Η αίσθηση που επικρατεί ανάμεσα σε μεγάλη μερίδα του κόσμου αναφορικά με τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη είναι ότι οι θεσμοί της Πολιτείας (Αστυνομία, Γενική Εισαγγελία, Υπουργείο Δικαιοσύνης, κυβέρνηση, Ανώτατο Δικαστήριο) με τη στάση τους αποβλέπουν στην ακύρωση και πολιτική του εξόντωση. Ήδη, όταν ήταν ακόμη στη θέση του Γενικού Ελεγκτή, κατάφερε να πείσει την κοινή γνώμη ότι ήταν ο άνθρωπος που πολεμούσε τη διαπλοκή και τη διαφθορά, έδωσε μάχες εναντίον της παρανομίας, γλύτωσε το κράτος από πολλά εκατομμύρια, αποκάλυψε πολλά σκάνδαλα και για αυτό ανέβηκε στα μάτια του κόσμου. Η απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου να τον παύσει από τη θέση του ΓΕ «για ανάρμοστη συμπεριφορά» πυροδότησε θύελλα αντιδράσεων μέσα στον λαό που ένιωσε να θίγεται το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Ο κόσμος μπούχτισε από την ανοχή στους απατεώνες, πίστευε ότι καταδικάστηκε ο άνθρωπος που πολεμούσε την παρανομία και έβλεπε στο πρόσωπό του την κάθαρση.
Η απόφαση του Ο.Μ. να κατέλθει στον στίβο της πολιτικής προκάλεσε συγκρουόμενα αισθήματα και ανησύχησε το κομματικό κατεστημένο. Άλλοι τον είδαν σαν τον σύγχρονο Ηρακλή που θα καθάριζε τον στάβλο του Αυγεία και άλλοι αντέδρασαν με ειρωνικά και απαξιωτικά σχόλια. Η γραμμή που διαχωρίζει τον λαϊκισμό από την άσκηση σοβαρής και υπεύθυνης πολιτικής είναι πολύ λεπτή και αν ο Ο.Μ. είναι ή όχι λαϊκιστής είναι κατηγορίες των αντιπάλων του.
Η τελευταία πράξη η οποία τον διατηρεί στο προσκήνιο της επικαιρότητας είναι η απόφαση της Γεν. Εισαγγελίας να του ασκήσει ποινική δίωξη για «καταφρόνηση του δικαστηρίου» με αφορμή τη δήλωσή του ότι αξιωματούχος του Προεδρικού έχει ομολογήσει σε στενό του πρόσωπο μήνες πριν από τη δίκη ότι η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου για παύση του ήταν ομόφωνη. Το πόσο εύκολο είναι να στοιχειοθετηθεί μια τέτοια γενικόλογη κατηγορία θα φανεί στο δικαστήριο. Έτσι η Αστυνομία σπεύδει να σύρει άρον άρον στο Τμήμα Ανιχνεύσεως Εγκλημάτων (!) δέκα δημοσιογράφους που πήραν συνεντεύξεις από τον Ο.Μ. με σκοπό την εξασφάλιση μαρτυρίας εναντίον του. Ωστόσο αυτή η κίνηση, που απέβλεπε στη δίωξη του τέως ΓΕ, δυναμίτιζε τα θεμέλια ενός άλλου θεσμού, των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων, και πλήγωνε την ελευθερία της έκφρασης και του διαλόγου. Αλήθεια, τι περισσότερο ήθελε να μάθει η Αστυνομία από τους δημοσιογράφους πέραν των όσων μπορούσε κάποιος ελεύθερα να διαβάσει στον Τύπο ή να ακούσει στην τηλεόραση; Αφού σύμφωνα με την Ένωση Συντακτών «κάθε δημοσιογραφική εργασία βρίσκεται δημοσιευμένη σε δημόσια θέα».
Είναι πρόδηλο ότι τα κίνητρα της Αστυνομίας ήταν άλλα και ήθελαν να εκφοβίσουν τους λειτουργούς του Τύπου. Στο άκουσμα ότι κάποιος καλείται για κατάθεση τού δημιουργείται η υποψία ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει, διερωτάται αν έχει κάνει κάτι παράνομο και λίγο ή πολύ τρομοκρατείται. Ενισχύεται η καχυποψία γύρω από τους πραγματικούς στόχους της Αστυνομίας (και γενικά όλων των θεσμών), η οποία, προκειμένου να πλήξει τον Ο.Μ., δεν διστάζει να στραφεί εναντίον της ελεύθερης έκφρασης. Φαίνεται ότι ο στόχος είναι η φίμωση όλων όσοι διαφωνούν μαζί της. Αυτές όμως είναι πρακτικές άλλων εποχών και άλλων καθεστώτων. Μετά την απόσυρση του βιβλίου της Μπιενάλε έρχεται η κλήση των δημοσιογράφων στο ΤΑΕ. Αυτά δεν είναι ενδείξεις δημοκρατικής διακυβέρνησης αλλά σημάδια ολοκληρωτισμού.
Οι όλοι χειρισμοί των θεσμών, περιλαμβανομένης της Γεν. Εισαγγελίας, απέναντι στον Ο.Μ. κλονίζουν την εμπιστοσύνη προς την Πολιτεία και εκείνο που τελικά επιτυγχάνουν είναι εκείνο που φοβούνται ,δηλαδή τη συνεχή αύξηση της δημοτικότητάς του. Αν δεν τους έδινε ο ίδιος την ευκαιρία, θα έλεγε κανείς ότι εξυφαίνεται ένα σιωπηρό σχέδιο διωγμού του και μάλιστα υπό την ανοχή, που σημαίνει συνενοχή, της κυβέρνησης.
Η όλη αντιμετώπιση του Ο.Μ. από την Πολιτεία καθόλη τη διάρκεια της δημόσιας διαδρομής του δεν ήταν καθόλου φιλική. Μπορεί ενδεχομένως με τη συμπεριφορά του να εξέθεσε άδικα κόσμο και να προκάλεσε κάποιες δυσλειτουργίες στην κρατική μηχανή. Όμως η συνολική παρουσία του είναι σίγουρα θετική, για αυτό και η απήχησή του στις μάζες, η δε πρόθεσή του να διεκδικήσει δημόσιο αξίωμα ενόχλησε πολλούς.
