Λες «εκλέγουμε ηγέτη της κοινότητας και όχι πρόεδρο της δημοκρατίας». Σε καταλαβαίνω. Θεωρώ πως έχεις δίκαιο. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας είναι ένα σύμβολο της απόσχισης στο κράτος - φάντασμα που υπάρχει στο βόρειο τμήμα του νησιού. Υπάρχει ένας Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας τον οποίο αναγνωρίζει ο κόσμος. Δεν αναγνωρίζει δεύτερο. Όμως, εμείς παίζουμε μόνοι μας, χορεύουμε μόνοι μας και κανείς δεν έχει αντίρρηση γι’ αυτό! Ούτε τα Ηνωμένα Έθνη έχουν, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως, δεν δέχονται τον πρόεδρο της δημοκρατίας μας, δέχονται μόνο τον ηγέτη της κοινότητας.
Τότε; Εκλέγουμε ηγέτη της κοινότητας; Δεν γίνεται! Ο ηγέτης δεν εκλέγεται με κάλπη. Γεννιέται μέσα από τη δράση. Ακριβώς όπως ο 19χρονος Abiskar Raut που γεννήθηκε στο Νεπάλ. Ναι, είναι μόλις 19 χρόνων. Όμως, απλώνεται κατά κύματα σε όλο τον κόσμο η φωνή του που υψώνεται στεντόρεια στις πλατείες του Κατμαντού. Προκαλεί εμπιστοσύνη στον λαό που ζει μέσα στη φτώχεια και φόβο σε εκείνους που κυβερνούν μέσα στην πολυτέλεια. Είναι ο πρωτοπόρος αυτού του γεμάτο οργή ξεσηκωμού. Παρακολούθησα με θαυμασμό και τον Γκάντι και τον Μαντέλα. Και αυτούς τους γέννησε η κοινωνική αντίσταση. Δεν γεννήθηκαν από την κάλπη. Γεννήθηκαν από τον αγώνα. Γεύτηκαν και τη φυλάκιση και το μαστίγιο. Ούτε ο Λένιν γεννήθηκε στην κάλπη, ούτε ο Κάστρο. Μήπως είναι τόσο εύκολο να γίνει ηγέτης κάποιος; Θα πας στην κάλπη, και μάλιστα με αυτή την πληθυσμιακή δομή, και θα εκλέξεις ηγέτη; Γίνεται; Εσείς τον αποκαλείτε ηγέτη αυτόν; Δηλαδή, ήταν ηγέτης μας εδώ και πέντε χρόνια ο Τατάρ, τον οποίο βγάλατε από την κάλπη; Αν τον πω πρόεδρο της δημοκρατίας, δεν θεωρείται ούτε αυτό. Κανείς άλλος εκτός από εμάς δεν τον θεωρεί.
Θάψαμε στην Ιστορία τους ηγέτες μας. Έμειναν στο παρελθόν. Ο Νετζατί Οζκάν. Ο Φαϊζ Καϊμάκ. Ο δρ Κιουτσιούκ. Ο Ραούφ Ντενκτάς.
Ο Νετζατί Οζκάν ήταν ένας ηγέτης τον οποίο αγαπούσε τόσο πολύ ο λαός που έγινε θρύλος μια λαϊκή επίκληση που γύριζε από στόμα σε στόμα:
«Πέρνα μπροστά, δείξε τον δρόμο Νετζατί,
Κάηκαν τα σωθικά μας, δώσε μας νερό Νετζατί».
Ο δρ Κιουτσιούκ δεν μπόρεσε να ανεχτεί την ηγεσία του. Τον έδειρε. Έκαψαν το τυπογραφείο του και τα καταστήματά του. Οι καβγάδες για ηγεσία έχουν μια ξεχωριστή θέση στην Ιστορία μας. Ο δρ Κιουτσιούκ έφαγε τον Νετζατί. Και ο Ντενκτάς έφαγε τον δρα Κιουτσιούκ. Στον Ραούφ Ντενκτάς έλαχε η πιο μακροχρόνια ηγεσία της κοινότητάς μας. Και επειδή πίστευε ότι δεν θα μπορούσαμε να υπάρχουμε χωρίς την Τουρκία, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του εργάστηκε για να βάλει την Τουρκία στο νησί, θεωρώντας νόμιμο κάθε μέσο. Έκανε τα πάντα γι’ αυτό. Και πάλι δεν τα κατάφερε. Η ελληνική χούντα ήταν αυτή που έβαλε την Τουρκία στο νησί. Κατάφερε εκείνη αυτό που δεν είχε καταφέρει ο Ντενκτάς για χρόνια.
Μήπως μπορούμε να θεωρήσουμε ηγέτες όσους εκλέξαμε προέδρους της δημοκρατίας μετά τον Ντενκτάς; Όλοι, εκτός από τον Μουσταφά Ακιντζί, φαίνονται σαν απόφοιτοι της σχολής Ντενκτάς. Ο Ακιντζί, που δεν ταίριαζαν καθόλου τα άστρα του με τον Ντενκτάς και συχνά ερχόταν σε αντιπαράθεση μαζί του, σε αντίθεση με τον Ντενκτάς, θεώρησε την Τουρκία μόνο ως «αδελφή χώρα» και όχι μητέρα πατρίδα. Όμως, παρά ταύτα, αποκάλεσε την Τουρκία ως «το μόνο λιμάνι στο οποίο θα καταφύγουμε». Δεν πρέπει να αδικήσουμε και τον Έρογλου. Ήταν ο μοναδικός που αντιστάθηκε στον Ντενκτάς εντός του μετώπου της Δεξιάς. Αν δεν παρέμβαινε η Τουρκία στις εκλογές του 2000 και δεν του ασκούσε πιέσεις για να αποσύρει την υποψηφιότητά του, θα μπορούσε να ανατρέψει τον Ντενκτάς.
Τώρα βλέπουμε τους υποψηφίους που έχουμε μπροστά μας. Κανένας τους δεν ήλθε μέσα από κοινωνικό αγώνα. Κανένας τους δεν συγκρούστηκε με το καθεστώς. Δεν φυλακίστηκε. Δεν έλαβε σοβαρή απειλή και δεν δέχθηκε επίθεση. Είναι ψάρια του γλυκού νερού οι ευλογημένοι! Κατάφεραν να μην τους βρει κανένας μπελάς σε αυτή τη βαριά μιλιταριστική και επαίσχυντη τάξη πραγμάτων σε μια πατρίδα μοιρασμένη στα δυο! Όμως, τυγχάνουν αντιμετώπισης ήρωα και σωτήρα στις πλατείες των προεκλογικών συγκεντρώσεων. Ήρωες που υπάρχουν από το τίποτα. Γράφουν έπος.
Ουσιαστικά, ούτε πρόεδρο της δημοκρατίας εκλέγουμε, ούτε ηγέτη. Είναι απλώς το άτομο που θα πάει να καθίσει στην καρέκλα στο προεδρικό συγκρότημα του Ταγίπ Ερντογάν με έναν παχυλό μισθό και κρυφά κονδύλια!
