Γινόταν μια ενημέρωση στους δημοσιογράφους σε ένα κτήριο με κίτρινες πέτρες που βρίσκεται κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο στον νότο. Ένας αρμόδιος για την επικοινωνία και την πληροφόρηση που ήρθε από το Προεδρικό θα μάς διηγείτο την τραγωδία του 1974. Και την κατάσταση που επικρατούσε στο νησί. Ήμουν και εγώ παρών σε εκείνη την ενημέρωση. Υπέβαλα μια ερώτηση: «Η μάνα της 20ής Ιουλίου είναι το φασιστικό πραξικόπημα της ελληνικής χούντας στις 15 Ιουλίου 1974, όμως για κάποιον λόγο δίδετε πολύ λίγο χώρο σε αυτό στα ιστορικά βιβλία στα σχολεία σας. Σαν να το προσπερνάτε. Γιατί;» Δεν τού άρεσε και πολύ η ερώτησή μου. Προσπάθησε να με διαψεύσει. Επέμεινα. «Τότε αποδείξτε το», είπα. «Τώρα;» «Ναι, τώρα! Είναι πολύ δύσκολο να φέρετε εδώ ένα ιστορικό βιβλίο;» Φυσικά δεν έφερε και δεν το απέδειξε. Όμως, μετά από εκείνη την ημέρα έγινε σχεδόν εχθρός μου. Μια μέρα συναντηθήκαμε σε ένα καφέ που καθόμασταν με Ελληνοκύπριους φίλους. Γνώριζε τους δημοσιογράφους Ελληνοκύπριους φίλους μου. Πλησίασε στο τραπέζι μας. Όμως, πριν αρχίσει να μιλά, ένας φίλος τον προειδοποίησε: «Πρόσεχε, σε αυτό το τραπέζι υπάρχουν Τουρκοκύπριοι που γνωρίζουν ελληνικά»!
Στα επόμενα χρόνια παρακολούθησα με ενδιαφέρον τις ειδήσεις που τον αφορούσαν. Εργαζόταν σαν τον «εγκέφαλο» του Προεδρικού και του έδιδαν πολλή αξία. Ήταν από τους ευνοούμενους του Προεδρικού και τώρα, όπως ήταν στις παρελθούσες περιόδους. Στον κύκλο του Χριστοδουλίδη. Μάλιστα, λεγόταν ότι αυτός κατηύθυνε τις διακοινοτικές διαπραγματεύσεις. Έμαθα την αλήθεια προσφάτως. Και δεν μπορούσα να την πιστέψω. Τελικά, λέει, ήταν και εκείνος ένας από τους πραξικοπηματίες της 15ης Ιουλίου 1974. Ήταν από τους διοικητές της ΕΟΚΑ Β, λέει!
Ήξερα ότι, μετά την επιστροφή του στο νησί, ο Μακάριος συγχώρησε τους φασίστες πραξικοπηματίες που δολοφόνησαν πάρα πολλούς αθώους ανθρώπους, όμως, για να πω την αλήθεια, δεν ήξερα ότι τους έβαλαν σε τόσο υψηλά αξιώματα στο κράτος. Δηλαδή, επιβραβεύθηκαν και από πάνω εκείνοι που προκάλεσαν αυτή τη διαίρεση, αυτόν τον κατακερματισμό, τόσα θύματα και τόσους πρόσφυγες; Πώς το χωνεύει αυτό η ελληνοκυπριακή κοινότητα, πώς το ανέχεται; Την ώρα που δικάζονταν τα μέλη της φασιστικής χούντας στην Ελλάδα και τους επιβάλλονταν βαριές ποινές, μόνο τον Νίκο Σαμψών έπιασαν στην Κύπρο; Δεν υπολογίστηκαν τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην Κύπρο; Γίνεται; Πώς μένουν ατιμώρητοι εκείνοι που προκάλεσαν τη διαίρεση αυτού του νησιού;
Ουσιαστικά, δεν πρέπει να εκπλήσσεται κανείς. Ποιος τιμωρήθηκε εδώ και θα τιμωρηθούν και εκείνοι; Μήπως δεν έμειναν ατιμώρητοι όσοι διέπραξαν ομαδικές δολοφονίες; Υπήρξαν κάποιοι που ομολόγησαν το έγκλημά τους και στις δύο πλευρές, όμως κανείς δεν τους άγγιξε. Κάποιος από εκείνους που εκτέλεσαν 126 άτομα στα χωριά Μάραθα, Αλόα και Σανδαλάρη λειτουργεί παραθαλάσσιο εστιατόριο. Ένας επίσκοπος που αναμείχθηκε πάλι στο ίδιο έγκλημα και μάλιστα ήταν επικεφαλής της υπόθεσης, αν είναι αληθή όσα μου λέχθηκαν, λειτουργεί σε ένα από τα πιο μεγαλοπρεπή μοναστήρια της Ελλάδας. Είναι επικεφαλής του μοναστηριού. Κύπριος. Ελληνοκύπριος φίλος μου μού είπε ότι κάποιος άλλος ζει ήσυχη και ήρεμη ζωή σε ένα χωριό. Ήταν πριν χρόνια. Δεν ξέρω αν ζει ακόμα. «Πάρε με εκεί», είπα στον φίλο μου. «Τι θα κάνεις;», με ρώτησε. «Θα μιλήσω μαζί του, θα του πάρω συνέντευξη, θα του ζητήσω να μου διηγηθεί πώς τους σκότωσε». «Μην είσαι τρελός», μου είπε, «μα τον Θεό θα σε σκοτώσει και εσένα. Κάθε μέρα πηγαίνει στο καφενείο του χωριού και διηγείται κομπάζοντας πώς σκότωσε εκείνους τους Τουρκοκύπριους»! Δηλαδή, ακριβώς όπως ο δικός μας ο Γέναγραλι. Τι είχε πει κομπάζοντας; «Το να σκοτώνω ήταν η τέχνη μου»! Πέρασε στην ιστορία αυτή η κουβέντα του!
Ο Ραούφ Ντενκτάς προσπάθησε πολύ για να φέρει τον τουρκικό στρατό στο νησί, δεν έμεινε τίποτα που δεν έκανε για τον σκοπό αυτόν, όμως δεν τα κατάφερε. Κατάφερε η χούντα αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει ο Ντενκτάς. Η ελληνική χούντα έκανε το μεγαλύτερο κακό στο νησί. Δεν συγχώρησα εκείνους που μας έκαναν κακό μετά το 1974. Μην συγχωρείτε και εσείς τους πραξικοπηματίες σας!
