είναι για όλους τα ίδια και πρέπει ο νοσηλευτής να είναι σε θέση να τα αναγνωρίσει και να βοηθήσει στη μείωση της ταλαιπωρίας και του σωματικού πόνου του ασθενούς», με τον κ. Τουμπή να μιλά ακόμη και για το θέμα της «ψυχογκολογίας», καθώς, όπως αναφέρει, «η ψυχολογική επιβάρυνση σε έναν ογκολογικό ασθενή αλλά και τους οικείους του δεν είναι η ίδια με τους υπόλοιπους ασθενείς και ο νοσηλευτής που εργάζεται στο συγκεκριμένο τμήμα οφείλει να γνωρίζει πώς να τους διαχειριστεί».
«Είναι το ίδιο που συμβαίνει με τους γιατρούς. Αν έχω πρόβλημα με το γόνατό μου, για παράδειγμα, θα προτιμήσω να επισκεφθώ έναν ορθοπεδικό ο οποίος εξειδικεύεται στα γόνατα, παρά έναν ορθοπεδικό ο οποίος ναι μεν έχει και αυτός τις γνώσεις του στο συγκεκριμένο κομμάτι αλλά εγώ, ως ασθενής, έχω να κερδίσω περισσότερα από έναν επαγγελματία υγείας που είναι αυτό το αντικείμενό του», σημείωσε. Ακόμη υπογράμμισε ότι, με τις ελλείψεις που έχουμε σε νοσηλευτικό προσωπικό, «δεν μας παίρνει αυτούς που έχουμε να μην τους αξιοποιούμε σωστά. Αν χρειάζεσαι, για παράδειγμα, τέσσερις νοσηλευτές σε μια ογκολογική κλινική ή σε μια Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) είναι πολύ διαφορετικό το να προσλάβεις τέσσερις απλούς νοσηλευτές από το να προσλάβεις τρεις, ακόμη και δύο νοσηλευτές που εξειδικεύονται σε ΜΕΘ ή στην ογκολογία ή στη νευρολογία, νεφρολογία κ.λπ. Αυτό είναι και προς όφελος των εργοδοτών».
