Αν κάτι ξεχώρισε από την απόφαση του ΕΔΔΑ, δεν ήταν η λανθασμένη απόφαση του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα στην υπόθεση του φερόμενου βιασμού την οποία με την εμπεριστατωμένο τρόπο ανέδειξε το ευρωπαϊκό δικαστήριο. Ήταν η αντίδραση των Σάββα Αγγελίδη και Γιώργου Σαββίδη. Η οποία επιβεβαίωσε τα επίπεδα αλαζονείας της Γενικής Εισαγγελίας. Tο μόνο που δεν είπε ο Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας, στη δημοσιογραφική που συγκάλεσε, είναι ότι Δικαιοσύνη είναι αυτός. Αν και το υπονόησε. Χαρακτήρισε το αίτημα για παύση του ως «άμεση απειλή προς τη Δικαιοσύνη», υπέδειξε ότι υπάρχει ενορχηστρωμένη εκστρατεία εναντίον του, και απέδωσε σκοπιμότητα σε όσους υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να παραιτηθεί. Ενώ και ο Γενικός Εισαγγελέας κατήγγειλε μια, εδώ και καιρό, οργανωμένη προσπάθεια να πληγεί ο θεσμός της Γενικής Εισαγγελίας. «Γνωρίζουμε», είπε, «ότι οι αποφάσεις μας δεν ικανοποιούν, πολλές φορές, το κοινό αίσθημα, αλλά θα ήταν πολύ επικίνδυνο η Νομική Υπηρεσία να εργάζεται στη βάση του τι θα της εξασφάλιζε δημοφιλία». Το πρόβλημα, όμως, με τη Γενική Εισαγγελία δεν είναι ότι δεν είναι δημοφιλής αλλά ότι δεν τυγχάνει εμπιστοσύνης. Όπως και η αντίδραση, δεν ήταν αποτέλεσμα μιας αντιδημοφιλούς απόφασης, αλλά μιας απόφασης- βάσει του ΕΔΑΔ- λανθασμένης.
Το ΕΔΑΔ έκρινε ότι στον χειρισμό της υπόθεσης επέδρασαν σεξιστικά στερεότυπα, τα οποία επηρέασαν την αξιολόγηση των στοιχείων και την κρίση του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα. Υπέδειξε, μάλιστα, ότι η τελική απόφαση δεν ήταν αποτέλεσμα απουσίας αποδεικτικού υλικού, αλλά υποκειμενικών εκτιμήσεων που είχαν να κάνουν με το προφίλ του θύματος. Η απόφαση του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα χαρακτηρίστηκε ως επιλεκτική, με στάση που κατηγορεί το θύμα και το εκθέτει σε δευτερογενή θυματοποίηση μέσω ενοχοποιητικών, ηθικολογικών και σεξιστικών στερεοτύπων, και σημείωσε ότι απέτυχε να εξετάσει κρίσιμα στοιχεία που θα μπορούσαν να αναδείξουν την απουσία συναίνεσης». Χαρακτηρίζοντας την απόφαση του Βοηθού να διακόψει την ποινική δίωξη ως μη πειστική. Θα ανέμενε, λοιπόν, κάποιος μετά από τέτοια απόφαση, με ονομαστική αναφορά στον ίδιο, ότι ο Σάββας Αγγελίδης θα προχωρούσε σε μια απολογία ή έστω σε μια αυτοκριτική. Αντ’ αυτού έκρινε πως ήταν η στιγμή να εξαπολύσει επίθεση σε όσους τον αμφισβητούν, γιγαντώνοντας την οργή και απαξίωση προς τον θεσμό. Διότι η λάθος στάση ή μια λάθος απόφαση θα ήταν αποδεκτή από την πλειοψηφία (λάθη γίνονται) αν απουσίαζε αυτή η αντίδραση. Με την οποία η Γενική Εισαγγελία, πέραν της απίστευτης αλαζονείας που εξέπεμψε, έδειξε να μην αντιλαμβάνεται το βάρος της ευθύνης της θέσης που υπηρετεί και την ευθύνη που έχει να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Κυρίως, όμως, την αδυναμία της να αντιληφθεί ότι η έλλειψη εμπιστοσύνης δεν είναι μόνο αποτέλεσμα του άκρατου λαϊκισμού αλλά και δικών της πεπραγμένων.
