«Δεν κατέστη δυνατό να υπάρξει πρόοδος λόγω της αδιαλλαξίας της τουρκικής πλευράς». Η φράση «τουρκική αδιαλλαξία» έγινε κλισέ (cliche), έχει για καλά γίνει ένα με τη συνείδηση των Ε/Κ και αποτελεί μια εύκολη και πειστική δικαιολογία κάθε φορά που οι δύο πλευρές έρχονται πολύ κοντά σε συμφωνία και αυτό έγινε ουκ ολίγες φορές. Έχει καταντήσει στερεότυπο εδώ και πλέον πενήντα χρόνια. Μας βομβαρδίζουν πανταχόθεν, κυβέρνηση, ΜΜΕ, Εκκλησία, απορριπτικές δυνάμεις, έτσι που να δεχόμαστε τα πάντα, ό,τι μας σερβίρουν, και μάλιστα αδιαμαρτύρητα, χωρίς λογική ανάλυση εφόσον είμαστε υποχρεωμένοι να κρίνουμε με βάση τις επιλεκτικές πληροφορίες που μας παρέχουν.
Πέραν του ότι η αναφορά σε αδιαλλαξία του «εχθρού» είναι μια δοκιμασμένη λύση, είναι και πράξη πατριωτική, στάση αντίστασης αφού όποιος την αμφισβητεί υιοθετεί το τουρκικό αφήγημα στο Κυπριακό. Μεταξύ των άλλων που μας έκαναν να πιστέψουμε είναι ότι τα πάντα καθορίζονται από την Τουρκία, ανεξάρτητα από την όποια θέση παίρνουν οι Τ/Κ. Έτσι θεωρούν περιττό ή και επιζήμιο να ενθαρρύνουμε και να ενισχύσουμε τις υγιείς δημοκρατικές δυνάμεις στην άλλη πλευρά οι οποίες δεν είναι λίγες και που είναι ο μοναδικός παράγοντας που μπορεί να συμβάλει σε μιαν έντιμη λύση. Ωστόσο τα δεδομένα δεν είναι ακριβώς έτσι. Θυμίζουμε, μεταξύ πολλών άλλων, τις δυναμικές κινητοποιήσεις των Τ/Κ το 2003 εναντίον του εθνικιστή Ντενκτάς και την αποδοχή του Σχεδίου Ανάν. Ακόμη την εγκατάλειψη των συνομιλιών στο Κραν Μοντανά το 2017 και την απόρριψη της πρότασης Ακιντζί το 2018 να δεχτούμε τα έξι σημεία του πλαισίου Γκουτέρες ως στρατηγική συμφωνία.
Με όπλο την απόρριψη και περίσσιο πατριωτισμό πορεύονταν όλες οι κυβερνήσεις όποτε είχαμε φτάσει σε ακτίνα συμφωνίας με αποτέλεσμα το πρόβλημά μας να επιδεινώνεται και κάθε μέρα να εδραιώνεται το τέλμα και η στασιμότητα που φαίνεται να επιδιώκουν.
Ο σημερινός Πρόεδρος συμφωνεί με όλους διατυπώνοντας το γενικό και αόριστο ότι δέχεται τις αποφάσεις και τα ψηφίσματα των ΗΕ και το συμφωνημένο πλαίσιο. Με αυτή τη γενικόλογη διατύπωση καταφέρνει να ξεφεύγει χωρίς να μπαίνει ποτέ στις λεπτομέρειες. Όμως γνωρίζει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει για να προχωρήσουν οι συνομιλίες, όπως του έχει επισημάνει η Μαρία Άνχελα Ολγκίν. Και αυτό είναι να δεχτεί την πολιτική ισότητα των κοινοτήτων και συγκεκριμένα να δηλώσει ότι δέχεται την εκ περιτροπής Προεδρία και τη μία θετική ψήφο για τους Τ/Κ. Αυτό δεν το άρθρωσε ποτέ, τα άλλα όλα είναι εκ του πονηρού για να ξεγελά, όπως νομίζει, όλους τους ξένους και στο εσωτερικό.
Ωστόσο στις 19 Οκτωβρίου πρέπει να ξεπεράσει ένα διαφορετικό ορόσημο, δύσκολο αυτή τη φορά που είναι οι εκλογές των Τ/Κ και που, σύμφωνα με τις πληροφορίες που έρχονται από τα κατεχόμενα, ο ηγέτης της τ/κ αντιπολίτευσης Τουφάν Ερχιουρμάν προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Οι θέσεις του στο Κυπριακό, σύμφωνα με ό,τι μεταδίδεται, είναι οι ακόλουθες: Απορρίπτει τα δύο κράτη, προτείνει επανέναρξη των διαπραγματεύσεων στη βάση της πολ. ισότητας, να τεθούν χρονοδιαγράμματα, αποδοχή των συγκλίσεων και εξασφάλιση του στάτους των Τ/Κ σε περίπτωση ναυαγίου. Το σημαντικότερο είναι ότι μιλά για λύση ΔΔΟ ενός ομοσπονδιακού ευρωπαϊκού κράτους. Επιβάλλεται, τουλάχιστον, να διαπραγματευθούμε αυτές τις θέσεις.
Το ενδεχόμενο εκλογής του Ερχιουρμάν έχει πανικοβάλει σύμπαντες τους απορριπτικούς που βλέπουν ότι σε μια τέτοια περίπτωση δύσκολα θα αποφύγουμε διαπραγμάτευση επί της ουσίας. Για αυτό και οι αρθρογράφοι, θεωρητικοί του απορριπτισμού, έχουν επιδοθεί σε αποδόμηση των θέσεών του με ανακρίβειες, ειρωνείες και κινδυνολογίες.
Εάν ο Πρόεδρος είναι ειλικρινής και εννοεί ότι λέει, τότε, πρέπει να κάνει σαφές, χωρίς περιστροφές, πριν από την έναρξη των συνομιλιών, το θέμα της πολιτικής ισότητας όπως την εννοούν τα ΗΕ. Η συστηματική αποφυγή του να προβεί σε μια απλή δήλωση δημιουργεί υποψίες για τις πραγματικές του προθέσεις για ουσιαστικές συνομιλίες. Κάποτε θα πρέπει επιτέλους να ανοίξει τα χαρτιά του και δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες για «τουρκική αδιαλλαξία». Μια τέτοια δήλωση πριν από τις συνομιλίες θα αποτελέσει και μια ενίσχυση για τον υποψήφιο της τ/κ αντιπολίτευσης.
