Αγαπητοί αναγνώστες, αφήνω τη σημερινή μου στήλη στη Φαϊζέ Όζντεμιρτζιλερ. Είναι ένας θαυμάσιος καθρέφτης για τη σημερινή δομή στην Κύπρο το άρθρο της ποιήτριας/συγγραφέως και αρθρογράφου της εφημερίδας μας Αβρούπα/Αφρίκα, Φαϊζέ Όζντεμιρτζιλερ, με τίτλο «Το πρόβλημα δεν είναι η υπηκοότητα, είναι να είσαι άπατρις», που δημοσιεύθηκε τις προάλλες στην Αβρούπα. Διαβάστε το.
Στις 22 Ιανουαρίου 2018 στην καρδιά της Λευκωσίας ξεσηκώθηκε με τον όχλο των εποίκων του το κατοχικό καθεστώς που έκανε επίδειξη το μοχθηρό και θρησκόληπτο σώμα του και άρχισε μια ‘νέα’ περίοδος στην πολιτική απ’ εκεί. Είδαμε πώς αντιστοιχεί σε έλλειψη προσωπικότητας αυτή η ‘νέα’ περίοδος πολιτικής το 2025 κατά την τελετή κατάθεσης θεμέλιου λίθου του κτηρίου του Ανώτατου Δικαστηρίου και των εγκαινίων του Κτηριακού Συγκροτήματος με ιμάμηδες και προσευχές. Σε αυτή τη ‘νέα’ περίοδο δεν υπάρχει θέση για θέματα που πέρασε η μόδα τους, εστάλησαν πλέον στον σκουπιδότοπο της ιστορίας πράγματα, όπως η διαφθορά που δημιούργησε το ρεζιλίκι του πλιάτσικου που μπήκε στη ζωή μας με το 1974, η μεταφορά πληθυσμού στη χώρα από μια άλλη χώρα, το γεγονός ότι έγινε δέκα-είκοσι φορές περισσότερος από τον ντόπιο πληθυσμό ο πληθυσμός που μεταφέρθηκε, το έγκλημα πολέμου, η προσφυγιά, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έγιναν αποδεχτές όλες οι συνέπειες του 1974 και κατέστη ασήμαντο και συγκαλύφθηκε το λιντσάρισμα της 22ας Ιανουαρίου. Εκείνοι που κατέβηκαν από το βουνό σε αυτό το αχούρι που είναι μπείτε σκύλοι αλέστε, έχουν πλέον την ελευθερία να κυνηγούν εκείνους που βρίσκονταν στο αμπέλι, δεν υπάρχει όριο και τιμωρία για την ελευθερία να βρίζονται εκείνοι που βρίσκονταν στο αμπέλι, μεγάλο τμήμα εκείνων που βρίσκονταν στο αμπέλι πέρασαν με το μέρος εκείνων που ήρθαν από το βουνό, οι οποίοι είναι ούτως ή άλλως η πλειοψηφία, πρέπει πλέον να διαλέγουν πολύ καλά τα λόγια τους όταν μιλούν και γράφουν εκείνοι που βρίσκονται στην μειοψηφία, περιμένουν καραούλι για να περάσουν στην επίθεση οι ψευδοειδικοί της ετεροποίησης που πολλαπλασιάστηκαν σε αυτή τη μάντρα στην οποία οι Κύπριοι έγιναν «ο άλλος».
Εν τέλει, με τον πληθυσμό που μεταφέρθηκε συστηματικά από την Τουρκία από το 1974 και εντεύθεν, δημιουργήθηκε εκ νέου, ορίστηκε εκ νέου ο τουρκοκυπριακός λαός. Πλέον εκείνοι που λένε «είμαι Κύπριος» ή «η Κύπρος ανήκει στους Κυπρίους» σε αυτή την χώρα είναι χωρίς τόπο, αχρείαστοι και μάλιστα ρατσιστές και φασίστες, σύμφωνα με το θέατρο που παρουσιάζεται στον δρόμο της ανεξαρτησίας και τον πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν κακοί ηθοποιοί. Εκτός από εκείνους που λένε «είμαι Κύπριος» ή «η Κύπρος ανήκει στους Κυπρίους», όλοι οι υπόλοιποι είναι ο τουρκοκυπριακός λαός. Εξαντλήθηκε ακόμα και η ορολογία συζητώντας αν θα γράφουμε ενωμένο ή χωριστά το Τουρκοκύπριος, Τούρκος Κύπριος, Τούρκος της Κύπρου, το Κύπριος και το Τούρκος. Ενώ το «Τουρκοκύπριος» μετατράπηκε σε «Τούρκο Κύπριο» και μετά σε «Τούρκο» εν συντομία, έγινε μια «ρατσιστική» βρισιά που δεν πρέπει να χρησιμοποιείται όταν δεν χρειάζεται το «Κύπριος» και η υπεράσπισή του έμεινε στους ντόπιους που τρέφονται με μίσος και όχι στους εποίκους.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η σύλληψη των ξέων εργολάβων, προβάλλοντας ως δικαιολογία την κλοπή εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας στον βορρά, το ουσιαστικό πρόβλημα είναι το γεγονός ότι ακόμα και η Αριστερά προσπαθεί να νομιμοποιήσει αυτή τη λεηλασία του εδάφους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν δέχεται την ταυτότητα της ΤΔΒΚ κατά τις διελεύσεις στον νότο και απαιτεί ταυτότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, το ουσιαστικό πρόβλημα είναι ότι η Αριστερά εντός και εκτός βουλής προσπαθεί να συγκαλύψει εμφανώς ένα έγκλημα πολέμου, λέγοντας πως όλοι όσοι ζουν στον βορρά είναι ο τουρκοκυπριακός λαός. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η τεχνητή έλλειψη ταυτότητας που δημιούργησαν όσοι ζουν στον βορρά και δεν μπορούν να πάρουν ταυτότητα από την Κυπριακή Δημοκρατία, επειδή έστω και αν η μητέρα τους ή ο πατέρας τους είναι Κύπριοι, είτε η μητέρα τους είτε ο πατέρας τους είναι ξένοι. Το πρόβλημα δεν είναι η υπηκοότητα, το ουσιαστικό πρόβλημα είναι να είσαι άπατρις.
