Της Αντιγόνης Περικλέους Παπαδοπούλου
Πρώην Δημάρχου Μόρφου
Αύγουστος. Ο μήνας των μνημοσύνων. Ο μήνας της Παναγιάς. Ο μήνας που η Μόρφουμου, ματώνει.
Ήταν 16 Αυγούστου 1974. Μία ώρα μετά την εκεχειρία. Μία ώρα μετά την υποτιθέμενη παύση των όπλων. Και όμως, τα τουρκικά αεροπλάνα συνέχιζαν να βομβαρδίζουν. Δεν σεβάστηκαν τίποτα. Ούτε συμφωνίες, ούτε ζωές, ούτε παιδικά όνειρα.
Φύγαμε από τα σπίτια μας με μια μικρή βαλίτσα. Όχι από επιλογή. Από φόβο. Από ανάγκη. Από την αγωνία να σωθούμε. Οι δρόμοι γεμάτοι δάκρυα, οι αυλές άδειες, τα σπίτια βουβά. Η Μόρφου έπεσε. Και μαζί της, ένα κομμάτι της ψυχής μας.
Αδικοχαμένα παλικάρια. Νέοι, συμμαθητές μου, γεμάτοι ζωή, γεμάτοι όνειρα. Δεν πρόλαβαν να αγαπήσουν, να δημιουργήσουν, να ζήσουν. Η θυσία τους παραμένει αδικαίωτη. Όσο η τουρκική σημαία καρφώνεται στον Πενταδάκτυλο, η πληγή μένει ανοιχτή. Μια πρόκληση νύχτα-μέρα. Μια κραυγή που δεν σβήνει.
Οι γονείς μας, που έχασαν τα πάντα, στάθηκαν όρθιοι. Ρίχτηκαν στον αγώνα της βιοπάλης με αξιοπρέπεια και δύναμη. Ξεκίνησαν από το μηδέν, σε ξένο χώμα, με την καρδιά τους να χτυπά πάντα για τη Μόρφου. Μας δίδαξαν τι σημαίνει αντοχή, τι σημαίνει ελπίδα, τι σημαίνει πατρίδα.
Κι εμείς, τα παιδιά της προσφυγιάς, μάθαμε απότομα τι σημαίνει απώλεια. Από τη μια μέρα στην άλλη, βρεθήκαμε να παλεύουμε για να υλοποιήσουμε όνειρα, να σπουδάσουμε, να βρούμε δουλειά, να φτιάξουμε οικογένεια. Νοιώθουμε περήφανοι για όλα όσα πετύχαμε με το σπαθί μας. Υποκλινόμαστε στις μάνες Παναγιές, στις Ηρωομάνες της Κύπρου μας , σύμβολο πίστης και αντοχής. Υποκλινόμαστε στους αγώνες του λαού μας που δεν έπαψε να πιστεύει στο δίκιο του αγώνα του και στην προάσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας παρά την απάθεια των δυνατών της γης, τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά, τις τουρκικές απειλές και τον απύθμενο νεοθωμανικόαναθεωρητισμό.
Νοιώθουμε βαρύ το χρέος να δικαιώσουμε τις προσδοκίες κάθε πρόσφυγα να επιστρέψει λεύτερος στη γη του. Λυπούμαστε που πολλοί συμπατριώτες και συγχωριανοί μας πρόσφυγες εγκαταλείπουν τα εγκόσμια, με αδικαίωτη την προσδοκία να επιστρέψουν λεύτεροι στη γη τους, εκεί που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και δημιούργησαν τη ζωή τους προτού τη λεηλατήσει ο Αττίλας. Η δίψα για Λευτεριά και Επιστροφή καίει τα σωθικά μας.
Δεν ξεχνάμε και Δεν παραιτούμαστε. Θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε το αυτονόητο: να ζούμε δηλαδή κι εμείς οι Κύπριοι Ευρωπαϊοι πολίτες σε ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος. Χωρίς κατοχή. Χωρίς συρματοπλέγματα ντροπής. Χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις. Η Μόρφου, η Κερύνεια, η Αμμόχωστος και κάθε σπιθαμή κατεχόμενης γης δεν είναι απλά μια πόλη ή ένα χωριό. Είναι η αδούλωτη ψυχή μας που δεν συμβιβάζεται και διψά δικαίωση.
Δεκαπενταύγουστος. Η Παναγιά μας κοιτάζει. Την ικετεύουμε για το μεγάλο θαύμα. Για την ανάσταση της πατρίδας. Για τη στιγμή που θα ξαναπατήσουμε τη γη μας λεύτεροι. Που θα ξαναχτυπήσουν οι καμπάνες στη Μόρφου. Που θα γυρίσουμε σπίτι.
Γιατί η Μόρφου δεν ξεχάστηκε. Ζει. Περιμένει. Και θα δικαιωθεί.
Πού Κρύφτηκε ο Ήλιος
Της Αντιγόνης Περικλέους Παπαδοπούλου*
Αλήθεια πού κρύφτηκε ο ήλιος;
Ποιος ρήμαξε τη λάμψη του;
Κάποτε ήμασταν τυχερά παιδιά…
Γεννημένα σε ολοπράσινα ακροθαλάσσια μπλέκαμε στον ήλιο τα όνειρά μας…
Σε πορτοκαλεώνες ψηλαφούσαμε την ευλογία της γης.
Μοσχοβολούσε λεμονανθούς ο ιδρώτας του περβολάρη.
Κι ο νοικοκύρης καμάρωνε τη θαλπωρή του σπιτιού αποκαμωμένος στο μεροδούλι.
Ώσπου η νύκτα έπεσε βαριά
σκέπασε το χτες
κι άφησε το σήμερα μετέωρο
να καρτερεί τη χαραυγή
με επιμονή ενός παιδιού που δεν λέει ποτέ να μεγαλώσει…
με επιμονή ενός παιδιού που δεν παύει ποτέ να μετράει τ’ άστρα…
* (Από την ποιητική συλλογή «Ξεριζωμένα Ηλιοτρόπια» – Φεβρουάριος 2021)
