Οι Κύπριοι βρίσκονται πάντα σε αναμονή ως γνωστόν, γι’ αυτό κοντοστάθηκα λίγο καθώς έβαζα τον πρωτοσέλιδο τίτλο της εφημερίδας. Τι να πω; Να πω «οι Κύπριοι περιμένουν εκπλήξεις»; Δεν γίνεται! Δεν υπάρχουν εκπλήξεις! Νομίζω, θα είναι πιο σωστό να λεχθεί πως «περιμένουν θαύματα». Ναι, θαύματα. Διότι ακόμα δεν μπορώ να δω απολύτως κανένα φως σε αυτό το σκοτεινό τούνελ. Πολλοί λένε πως η λύση είναι η μόνη επιλογή. Όμως, κανείς δεν δείχνει τον δρόμο! Μήπως όλοι δείχνουν πόσο υποστηρικτές της λύσης και της ειρήνης είναι λέγοντας «η λύση είναι η μόνη επιλογή»; Το καταλάβαμε, είναι αυτή η μόνη επιλογή. Όμως, πώς θα γίνει; Τουλάχιστον να έγραφαν την άποψή τους σε σχέση με τα αδιέξοδα και να υπέβαλλαν κάποια πρόταση. Οι εγγυήσεις, για παράδειγμα. Το περιουσιακό. Ο χάρτης κ.λπ. Ε εσείς, κύριοι υποστηρικτές της λύσης και της ειρήνης. Δεν έχετε καθόλου άποψη πάνω σε αυτά τα θέματα; Σώνει και καλά οι άλλοι θα την πουν; Σώνει και καλά οι άλλοι θα μας υποβάλουν σχέδιο; Γιατί φοβάστε τόσο πολύ να δηλώσετε την άποψή σας; Θα δείτε, μια μέρα θα βγουν κάποιοι και θα κατακρίνουν όλους μας. Θα πουν «τούτοι οι Κύπριοι δεν έχουν καθόλου μυαλό και θάρρος, δεν ξέρουν καν τι θέλουν, περιμένουν τα πάντα από τους άλλους». Ο άνθρωπος μιλάει συνεχώς για «διζωνική, δικοινοτική και ομοσπονδιακή». Γενικολόγησε να πάει! Να σε χειροκροτήσουν σάμπως και έχεις υποβάλει μια πολύ λαμπρή πρόταση! Κενό το περιεχόμενό της! Δεν έχει υπόβαθρο! Ξέρεις γιατί κανείς δεν γεμίζει το περιεχόμενό της; Επειδή όλοι φοβούνται να μην μπορέσουν να φανούν οπαδοί της ειρήνης. Μέχρι σήμερα όλο απ’ έξω έρχονταν τα σχέδια. Δεν υπάρχει απολύτως κανένα σχέδιο για το οποίο μπορούμε να πούμε «ιδού αυτό είναι το σχέδιο των Κυπρίων». Θα το ετοιμάσουν εκείνοι και θα το βάλουν μπροστά μας, έτσι δεν είναι; Και εμείς θα αποφασίσουμε αν θα το φάμε! Τι διαφορά έχουμε από τα παιδιά δημοτικού που σηκώνουν και κατεβάζουν το χέρι τους;
Ξέρετε σίγουρα και εσείς τον λόγο για αυτό, όπως τον ξέρω και εγώ. Διότι δεν είναι μόνο οι ευρισκόμενοι από πάνω που δεν μπορούν να συμφωνήσουν. Και οι από κάτω δεν μπορούν να συμφωνήσουν. Το έγραψα και προηγουμένως. Πάρτε τους κύκλους που υποστηρίζουν πιο πολύ την ειρήνη και στις δύο πλευρές. Βάλτε τους να καθήσουν στο τραπέζι. Και εκείνοι δεν θα μπορέσουν να συμφωνήσουν. Για αυτό δεν κατέστη δυνατόν να συσταθεί ένα ισχυρό πολιτικό μέτωπο εδώ.
Ακόμα καταλαβαίνετε τη διχοτόμηση κοιτάζοντας τα οδοφράγματα που δεν καταφέραμε να τα ξεριζώσουμε από ανάμεσά μας και να τα πετάξουμε; Εγώ δεν το κοιτάζω αυτό. Κοιτάζω τη νοοτροπία. Σε 51 χρόνια δεν καταγράφηκε επισήμως η διχοτόμηση, όμως εγκαταστάθηκε στο μυαλό. Και εδραιώνεται όσο πάει. Όλοι σκέφτονται την πατρίδα τους όχι ως ένα ενιαίο σύνολο αλλά ως μισή. Ας πούμε πως είστε Τουρκοκύπριος. Βγαίνετε στις πλατείες και φωνάζετε: «Δεν υπάρχει σωτηρία για κανέναν μόνο του, ή όλοι μαζί ή κανένας μας». Όταν λέτε «όλοι μαζί», εννοείτε όλοι οι Κύπριοι; Ή μήπως μόνο τα μέλη της δικής σας κοινότητας; Υπάρχουν και Ελληνοκύπριοι μέσα σε αυτή την ενότητα; Ύστερα λέτε «ενότητα, αγώνας, αλληλεγγύη». Ενότητα με ποιον; Αλληλεγγύη με ποιον; Και αγώνας ενάντια σε ποιον; Και αυτό συμπεριλαμβάνει μόνο τα μέλη της δικής σας κοινότητας, έτσι δεν είναι; Όλοι σκουπίζουν μόνο μπροστά από τη δική τους πόρτα; Δεν σας πέρασε καθόλου από το μυαλό να σκουπίσετε μπροστά από την πόρτα ολόκληρης της Κύπρου όλοι μαζί; Υπάρχουν μόνο ελληνικά ή τουρκικά συμφέροντα σε αυτό το νησί; Δεν υπάρχουν συμφέροντα όλων των Κυπρίων; Ή μήπως αποκοπήκαμε τόσο πολύ ο ένας από τον άλλον που δεν μπορούμε πλέον να σκεφτούμε απολύτως τίποτα λέγοντας «τα συμφέροντα των Κυπρίων»;
Αν με ρωτήσουν για ποιο πράγμα είναι πιο γνωστή η Κύπρος θα παρέθετα τρία πράγματα. Το κρασί της. Τα εσπεριδοειδή της. Και τους πλαστογράφους της!
