Καημένη Κύπρος! Κακότυχη Κύπρος! Καημένοι κακότυχοι άνθρωποι της κακότυχης Κύπρου. Πέρασαν πολλοί πολιτισμοί και στο τέλος έμεινε σε εμάς αυτό το νησάκι. Δύο κοινότητες που τα πόδια τους δεν πατούν στη γη και τα μυαλά τους πετούν στον αέρα! Να που στο τέλος την κάψαμε και αυτήν. Κάποιοι έκαψαν τον Πενταδάκτυλο. Οι άλλοι το Τρόοδος. Κάποιοι την Κερύνεια. Οι άλλοι τη Λεμεσό. Λένε ότι η φωτιά καίει και εκεί που δεν πέφτει. Πολύ σωστά. Μαζί με τα δέντρα μας που κάηκαν, καίγεται και η καρδιά μας. Κοίταξα, ξανακοίταξα και ξανακοίταξα τον άνδρα που παρακολουθούσε με δακρυσμένα μάτια το σπίτι του το οποίο παραδόθηκε στις φλόγες. Του έμεινε ένας τοίχος και μια πόρτα. Έγινε στάχτη το σπίτι του στη βεράντα του οποίου έπινε τον καφέ του μια πολύ ζεστή βραδιά του Ιούλη και κουβέντιαζε με τους φίλους του για τη χώρα. Κάηκαν όλα τα υπάρχοντά του μαζί με τις αναμνήσεις του. Οι κόποι μιας ζωής. Μήπως είναι εύκολο να ξαναρχίσει η ζωή από το μηδέν; Τι γουρσούζης είναι αυτός ο Ιούλιος τελικά. Είπαμε τρελάθηκε πριν πενήντα χρόνια. Τρελάθηκε πραγματικά. Να τον σκίσουμε και να τον πετάξουμε από τα ημερολόγιά μας. Καταραμένε! Εξαφανίσου! Ξεκουμπίσου! Αχ ωραία μου πατρίδα. Παραδεισένια Κύπρος μου! Τι κόλαση είναι αυτή στον παράδεισο; Πάντα στο μερτικό σου έπεφτε να επιλέγεις ανάμεσα σε είδη θανάτων. Σφαίρα. Βόμβα. Φωτιά! Συγγνώμη, είμαστε πολύ βλάκες. Δεν είμαστε για τον παράδεισο, για την κόλαση είμαστε. Δεν μπορέσαμε να σε φροντίσουμε καλά. Πάντα σε κοιτάζαμε με μάτια τυφλά που κοίταζαν και δεν έβλεπαν. Νομίσαμε ότι θα χτυπιόμασταν με τον εχθρό που πάντα ερχόταν από απέναντι. Δεν κοιτάξαμε καθόλου πίσω. Όμως, ο πραγματικός εχθρός ήταν πίσω μας. Πόσες φορές δεχθήκαμε πισώπλατη μαχαιριά…
Λένε ότι αυτό το νησί είναι μικρό, όμως έχει χώρο αρκετό για όλους μας. Και εγώ λέω ότι είναι τόσο μικρό που θα μπορούσαμε να το κάψουμε από τη μια άκρη μέχρι την άλλη. Και το καίμε! Ούτε σε εμάς θα χρησιμεύσει, ούτε σε άλλον. Χαλάσαμε το μυαλό μας με χίλιες δυο ανοησίες. Συστήνουμε επιτροπές νεολαίας. Συστήνουμε επιτροπές ιστορίας. Δεν ξέρω και εγώ τι άλλο συστήνουμε. Όμως, δεν συστήνουμε μια επιτροπή για τις πυρκαγιές. Γιατί είμαστε τόσο ανήμποροι μπροστά σε αυτές τις φλόγες; Γιατί φτάνουμε τόσο αργά στο μέρος που φαίνεται η πρώτη φωτιά; Γιατί δεν έχουμε τη δύναμη να την αντιληφθούμε πιο νωρίς και να επέμβουμε πιο γρήγορα; Σε αυτό το νησί υπάρχουν κάθε είδους όπλα και χιλιάδες στρατιώτες για να πολεμήσουν. Μακάρι στη θέση τους να είχαμε μόνο μια πυροσβεστική δύναμη. Μήπως δεν το ξέρουμε; Τα καλοκαίρια εδώ κάνει πολλή ζέστη. Χάλασε και το κλίμα και οι εποχές, τα καλοκαίρια είναι πιο ζεστά από τα παλιά καλοκαίρια. Το ξέρουμε, θα καεί! Ένα κομμάτι γυαλί σε έναν σκουπιδότοπο, ένα πλαστικό μπουκάλι, ένα αποτσίγαρο αρκεί για να καεί ένα κοτζάμ δάσος. Εμπρησμός είπατε; Υπάρχουν ανάμεσά μας κάποιοι που θέλουν να γίνουν οι Νέρωνες της Κύπρου; Δεν θα εκπλαγώ αν υπάρχουν! Όπως δεν εκπλήσσομαι για εκείνους που τα έχασαν τόσο πολύ ώστε να λεηλατούν τα σπίτια που εκκενώθηκαν. Τι ποταπότητα είναι αυτή. Σε τι διαφέρουν από εκείνους που τρέχουν να ληστέψουν τους επιβάτες ενός αεροπλάνου το οποίο έπεσε; Αυτό το νησί είναι μικρό, όμως να που υπάρχουν και τέτοιοι ανάμεσά μας. Και τι άλλα υπάρχουν ακόμα. Ένας εθνικός αρθρογράφος μας λέει ότι «οι Ελληνοκύπριοι επιχείρησαν να κάψουν το τζαμί στη Μαλλιά, σε αυτό οφείλεται η πυρκαγιά». Δεν γίνεται να βρίσω. Τα μυαλά είναι ακόμα εκείνα τα μυαλά. Τα μυαλά της δεκαετίας του 1950. Ακόμα δεν έμαθαν. Αν κάποιος καίει τα τζαμιά μας, εμείς τα καίμε, δεν τα καίνε οι Ελληνοκύπριοι! Είμαστε μάστορες και στο να μετατρέπουμε τις εκκλησίες σε αχούρια, αφού κλέψουμε τις εικόνες και τις καμπάνες.
Είδαμε πολλές πυρκαγιές, όμως τέτοιαν δεν είδαμε ποτέ. Όχι, μην σβήσετε εκείνα τα χωριά από τον χάρτη. Να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες. Να ξαναγεννηθούν όσα χρόνια και αν περάσουν. Και όλα τα ταμεία να δοθούν σε εκείνους τους ανθρώπους που έχασαν τα σπίτια και τις δουλειές τους τώρα. Ας είναι η τελευταία αυτή η τραγωδία, που μας έπιασε πάλι μοιρασμένους και κομματιασμένους. Δεν υπάρχει βορράς. Δεν υπάρχει νότος. Υπάρχει ενιαία Κύπρος. Η φωτιά καίει και εκεί που δεν έχει πέσει, όμως αν κάψει, μόνο τους Κύπριους καίει. Δεν καίει άλλους. Αυτός ο παράδεισος. Αυτή η κόλαση είναι δική μας!
