Σε 16 ημέρες η Κύπρος θα αναλάβει την προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, ενώ η Λάρνακα θα είναι πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2030. Είμαστε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είμαστε η Ευρώπη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας της έκφρασης και της ανοχής του διαφορετικού. Ωστόσο, την ευρωπαϊκή ταυτότητα δεν την αποκτάς αυτομάτως επειδή γεννήθηκες σε ευρωπαϊκό έδαφος αλλά την κατακτάς μέσα από την υιοθέτηση των ευρωπαϊκών και των πανανθρώπινων αρχών και αξιών. Η ευρωπαϊκή ταυτότητα είναι μια συνεχής μάχη με το παράλογο και τον φανατισμό. Είναι ο δρόμος της προόδου και της αλλαγής. Πόσο κοντά είμαστε σε αυτή την ταυτότητα όταν απαιτούμε από έναν καλλιτέχνη να σταματήσει να ζωγραφίζει πίνακες που ενοχλούν τις αξίες και την αισθητική μας;
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν μια υπενθύμιση τού πόσο μακριά βρισκόμαστε από την Ευρώπη. Η Κύπρος θύμιζε περισσότερο την Τεχεράνη παρά τις Βρυξέλλες. Η πλειονότητα των παραδοσιακών κομμάτων συναγωνίστηκαν σε ακραίες δηλώσεις και τοποθετήσεις για το έργο ενός καλλιτέχνη, το οποίο εξέθεσε σε ιδιωτικό και όχι σε δημόσιο χώρο. Συνεπώς δεν τους έπεφτε καν λόγος και ο κίνδυνος στην περίπτωση αυτή δεν ήταν το περιεχόμενο του έργου αλλά ο απολυταρχισμός των κομμάτων που έχασαν τα όρια και θεώρησαν ότι μπορούν να επέμβουν στον ιδιωτικό χώρο και να επιβάλουν καλλιτεχνικές φόρμες στον πληθυσμό.
Τα κόμματα που τσακώθηκαν για το ποιο είναι το πιο ακροδεξιό και μη ανεκτικό αλλά και οι υπόλοιπες παρατάξεις, που έκαναν επίδειξη ακραίου λόγου, οδεύουν προς τις κάλπες και θεωρούν ότι τα έργα του εικαστικού Γιώργου Γαβριήλ αποτελούν προεκλογικό υλικό και χρυσή ευκαιρία για συσπείρωση. Βέβαια οι εξελίξεις θα τους διαψεύσουν και μάλιστα θα αποδείξουν ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αλίμονο να κερδίσεις τις εκλογές επειδή δεν σου άρεσαν οι πίνακες του κ. Γαβριήλ. Είναι αστείο και μόνο που το σκέφτονται. Είναι δείγμα πολιτικής ένδειας και ενός πολιτικού κενού που τρέχουν να καλύψουν με τον φανατισμό και τις φωνασκίες.
Υποτίθεται ότι τα παραδοσιακά κόμματα σήκωσαν σημαία την υπευθυνότητα απέναντι στον λαϊκισμό και τόνισαν ότι πρέπει να επικρατήσει η σοβαρότητα. Είναι υπεύθυνος πολιτικός λόγος αυτός που εκφράζουν για την τέχνη του Γιώργου Γαβριήλ; Πώς μπορώ να χαρακτηρίσω σοβαρό πολιτικό κόμμα μια παράταξη που κάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει ελευθερία της έκφρασης και προσπαθεί να εκφράσει τα χαμηλά ένστικτα ορισμένων πολιτών;
Πάντως με ενοχλούσε και με άγχωνε η ιδέα ότι αποδυναμώνονται τα παραδοσιακά κόμματα και κατακτούν συνεχώς έδαφος κάποια προσωποπαγή πολιτικά σχήματα χωρίς ιδεολογία. Θεωρούσα ότι τα παραδοσιακά κόμματα είναι προβλέψιμα και λειτουργούν ως συλλογικότητες, με στιβαρές δομές, νεολαία και πολιτική προπαίδεια. Μπορεί η προσέγγισή μου να ήταν συντηρητική. Μετά το Σαββατοκύριακο που πέρασε, δεν έχω κανένα άγχος για την τάση μείωσης του εκλογικού εύρους των παραδοσιακών κομμάτων. Εάν είναι αυτά τα κόμματα που αποδυναμώνονται πολιτικά, τότε, καμία ανησυχία δεν υπάρχει από δικής μου πλευράς.
