Ο όρος «απορριπτικός» στο κυπριακό περιβάλλον σημαίνει «αυτός που απορρίπτει τη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) ως λύση του Κυπριακού». Όλοι οι απορριπτικοί έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: κανένας δεν αντιπροτείνει μια εναλλακτική λύση που να θεωρείται εφικτή από τους στοιχειωδώς νοήμονες πολίτες. Το ΕΛΑΜ και έμμεσα η Εκκλησία υποστηρίζουν ως λύση το ενιαίο κράτος που είναι ένας παντελώς ανέφικτος στόχος, για να μην πω παρανοϊκός. Είναι ωσάν ένας μεροκαματιάρης, που μετρά και το τελευταίο σεντ για να περάσει τον μήνα, να βάλει στόχο να αγοράσει μία Φεράρι γι’ αυτόν και ένα για τη σύντροφό του. Η αδυναμία τους, λοιπόν, να υπερασπισθούν μια συγκεκριμένη εφικτή λύση οδηγεί πολλούς στο συμπέρασμα ότι η λύση που θέλουν, αλλά δεν τολμούν να το ομολογήσουν, είναι εκείνη των δύο κρατών. Αυτόν τον ανομολόγητο στόχο τους κατόρθωσαν να μεταφυτέψουν σε αρκετούς Κυπρίους και το σλόγκαν «εκείνοι από εκεί και εμείς από εδώ» θεωρείται ήδη μπανάλ.
Η συνέχεια του στάτους κβο ικανοποιεί τους απορριπτικούς διότι είναι μια λύση δύο κρατών, έστω de facto. Ευκαιρίας δοθείσης, θα επαναλάβουν τα τετριμμένα, ότι, δηλαδή, η ΔΔΟ οδηγεί στη νομιμοποίηση της διχοτόμησης και εγκατάλειψης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στη μικρή οθόνη οι απορριπτικοί μοιάζουν με παπαγαλάκια σε κλεισμένα γυάλινα κουβούκλια που το καθένα ψιττακίζει το χιλιοειπωμένο τροπάρι του.
Αν εξαιρέσουμε τα δύο μεγάλα κόμματα και το ΒΟΛΤ, οι ηγέτες των υπόλοιπων βουλευτικών κομμάτων είναι απορριπτικοί. Βέβαια υπάρχει εξήγηση για αυτό: υπερασπίζονται τον απορριπτισμό λόγω εθισμού στη δημοσιότητα και στη διαιώνιση της προσοδοφόρας επαγγελματικής τους καριέρας. Είναι μια γενεά πολιτικών που έχουν εθισθεί να ζουν στην κόψη του ξυραφιού, των εισβολών (Ελλάδας και Τουρκίας), των οικονομικών ολέθρων (του Χρηματιστηρίου το 2000 και των τραπεζών του 2013). Για τους απορριπτικούς, η διατήρηση του στάτους κβο είναι εκ των ων ουκ άνευ για την επαγγελματική τους επιτυχία και ανέλιξη. Ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής μετά από μια λύση θα χαλάσει το νόημα της πολιτικής ύπαρξής τους και η ανθούσα τώρα καριέρα τους αναπόφευκτα θα μαραθεί και, πιθανότατα, θα τερματιστεί. Είναι αυτό το εφιαλτικό για αυτούς σενάριο που τους κάνει να θεωρούν τους εαυτούς τους, υποσυνείδητα ίσως, πατριώτες, ήρωες, εθνοσωτήρες, άγρυπνους φύλακες του κυπριακού ελληνισμού!
