Η αδυναμία διαχείρισης της καθημερινής εγκληματικότητας, των μικροπαραβάσεων και όλων εκείνων των συμπεριφορών που χαρακτηρίζονται ως πταίσματα αλλά και ως χαμηλής εντάσεως ποινικά αδικήματα, άρχισε πλέον να επηρεάζει την εικόνα της Κύπρου στο εξωτερικό. Για δεκαετίες, η Κύπρος ήταν μια μικρή, ήσυχη και ασφαλής χώρα, με ένα καλά τηρούμενο κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ των κατοίκων και των πολιτών της. Τα τελευταία χρόνια, όμως, έχει κανονικοποιηθεί η παραβατικότητα και το λεγόμενο φαινόμενο της «σπασμένης βιτρίνας». Δηλαδή του φαινομένου όπου η τοπική παρακμή και εγκατάλειψη ως απότοκο μικροεγκλημάτων, οδηγεί σε μεγαλύτερη αύξηση της εγκληματικότητας και αρνητική διάχυσή της σε ευρύτερο πλαίσιο και επίπεδο. Εδώ είμαστε και αν δεν το αντιμετωπίσουμε τώρα, σε μερικά χρόνια θα είναι αργά.
Η παρακμή των αστικών της κέντρων, η ραγδαία και πλέον εμφανής οικονομική και κοινωνική απονεύρωση της μεσαίας τάξης, η παρακμή της παιδείας μας και η γενικότερη αμορφωσιά του λαού μας, παρά τα τόσα πανεπιστήμιά μας, η διαφθορά που όλο και «κατεβαίνει» και σε πιο χαμηλά επίπεδα διοίκησης, και η αδυναμία των Κυπρίων να αντιληφθούν τι θέλουν και πού θέλουν να πάνε ως κράτος και ως κοινωνία, σηματοδοτεί μια γενικότερη παραίτηση από κάθε ουσιαστικό στόχο.
Και όταν μια κοινωνία πορεύεται με τόσο χαμηλό ηθικό, όπως η δική μας σήμερα, και έχει παραιτηθεί από την επιδίωξη οποιωνδήποτε μακρόπνοων στόχων και «βολοδέρνει» μεταξύ πολιτικής φθοράς και επικοινωνιακής αφθαρσίας, επειδή αυτό απέδειξαν οι αποκοπές του ρεύματος, η έλλειψη νερού, οι πυρκαγιές και το καθημερινό ενοχλητικό μικροέγκλημα, τότε είναι θέμα χρόνου να καταστεί, αν όχι ακυβέρνητη, τουλάχιστον μερικώς ή ανεπαρκώς κυβερνώμενη. Και μπορεί να μην καταλήξει, ακόμα, σε επίπεδα Λατινικής Αμερικής, αλλά, όπως πάμε, έχει όλα τα φόντα για να το πετύχει (sic).
Διαφαίνεται, παράλληλα, ότι κανένας πολιτικός και υψηλόβαθμος τεχνοκράτης, είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν ενδιαφέρεται να βγει με ουσιαστικές προτάσεις και πρωτοβουλίες. Γι' αυτό και που ο λαϊκισμός και ο σοβινισμός βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και φαντάζουν ως διέξοδοι από τα αδιέξοδα. Ανάλογα, ο παραδοσιακός πολιτικός κυνισμός που νομίζει ότι μπορεί να διαχειριστεί τόσο τον λαϊκισμό όσο και τον σοβινισμό, για ίδια επιβίωση και όφελος, θα βρεθεί προ δυσάρεστης εκπλήξεως αφού η ιστορία μάς έχει διδάξει που οδηγεί αυτή η πορεία και ποιες θα είναι οι συνέπειές της. Η εσωστρέφειά μας, όμως δεν θα μας αφήσει να το δούμε εγκαίρως, όπως φαίνεται από τα όσα διαδραματίζονται στο παρασκήνιο ενόψει και των επικείμενων βουλευτικών εκλογών.
Παράλληλα, μια σειρά επίσημων ελλειμματικών και αναποτελεσματικών πολιτικών, χωρίς συνάφεια και συνέχεια στην εκτέλεσή τους, δεν αρκεί για να προκύψει η αναγκαία αναθεώρηση και ανασύνταξη, όσο καιρό τα μικρά και καθημερινά συνεχίζουν να παραμένουν όχι μόνο ανεπίλυτα αλλά και να διογκώνονται, όπως το μικροέγκλημα και οι καθημερινές μικρές και μεγαλύτερες αποτυχίες διοίκησης.
Οπότε, το ζητούμενο, αυτή τη στιγμή, είναι να αρχίσουμε να επιλύουμε αυτά τα προβλήματα με ουσιαστικό τρόπο και να αφήσουμε κατά μέρος τις επικοινωνιακές σαχλαμάρες, που κανένας δεν πιστεύει και κανένας δεν ασπάζεται πλέον, εκτός από τους στρατευμένους και υποτακτικούς, είτε των κομμάτων, είτε της κυβέρνησης. Επειδή κανένας από αυτούς δεν είναι σε θέση να προσφέρει οτιδήποτε πρακτικά ωφέλιμο και χρήσιμο, και καλά κάνουν να το καταλάβουν όλοι πριν είναι πολύ αργά.
Γι' αυτό, αντιμετωπίστε το μικροέγκλημα αμέσως πριν αρχίζει να τρομάζει και τους ξένους επενδυτές, διαχειριστείτε τη διοίκηση σε όλα τα επίπεδα με όρους 2025 και όχι με όρους 1985, και σταματάτε να ασχολείστε με σαχλαμάρες δημιουργίας εντυπώσεων που κανένα πλέον δεν συγκινούν. Πριν είναι εντελώς αργά…