Ήδη, πριν από το διορισμό των δύο, η Γενική Εισαγγελία έδειξε να έχει απωλέσει τη μεγάλη εμπιστοσύνη που διαχρονικά απολάμβανε. Η αποτυχία να οδηγήσει τους υπεύθυνους των μεγάλων σκανδάλων και της οικονομικής καταστροφής της χώρας στο δικαστήριο και η αδυναμία, ακόμα κι όταν το έκανε, να πετύχει καταδίκες, οδήγησε στη σταδιακή αμφισβήτησή της. Η αμφισβήτηση αυτή ανήλθε σε πρωτόγνωρα επίπεδα από την επιλογή ενός Προέδρου, που είχε απαξιωθεί στα μάτια της κοινής γνώμης, να διορίσει στις δύο θέσεις της Γενικής Εισαγγελίας στενούς συνεργάτες του. Δεν βοηθήθηκε, όμως, ούτε από τη δική τους παρουσία. Η οποία έφερε την εμπέδωση εντός κοινωνίας ότι δεν υπάρχει Δικαιοσύνη. Το χειρότερο όμως είναι ότι κλείδωσε την πεποίθηση πως αυτή η αδυναμία της Νομικής Υπηρεσίας και της Δικαιοσύνης γενικότερα να αποδώσουν δικαιοσύνη δεν έχει να κάνει τόσο (ή μόνο) με ανεπάρκεια, αλλά είναι αποτέλεσμα μιας συνειδητής επιλογής της Πολιτείας και της Δικαιοσύνης να εξαιρεί τους μεγάλους και τους δικούς της. Μιας «αδιαμφισβήτησης» διαπλοκής η οποία έχει απλώσει τα πλοκάμια της και στη Δικαιοσύνη.
Αυτό είναι στο τέλος της ημέρας το ουσιαστικό, και όχι η παραίτηση ή όχι του Σάββα Αγγελίδη. (Διότι με τον τρόπο που διορίζεται ο εκάστοτε Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας και με τον τρόπο που έδειξε ότι διορίζει και ο Νίκος Χριστοδουλίδης, κανένας δεν εγγυάται ότι ένας νέος διορισμός θα ήταν καλύτερος). Πώς τερματίζεται αυτό το ανέλεγκτο που μετατρέπει τη Νομική Υπηρεσία σε ένα αλαζονικό, υπεράνω ελέγχου, θεσμό και γιγαντώνει την καχυποψία; Διότι η αλαζονεία που εκπέμπουν οι Γενικός Εισαγγελέας και Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας, η αλλεργία στην όποια κρητική, αποτέλεσμα ακριβώς αυτού του ανέλεγκτου είναι. Πώς οι διορισμοί μπορούν να αποκτήσουν μεγαλύτερη αξιοπιστία αλλά και εγκυρότητα; Πώς δηλ. θα διασφαλιστεί η επιλογή ικανών και αποδεκτών ατόμων στη Γενική Εισαγγελία; Και ποια βήματα μπορούν να λάβουν η Πολιτεία και η Γενική Εισαγγελία ώστε να επαναφέρουν σε επίπεδα αποδεκτά την εμπιστοσύνη στους θεσμούς; Δεν μπορεί η χώρα να συνεχίσει, χωρίς να απειλείται σε απόλυτο βαθμό η εύρυθμη λειτουργεία και το επίπεδο της Δημοκρατίας μας, με αυτή την απόλυτη αμφισβήτηση προς τη Νομική Υπηρεσία.
Σε μια περίοδο όπου η απαξίωση προς το πολιτικό σύστημα είναι σχεδόν καθολική, το γεγονός ότι η Δικαιοσύνη όχι μόνο αδυνατεί να σηκώσει το βάρος επαναφοράς της εμπιστοσύνης αλλά δείχνει να πρωταγωνιστεί σε αυτή την πορεία απαξίωσης, οδηγεί στην πλήρη κατάρρευση της όποιας αξιοπιστίας των θεσμών στο σύνολό τους. Με κάθε απόφαση και ενέργειά της, να επιβεβαιώνει πως είναι κομμάτι ενός κύκλου που αρνείται πεισματικά να κλείσει. Το ερώτημα, λοιπόν, που οφείλουν όλοι να απαντήσουν είναι αν μπορεί αυτός ο κύκλος τους απόλυτου αντισυστημισμού να κλείσει χωρίς η χώρα να γυρίσει σελίδα. Και αν μπορεί η χώρα να γυρίσει σελίδα χωρίς την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Διότι αν δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη, η χώρα δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί σε επικίνδυνους ατραπούς. Δεν μπορεί να εμπεδωθεί η δικαιοσύνη χωρίς εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη χωρίς εμπιστοσύνη σε αυτήν.