Εκείνο όμως που προκαλεί θυμηδία είναι η θέση τους ότι δεν πρέπει να αναφερόμαστε στα δικά μας εγκλήματα του 1974 διότι αυτά διαπράχθηκαν από μια ομάδα «ανεγκέφαλων» (αποφεύγουν επιμελώς τη χρήση των λέξεων «εθνικιστών», «γριβικών» ή «φασιστών») και δεν είναι συγκρίσιμα με εκείνα της Τουρκίας που αποσκοπούσαν στον εκφοβισμό των Ε/Κ για να φύγουν προς τον νότο. Έπεται, σύμφωνα με τους απορριπτικούς, ότι όταν κάποιος στηλιτεύει τους δικούς μας εγκληματίες διακατέχεται από το σύνδρομο της Στοκχόλμης! Αυτό το σύνδρομο είναι μια ψυχολογική αντίδραση κατά την οποία οι όμηροι ή τα θύματα κακοποίησης αναπτύσσουν συμπαθητική ή συναισθηματική προσκόλληση στους απαγωγείς ή τους θύτες τους ή, στην προκειμένη περίπτωση, εισβολείς, νιώθοντας συχνά θετικά απέναντί τους. Πώς όμως μπορούμε να θεωρούμε το έγκλημα της Μαράθας, του Σανταλάρη και της Αλόας στις 14 Αυγούστου 1974 ανάξιο λόγου όταν σκοτώθηκαν με τον πιο άγριο τρόπο 126 άτομα, ενώ είχαν προηγηθεί καθημερινοί βιασμοί γυναικών και κοριτσιών; Όταν ο ΟΗΕ έχει χαρακτηρίσει τη σφαγή αυτή ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας; [βλ. UN monthly chronicle, Volume 11 (1974), United Nations, Office of Public Information, σελίδα 98]. Ουδείς αρνείται τις θηριωδίες και τους βιασμούς του τουρκικού στρατού που σκοπό είχαν την εθνοκάθαρση και ότι για αυτά τα εγκλήματα είναι υπεύθυνο το τουρκικό κράτος. Η ΚΔ δεν διέπραξε η ίδια τα εγκλήματα στα τρία χωριά της περιφέρειας Αμμοχώστου ή τη δολοφονία όλων των αρρένων κατοίκων της Τόχνης αλλά η προφανέστατη απροθυμία της να συλλάβει και να καταδικάσει όλους τους μακελλάρηδες συνιστά συνέργεια προς ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Στις 14 Αυγούστου 2009, η τουρκοκυπριακή εφημερίδα Volkan δημοσίευσε ονόματα 15 Ελληνοκυπρίων, κατοίκων των χωριών Περιστερώνας και Πηγής, τους οποίους κατονόμασε ως δράστες της σφαγής. Υποτίθεται έγινε «έρευνα» από την Αστυνομία αλλά, βέβαια, χωρίς αποτέλεσμα. Οι στυγνοί δολοφόνοι είναι πασίγνωστοι στο ευρύ κοινό των γειτονικών χωριών αλλά «άγνωστοι» στην Αστυνομία! Το να προστατεύεις με οποιονδήποτε τρόπο εγκληματίες είναι εξίσου κολάσιμο όσο το έγκλημα αυτό καθαυτό.
Οι διχοτομικοί (συνώνυμο του «απορριπτικοί») δεν αποδέχονται την πολιτική ισότητα που συνεπάγεται αποτελεσματική συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στις αποφάσεις της ομοσπονδιακής (κεντρικής) κυβέρνησης. Αυτή τη συμμετοχή την αποκαλούν πολιτική ανισότητα. Ούτε είναι διατεθειμένοι να επισκεφτούν τα κατεχόμενα. Αν αναλύσουν τον εαυτό τους, θα παραδεχθούν ότι ο πραγματικός λόγος είναι η αντιπάθεια που τρέφουν προς τους Τ/Κ, τους οποίους ποτέ δεν αποκαλούν «συμπατριώτες».
Η ενδυνάμωση του ΕΛΑΜ και η αύξηση του αριθμού των απορριπτικών αναμφίβολα είναι χαρμόσυνα νέα για τον Τατάρ και τον Ερντογάν καθότι μειώνονται οι πιθανότητες εγκαθίδρυσης ενός διζωνικού, δικοινοτικού, ομόσπονδου κράτους, όπου Ε/Κ και Τ/Κ θα είναι ουσιαστικά ισότιμοι συνεταίροι. Οι Τατάρ και Ερντογάν θεωρούν όλους τους απορριπτικούς ως πολυτιμότατους συμμάχους διότι έχουν έναν κοινό στόχο: την επίτευξη της λύσης δύο κρατών. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης λειτουργεί αντίστροφα στην Κύπρο του 2025. Δεν είναι τα θύματα που αναπτύσσουν κάποια συμπάθεια προς τον εισβολέα αλλά το αντίστροφο!
*Οικονομολόγος, κοινωνικός επιστήμονας
